Leven (On Hold)

Canadese Date

In mijn kamer trok ik mijn kleding kast open. Meteen verscheen Victoria naast me.

“Je moet echt eens nieuwe kleren kopen.”

“O, shut up!” giechelde ik. Ik pakte een shirtje. “Deze kan nog prima, hoor.”

“Nee, die kan echt niet meer. Laat mij alsjeblieft de kleren uitzoeken en dan ga jij kijken of je ze überhaupt nog aan past.”

De helft van de kleren waren te groot aangezien ik na Julian’s dood slecht ben gaan eten. Daarvoor kreeg ik op mijn kop van Vic. Aan de andere hand waren er ook een aantal oude leuke kleding stukken die ik eindelijk weer aan kon.

“Okay, porbeer deze. Dit jurkje staat echt bij je en laat je ogen heel goed uitkomen.” Vic wees naar een jurkje dat ik had gedragen zelfs voordat ik Julian had ontmoet. Het was ook het jurkje waarin ik Julian had ontmoet.

Ik zuchtte moeilijk, maar trok je jurkje toch aan en draaide een rondje voor de spiegel.

“Volgens mij is dit het enige kledingstuk dat je echt goed staat en nog kan deze eeuw.”

“Vind je niet dat hij me erg mager maakt, ik ben al mager genoeg zonder dat je er nadruk op legt.”

“Nee, joh! Je lijkt wel een model. Afgezien van het feit dat je daar veel te klein voor bent… OMG! Die hakken! Doe ze aan, nu meteen!” Ze wees op een paar hakken die achter in de kast verstopt stonden. “Nu alleen nog een leuke strandtas en een bikini onder dat jurkje en je strandoutfit is compleet.”

We stonden nog even te kibbelen over het jurkje toen er van beneden werd geroepen, ik was hem helemaal vergeten.

“Dinner is ready!”

Met het jurkje en de hakken liep ik voorzichtig de trap af met Vic achter me.

“OMG, alleen nog wat kaarsen, muziek, wat make-up en beter eten en dit is gewoon een date!”

Ze had wel ergens een punt, het leek wel een date hoe hij daar stond als gentleman klaar om mijn stoel voor me aan te schuiven. Mijn blik gleed naar de borden op tafel met dampende, net opgeschepte spaghetti. Toen schoot me iets te binnen.

“Wait how did you make it? Did you folow the steps, the in Dutch written steps?”

Hij keek me aan alsof hij ik weet niet, zoiets als een combinatie van ik-moet-je-nog-veel-vertellen blik en een verontschuldigende blik.

“Please, sit down.” Ik liep met kleine snelle stapjes naar de tafel en als een gentleman schoof hij de stoel voor mij aan. Zelf ging hij tegenover me zitten. We zeiden niks en aten gewoon. Ik kon mijn blik niet langer dan een minuut op mijn bord houden, ik moest gewoon weer kijken of hij er nog steeds zat.

Miles had zijn bord al leeg toen ik op twee derde was en legde geruisloos zijn bestek op zijn bord neer. Ik keek weer snel neer op mijn bord om mijn spaghetti om mijn vork heen te draaien. Toen ik weer op keek keek hij me recht aan, ik schrok er een beetje van.

“I can somehow understand a bit Dutch. It’s weird but it’s the truth. I think my brother is giving me some of his knowledge.”

Ik legde mijn vork neer, blij dat ik niet meer hoefde te eten in de stilte.

“Kan ik dan gewoon Nederlands praten?”

“… ja. … proberen verstaan.”

Om hem Nederlands te horen praten was nog de grootste verrassing. Wat was dit voor gekheid. Er reed een enorm lange sneltrein met vragen door mijn hoofd heen, maar ik durfde ze niet te vragen. Ik pakte mijn wijnglas met water op om mezelf even af te leiden.