''Merhaba arkadaşlar, hikayemin şimdiden büyük bir ilgi ile okunuyor olması beni çok mutlu etti! Ben yeni bir Wattpad kullanıcısı olduğum için daha dün akşam arama butonunda yaptığım Red yazısı ile benim dışımda daha pek çok kişininde bu isimde hikayeler yazdıklarını gördüm sfjfkljsdfjhsf. Eğer buna önceden baksaydımda adını Red koyardım ashjksdfjkfjks. Çünkü ilerleyen bölümlerde bu ismin, bu hikayeye çok yakıştığını göreceksiniz. Ve son olarak, 100 Vote'dan sonra yeni bölüm gelecektir, (Geçen bölüm 96 Vote'da kalmış ama hadi bu seferlik affettim dhjsfsdfjk.)
~
(1 Hafta Sonra)
Bugünün son tatil günüm, yani Pazar olmasını göz önünde bulundurarak ve Carly'n,n dolabımı yenilemem hakkında yaptığı uzun konuşmalarıda ciddiye alarak kendimi alış veriş merkezine atmam bir oldu diyebilirim. Geçen 1 hafta boyunca boş geçen dersler nedeniyle okula gitmek yerine Carly ile birlikte takılmıştık. Lisedeyken daha ilk haftadan uzun ödevler verirlerdi amaüniversitede okulun 1 haftadır açılmış olmasına rağmen ders haricinde her şey yapılıyordu. Kaldı ki o olaydan sonra, bir süre ortalıkta görünmek istemediğim gerçeğide vardı ve siz hangi olay olduğunu çok iyi biliyorsunuz! Carly ara ara okula uğrayıp derslerin başladığını kontrol etmişti ve işlenmediğini öğrendiğimizde Manchester'ın her köşesini keşfettik. Sabahtan beri saymadan girdiğim bilmem kaçıncı mağaza bilmiyorum fakat fena halde yorulmuştum, yemek katına çıktım ve boş bulduğum bir köşeye sinerek etrafıma bakındım. Aldığım şeyler fena sayılmazdı, her zaman iyi giyinmeyi sevmişimdir, bunun biraz teyzem ve Carly'nin de etkisi vardı. Telefonumu çıkarıp kısa süreli Carly ile mesajlaşmamın ardından annemin bana en son attığı mesaj gözüme çarptı. Matt.. Ne yaptığı, nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu, doğrusu hala onunla konuşmamış olmam elbette ki saçmaydı ama beni terslemesinden korkuyordum sanırım. Ona ne söylemem gerektiğinden emin bile değildim, ilk defa bu kadar uzun süre konuşmamıştık, bu uzaklığın bizi mahvetmesi an meselesiydi ve ben hala ne yapacağıma karar vermedim. Muhtemelen bir ayrılık haberimiz olsa, olaydan 1 dakika sonra babam arar ve bana bağırıp çağırırdı. Sanırım Matt ile konuşmamı 1 günlüğüne daha erteleyebilirdim. En azından ilk önce bu aldıklarımı yurda götürüp kendimi duşa atmadan evvel onunla konuşmayacağım kesindi. Yürüyen merdivenlerde zaman kaybetmemek adına asansörleri tercih ettim, biraz bekledikten sonra boş olan büyük asansöre girdim ve zemin katı için tuşa bastım. Burası büyük bir AVM'ydi, bu kata nasıl çıktığımı bile anlamış değildim, çok geçmeden 3. katta durdu ve kapı açıldı, açılmasıyla irileşen gözlerime engel olamadım. Yüzünde ki o her zaman ki aptalca sırıtış belirdi ve içeriye girip zemin tuşuna bastı tekrar. Onunla aynı havayı solumak bile rahatsız etmişti, AVM içinde güneş gözlüğü mü? Gerçekten mi? Cama yapışacak şekilde ondan olabildiğince uzak bir mesafede bir an evvel buradan çıkmayı bekledim, eğer şimdi inersem muhtemelen ondan kaçtığımı düşünere böbürlenecekti. Fakat Tanrı sanırım benim duşa girmemi istemiyormuşçasına asansörü büyük bir gürültüyle salladı ve bir anda sarsıntının şiddetiyle yere kapaklandım ''Lanet olsun!'' dedim dişlerimin arasında ayak bileğimi tutarak, bakışlarını bana çevirip, dengesini sabitledi ve yanıma geldi ''İyi misin?'' dedi merakla ve kaldırmak için uzattığı elini reddedip korkuluklara tutunarak ayağı kalktım ''Bu da neydi?'' dedim şaşkınca ve bir anda ışıklar söndü, asansörün motoru durdu ''Hey!'' dedi kapıya vurarak. Bu da neyin nesiydi böyle? Korku filmi falan mı? Ayağımla yerde ki poşetleri kenara koydum, zifiri karanlıktı resmen ve ister istemez ürküyordum, derken yankılanan sesi dinlemeye çalıştım ''Teknik arıza! Endişelenmeyin lütfen, bir kaç dakika içinde sizleri çıkaracağız!'' diye bağırdı bir ses. Mükemmel! Hayır MÜ-KEM-MEL! Sinirle burnumdan soluyarak şu meşhur bir kaç dakikayı sessizlik içinde beklemeye başladık.
