What You Did For Me Ft. 1D LM

67

Pov Niall Horan

Zachtjes en voorzichtig wrijf ik over Lily's wang, ze is en blijft lief en schattig als ze slaapt. Al vanaf het eerste moment dat ik haar zag slapen was ze al lief en schattig. Ze is amper wat veranderd kwa uiterlijk, natuurlijk ziet ze er volwassener uit, maar nog steeds is ze mijn lieve meisje. En dan komt het besef pas dat zij de moeder is van ons eerste kind. Wauw, I still can't believe it..

Langzaam gaan haar ogen open en gaapt ze. Ik glimlach, ze is zo mooi. Ze zet haar voorhoofd tegen mij borst en drukt me tegen haar aan, maar dat gaat moeilijk aangezien er een buik tussen zit. Ze zucht en draait zich om zodat haar rug regen mijn buik ligt. Zachtjes grinnik ik en leg mijn hand op haar buik en draai cirkeltjes met mijn duim rond haar navel.

"Niall," mompelt ze zacht. "Ja, babygirl," zeg ik en druk een kus tegen haar haren. "Ik wil niet meer zwanger zijn," zucht ze. "Waarom niet?" vraag ik. "Ik wil normaal kunnen liggen, normaal met je willen knuffelen, dingen doen zonder rekening te houden met de baby," zegt ze en pakt mijn hand van haar buik, ze vlecht onze vinger met elkaar en drukt kusjes op mijn knokkels. "Nog even, dan kan het weer," verzeker ik haar. "Dan moeten we weer op hem letten en alles," zegt ze zacht. "Hij kan af en toenaar Pez, Louis, Harry, Greg, mijn moeder of mijn vader, het komt echt goed. En het is een trots, lieverd. Het is van ons, een mooi kindje en dat bewijst allemaal nóg meer dat we van elkaar houden," zeg ik zacht en druk mijn lippen in haar nek. "Kijk, dít mis ik nou. We hebben nou al meer dan twintig weken geen sex gehad, af en toe een make out session. Maar dat is het ook. Ik moet ook letten op wat ik drink, wat ik drink. Ik begin me daaraan te irriteren." Haar schouders beginnen te schokken. "Niet huilen babe, ik snap je volkomen, nog even," zeg ik en sta op. Ze begint te huilen. Ik bijt op mijn lip en ga aan de andere kant van haar liggen.

"Shh, het is goed," zeg ik en kus haar voorhoofd. Ze knikt en legt haar hoofd op mijn borst. Ik veeg haar tranen weg en druk mijn neus in haar haar. "Sorry," mompelt ze en wrijft met haar hand over mijn borst. "Het is goed, er is niks princess," zeg ik ze zacht. Ze zucht, "kut hormonen." Ze drukt een kus op mijn borst. "Vandaag babyspulletjes kopen," zeg ik zacht en haar mijn hand door haar haar. Tevreden knikt ze.

<3

We lopen al een tijdje door de babywinkel heen, Perrie zou eerst eigenlijk ook meegaan, maar ze had onverwachts een interview. Dat wist ze al langer, maar die was ze helemaal vergeten. Echt iets voor de Edwards'.

"Wat voor ideeën heb je?" vraag ik, ze had wat dingen opgeslagen op haar telefoon. "Een moderne kinderkamer, niet echt en kamer waar het blauw echt te zien is, maar gewoon," vertelt ze, geen idee wat ze daarmee bedoelt.. Ik knik maar, ik zie het vanzelf wel.. We heben al een paar knuffeltjes en kleine spulletjes, maar nog niet echt meubels. "Moet je nagaan dat onze ouders dit ook voor ons hebben gedaan," zegt ze zacht, ik weet hoe ze over haar ouders denkt. Ik knik langzaam. "Toen gaven mijn ouders nog om mij," bevestigd ze ergens mijn gedachtes. "Okay, het is inderdaad wel raar om dat te beseffen," zeg ik zacht.

Na een uurtje lopen we de winkel weer uit, we hebben alle meubels al en alles, nu allen nog de verf. "Gewoon wit en grijs toch?" vraag ik. "Ja, als jij er ook mee eens bent," zegt ze. Ik knik, "ik vind dat leuker dan gewoon standaard blauw." Ze knikt en knijpt zacht in mijn hand als ze mensen met een camera ziet lopen. "Rustig liefje, gewoon negeren," zeg ik en druk een kusje op haar wang. Nerveus knikt ze, ze is steeds banger voor de papz, vooral omdat ze bang is dat er iets bebeurt met haar buik. Het is eigenlijk best zielig, maar we moeten er mee leven ondanks ik het ook het liefst niet heb, voor haar niet, voor de baby niet en voor mij niet.

"Wil je nog iets hebben babe?" vraag ik als we in de auto zitten. "Nee dank je, het liefst ga ik nu naar huis," glimlacht ze. Ik knik, ik vind het opzich wel jammer dat ze minder wilt nu ze zwanger is, maar ik snap het wel. Ze is sneller moe en wilt het liefst knuffelen of niks doen. Ik start de auto en rij weg. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar knie en wrijf met mijn duim over haar bovenbeen. Ik weet dat ze hier slecht tegen kan, dat maakt het voor mij ook moeilijk om eerlijk te zijn.. Maar ik wil haar nu aanraken, in de winkel is het toch altijd anders dan thuis, thuis voel ik me meer op mijn gemak.

Als ik klaar ben met boodschappen en de woonkamer binnenloop, zie ik Lily huilend op de bank liggen. Snel zet ik de tassen op de grond en ren naar haar toe. "Wat is er babe?" vraag ik gelijk. Ze kijkt me gebroken aan en verbergt haar hoofd in mijn borst als ik gehurkt naast haar zit. "Lily," zeg ik zacht en wrijf over haar schouder heen. "Niall," huilt ze. "Wat is er?" vraag ik nog een keer. Ze begint te praten, maar ik kan er niks zinnigs van maken. "Praat duidelijk," zeg ik, ik ben nu echt heel erg bezorgd. Is er iets met haar? Met de baby?

"Pez ligt in coma," huilt ze.