What You Did For Me Ft. 1D LM

70

Pov Lily.

Ik voel weer het brandend maagzuur omhoog komen en spuug het uit. Hijgend veeg ik mijn mond af met een papiertje. Ik zucht diep en spoel de wc door.

"Hoe kan het dat je weer zo misselijk bent? Dat is toch alleen in het begin van de zwangerschap." Mompelt Niall. Hij hurkt naast me neer en wrijft over mijn rug.

Ik schud mijn hoofd. "De verloskundige vertelde me dat je het aan het einde ook krijgt, omdat alles in mij gaat ontspannen en dan komt er snel kots omhoog." Zeg ik en haal mijn schouders op.

"Oh." Zegt Niall. "Kom op de bank liggen. Dan maak ik een klein ontbijtje voor je."

"Is goed." Zeg ik zacht. Ik sta op en loop naar de bank en ga erop liggen. Ik voel Niall's lippen op mijn voorhoofd en ik sluit mijn ogen. Ik leg mijn hand op mijn buik. Inmiddels ben ik al 30 weken zwanger. De laatste tijd was vermoeiend, Perrie ligt nog in coma, ik ben de laatste tijd super misselijk, moe en ik vergeet alles. Niall wordt alleen maar bezorgder om me.

"Je ontbijt." Zegt Niall als hij naast me komt zitten.

Ik ga tegen hem aan zitten en neem een hap van mijn beschuitje met jam. "Ik ben zo klaar met de zwangerschap." Mompel ik.

Niall glimlacht kleintjes naar me. "Jammer dat ik het niet kan overnemen." Zegt hij zacht.

"Ach ja, maar bedankt voor het ontbijtje." Zeg ik en glimlach naar hem. Ik kijk op als de huis telefoon gaat. "Neem jij op?"

Niall staat op en neemt op. "Hallo, met Niall." Zegt hij. Zijn ogen worden groot en hij kijkt me aan.

"Wat?" Vraag ik fronsend en ik eet mijn laatste hap van mijn beschuit. Ik sta op en loop naar hem toe. "Wie is het?" Vraag ik zacht.

"We komen er meteen aan. Dag." Zegt Niall. Hij hangt op en kijkt me met grote ogen aan. "Perrie is wakker!"

Ik slaak een gil en ik sla mijn armen om zijn middel. Ik snik zacht en laat hem daarna meteen weer los. "Niall! We moeten nú naar het ziekenhuis. Help me met mijn schoenen aandoen, ik kan dat niet meer." Zeg ik gehaast. Ik stap in mijn schoenen en laat Niall de veters strikken.

We stappen de auto in en rijden naar het ziekenhuis. Als we er zijn stappen we uit en lopen we zo snel mogelijk naar Perrie's kamer.

"Perrie!" Zeg ik als ik in haar kamer ben. Ik loop naar haar toe en pak haar handen vast. Ik huil zacht en druk een kus tegen haar voorhoofd. "Hoe gaat het met je?" Vraag ik zacht.

"Wel oké." Zegt ze schor. Ze ziet er bleek en zwak uit. Volgens mij is ze ook magerder geworden dan eerst.

"Ik ben zo blij dat je wakker bent." Zeg ik zacht.

Perrie legt langzaam haar hand op mijn rug en trekt me zacht naar haar toe.

Ik begrijp haar teken en leg mijn armen voorzichtig om haar heen. Ik druk een kus tegen haar haren. Ik zucht opgelucht. "Ik heb je gemist." Zeg ik zacht en ik sluit mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat ik haar weer kon vast houden. Ik laat haar voorzichtig los. Ik voel een hand op mijn buik en ik kijk ernaar. Het is de hand van Perrie.

"Gegroeid." Zegt ze zacht.

Ik knik en glimlach breed. "Ik ben nu 30 weken zwanger." Zeg ik.