KAÇIŞ

Kaçmıyorum

Multi: Ülkü

Kulaklarımı ellerimle iki yandan tutarak yatağa attım kendimi 'Benden kaçma,benden kaçma,benden kaçma..." sürekli bu kelimeler dönüp duruyordu aklımda. Ben barandan kaçmıyordum ki. Ben duygularımdan kaçmıyordum. Bedenim bu kadar zorlamayı kaldırmıyordu. Neden her seferinde üzülen taraf ben oluyordum. Neden her tecrübeyi ben tadıyordum bu hayatta. Başka ne tür şeylerle sınanacaktım? .

Tamam bir zamanlar 'Tecrübeler iyidir' lafını cok kullanmış olabilirdim ama yaşımdan büyük tecrübeler hayatıma gölge yapıyordu. Ve ben bunu istemiyordum. Benim yorgunluğum kırgınlığımdan dı.Ben yaşayacaklarımdan değil yaşatacaklarımdan korkuyordum. Ve ben korkulu bir hayat yaşamak istemiyordum. Sanırım ben yaşamak istemiyordum.

Bence ben ölmeliydim.

***

"Sonra."

"Sonrası yok."

"Çocuğu öylece bırakıp gittin mi?"

Ağzımda ki çekirdeği fırlatarak omuzlarımı silktim. Şuan her ne kadar umursamıyormuş gibi gözüksemde deli gibi umursuyordum. Karnıma topladığım ayaklarımı indirerek bankın oturağından aşağı salladım. Yarım saattir aşagı sokaktaki bankta gamzeyle beraber oturuyorduk. Benim tek yaptığım şey çekirdek yiyip kabuklarını tükürmek ve olanları gamzeye anlatmakken gamzenin her söylediğim cümlenin başında çığlık atıp sonlarına doğru saçımı çekmesiyle sonlanıyordu.

"Bırakmadım o beni eve bıraktı sonra da gitti."

"Nereye gitti.!"

"Bok yoluna gitti gamze. Ne bileyim kızım ben gitti işte. Yani belki suratına tükürdüğüm için de  çekip gitmiş olabilir."

"Ne!." dedi sesini son damlasına kadar harcayan güzel arkadaşım. Benim de kulaklarımın son damlalarıydı ve biraz sonra da pekmezi akacaktı sanırım. Aslında kulak pekmezi kulağa çokta kötü gelmiyordu. Göze hitap etsin yeter. Yada mideme hitap etsin yeter.

Böyle saçma sapan şeyleri düşünürken baranın aklıma gelmeyeceğini düşünen ben gerizekalıydım. Resmen çocuk beynimin içine işlemişti böyle taa diplerine diplerine. Piç herif.

Barana dava açıp delil olarakta 'Beynime benden izinsiz girdi hakim bey demek istiyordum Yada kalbime de diyebilirdim.' Onu içeri atsınlar yeterdi benim için.

Gamzenin delici bakışları beni gözlerinin retinalariyla yerken gözlerimi kıstım. Sadece bana ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum o kadar.

Ve evet anlamıştım sanırım benden bir cevap bekliyordu. Kollarımı göğsümde birleştirip geriye doğru yaslandım. Derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya başladım.

"Aslında şamar atacaktım ama heyecendan hiç bir yerimi oynatamıyordum tek oynata bildiğim yer ağzımdı bende tükürdüm." dedim omuzlarımı silkerek.

Gamze bana yarım metrelik açılan ağzıyla bakarken sırıttım. Tamam belki çokta komik değildi baranın suratına tükürmek ama söylerken kulağa çok hoş geliyordu. Sanki baranın ağzına sıçmışım gibi bir his veriyordu.  Yada egosuna sıçmışım gibi.

Bir şeyine sıçtığım kesindi ama neresi olduğunu kestiremiyordum.

"Sen Malmısın!" Dedi gamze gözlerini irice açarken. Şimdi tutup 'Ben Mal değilim'  dersem boş yere günah kasmış olurdum. Ayrıca baran gibi  yakışıklı, karizmatik, zengin bir çocuğun suratına tükürdüğum için zaten yeterince günah kasmıştım boş yere artı günaha ihtiyacım yoktu. Zaten yanacaktım ulan!.