Leven (On Hold)

Mic

Die avond hebben we gepraat over de reis naar Canada. We hadden al tickets voor het vliegtuig voor overmorgen. Zijn ouders waren dood, maar het huis was nog steeds eigendom van de familie ookal woonde er niemand. Miles bleef mij logeren en sliep op de bank samen met Flint.

De volgende morgen was Miles nergens te bekennen. Ik wist niet meer wat realiteit was. Was Miles ook dood? Ik pakte de telefoon op en belde meteen naar Bennie’s mobiel. Het duurde even voordat er werd opgenomen. Buiten adem hoorde ik Bennie’s stem.

“Hoi, Flint is... hij is weg!” ik zuchtte. Bennie was echt een hopeloos persoon.

“Hij is hierzo, kom je hem zo ophalen?” ik hoorde aan de andere kant van de lijn een opgeluchte zucht.

“Ik ben al onderweg!” Hij hing meteen op.

Niet veel later werd er op de deur geklopt. Ik schoof het raam open en zag dat Bennie hijgend stond te bij te komen van de inspaning. Hij had niet eens door dat ik hier bij het raam stond te wachten op hém.

“Volgende keer wat beter op je hond letten graag. Ik heb hem gisteren een paar kilometer verderop gevonden, helemaal over stuur.”

Geschrokken keek hij me aan. Ik liep weer terug naar binnen en zocht voor Flint, maar ik kon hem nergens vinden. Ik klom door het raam naar buiten.

“Hij is niet meer binnen.” Mijn stem klonk een beetje verbaast en dat was ik ook wel logisch, want een hond kan geen ramen opendoen en er doorheen klimmen, zeker niet op deze hoogte.

Op dat moment hoorde ik voetstappen. Ik keek in de richting en zag Miles samen met Flint uit de schaduwen van de bomen stappen. Miles’s gezicht sprak boekdelen. Hij keek heel verondschuldigd naar ons.

“He wanted to go for a walk.” Ik kon er wel om lachen, maar Bennie was helemaal van zijn stuk gebracht.

“Wat zegt ie?!?! En waarom loopt hij met MIJN hond?”

Ik was bijna vergeten dat Bennie geen engels kon, aangezien hij zijn school niet had afgemaakt. Het verbaasde me wel dat hij maar dan ook echt geen idee had waar Miles het over had. Ik had toch wel verwacht dat hij er wel iets van kon maken samen met die blik van Miles, maar ik had te hoge verwachtingen van Bennie.

“Het is okay, Bennie. Dit is Miles, een logé.” Ik richtte me naar Miles. “Miles, this is Bennie my co-worker and the owner of the dog. Bennie can’t speak English or understand, because he didn’t finish school.”

“That is pity, he looks like a very fun guy to hang out with.” Ik glimlachte.

“That is because he certainly is.” Ik richtte meer terug naar Bennie. Ik zou hem nu moeten gaan vertellen dat ik voor een poos weg zou gaan zonder te weten hoe lang dat precies zou zijn.

Ik wist dat hij het verkeerd zou opvatten en dat hij niet wou dat ik weg ging, maar daar moest hij zichzelf maar overheen zetten.

Ik haalde diep adem. “Bennie, ik neem een vakantie. Ik weet niet hoe lang die gaat duren, misschien wel voor altijd. Ik vertrek overmorgen en ik ga zometeen naar meneer en mevrouw Lederdem om het hen te vertellen.”

Bennie keek zoals verwacht heel geshokeerd. Ik zag dat hij zocht naar de juiste woorden. “Waarom?!?! Wacht ... Is HIJ je vriendje?!?!” Bennie was zo voorspelbaar dat het gewoon niet meer leuk was.

“Hij is de tweelingbroer van een hele goede vriend van mij. Hij heeft mijn hulp nodig en ik de zijne. Voor de rest zijn dat jou zaken niet. Wees blij dat ik je verteld heb dat ik weg ga.”

Ik voelde achter me een energie bron opkomen. Hij fluisterde zacht dingen in mijn oor en ik was bereid om dit te vertalen voor Bennie.

“Bennie, wees niet getreurd. Mic... eh Mike waakt over je. Je voelt zijn aanwezigheid niet, maar hij spreekt tot mij. Ik weet wanneer jij het moeilijk hebt omdat Mic mij dat verteld. Hij houd je nouwlettend in het oog en heeft mij al talloze keren op zoek laten gaan om Flint voor je te vinden.”

Het bleef even stil, want ik voelde de energy bron langzaam en pijnlijk mijn lichaam binnen gaan.

Elke zenuw in mijn lijf tintelde bij het nieuwste beetje energie dat mijn lijf ontving. Eerst voelde het alsof ik krachtiger werd, maar al snel voelde ik dat de energie mijn lichaam overnam. Mic wou spreken tot Bennie. Ik kon nog steeds alles mee maken, horen  en voelen. Het was alleen onmogelijk om nog maar enkele controle te krijgen over mijn lichaam. Geen enkele spier of cel.

“Bennie, Ik weet dat je het zwaar hebt en ik ben blij dat je alsnog elke dag goed kan leven. Maar ik ben niet om het leven gekomen vanwegen jou. Voordat ik stierf heb ik het je nog een paar keer gezegd, maar de drugs hebben voor ons alle twee ander uitgepakt en ik heb ze genomen uit eigen wil...”

Terwijl Mic aan het praten was werd ik langzaam en pijnlijk uit mijn eigen lichaam geduwd en ik kon zien hoe mijn eigen lichaam in het bezit was van iemand anders. Het was angstaanjagend.

Ik keek naar mezelf, maar ik was onzichtbaar. Ik was een energie bron geworden. Ik ging naast Mic staan.

“Ga weg uit mijn lichaam, hoe durf je!”

Mic stopte met praten en keek mijn richting op. Ik zag de pijn in zijn ogen en wist dat hij het niet veel langer kon vol houden. Dus nam ik afstand en liet hem uitpraten.

“Deze laatste krachten heb ik bewaard om met jou te kunnen praten via Shirley en daarom is dit ook de laatste keer dat ik je zal spreken, maar vergeet niet dat ik altijd achter je sta ookal ... uhhggr ... zie je me niet.”

Mic blies zijn laatste adem uit en hij verliet mijn lichaam. Gelijk zakte mijn lichaam in elkaar en meteen voelde ik de zuigkracht die mijn lichaam bood, op zoek naar een energie bron en langzaam liet ik me weer in mijn lichaam glijden ditmaal minder pijnlijk.

____________________________________________________

Al raar genoeg? Wees niet bang het word nog ingewikkelder :D

Als ik ergens slecht in ben is het wel beslissen waar mijn enters moeten, dus als het niet lekker leest, tell me!

Foto: Mic/Mike - Liam Hemsworth