Yalandan Gülüşler

Bölüm 4

Beni istemiyormuş gibi hissettim cevabına karşı gülümsedim ve ona "beni bulmak hiç istemedin mi ?" diye sordum biraz bana doğru baktıktan sonra "Tabikide seni merak ettim seni çok seviyorum ama seninle olamayız benimde artık kendime kurduğum bir hayat var senle olursam bu senide etkiler bunu sana yapamam" gözlerim doldu ama ağlamayacağım.

"neymis o hayatın neyden etkilenirmis ne o ,ne bunu bilmeye hakkım var" diye biraz bağırdım kafede bir kaç kişi bize baktı. Cevap vermedi. Tek yaptığı bana sıkıca sarılmaktı. "Peki seni istediğim zaman görebilir miyim. Sana ulaşabilir miyim?" diye sordum umutla. Gözünden yaş akarken kafasını hafifce salladı. Akmamalıydı . Onun benden daha güçlü olması gerekiyordu. "Ağlama be ağlama . Bana söz vermiştin benden daha güçlü olup beni koruyacağına." dedim neredeyse bağırarak. "Ben hiç sözümü tutamadım ki. Seni koruyabildim mi?" diye sordu bana . Koruyamamıştı. Ama en azından benden güçlü olmalıydı.

Arkasını dönüp gideceğınde gücüm kalmamıştı son gücümü "Gitme . Bırakma beni." Diyerek harcadım. Sonra dizlerime helen hızlı acıyla yere düştüğümü anlamıştım . Gözlerimin kapanmasıyla birlikte bilincimde kapanmıştı . Artık gitmişti. Onu bulmuştum ama o gitmişti.

---

Uyandığımda başımda kızarık gözlerle duran Meriç'e baktım. Gitmemişti. "Gitmedin " dedim anlık gelen bir mutlulukla. Kafasını sallayıp "gitmedim " dedi.

Annemlere haber verilmemesi için doktorlara yalvarsamda vereceklerini söylemişlerdi. Meriç annemlerin geleceğini duyduğunda gitmek istese de gitmemesi için ona da yalvarmıştım. Gitmemeliydi babam onu bulduğumu görmeliydi. Aradan geçen yarım saatin ardından annem koşarak girmişti içeri. Bana kocaman sarıldıktan sonra Meriç'i fark etmişti.

Meriç'in kızarmış gözlerini gören annem onun benim için ve benim onun önemli olduğunu kısa sürede anladı. Babamda içeri girdiğinde Meriç'e baktım. Korkuyor gibiydi. Hatta gibi bile denilemeyecek şekilde korktuğu belli oluyordu. Annem bana bakarak "Tanıştırmayacak mısın Miray?" dedi güler yüzle. "Meriç. Adı Meriç. " söyleyememiştim ikizim olduğunu. Meriç'e sorarcasına baktığımda kafasına sallamıştı. "İkizim anne?" tepkisinden korkuyordum.

Annem ve babam kocaman olmuş gözlerle bir bana bir de Meriç'e bakıyordu. Bende Meriç' e baktığımda onun gözlerini annem ve babamdan kaçırmak için bana bakıyordu. İkimizinde aynanda tek gözümüzden yaş aktı. Korkuyordum. Onu benden yine ayırmalarından deli gibi korkuyordum. Bir daha aynı şeyi yaşayamazdım. Birincisi oldukça ağırken bir ikinciyi yaşamak beni bitirirdi.

"N-nasıl?" Diye soran anneme döndüğümde bana bakıyordu. "Onu nasıl buldun. Bi-biz -" annemin sözünü kesen ben olmuştum "evet siz onu benden ayırıp onu bulmamam için her yolu denediniz. Ama başaramadınız. Bu bilekliği görüyor musun anne. Bak bu bileklikten sadece ikimizde var. Bizim bağlarımız bir daha kopmayacak. Onu benden bir daha ayıramayacaksınız. Gerekirse sizi tehtid edebilirim." dedim . Babam sinirle"etsene hadi " dedi. "Tüm magazinlere çocuğunuz olmadığını o yüzden beni evlatlık edindiğinizi anlatabilirim. Hiç bir şekilde engel olamazsıniz." gözüm dönmüştü bir kere Meriç bile bana engel olamazdı. Yanağımdaki acıyla bağırdım. Meriç ayağa kalkmış ateş püsküren bakışlarla bunca zaman baba dediğim adama bakıyordu.

"Benim bunca zaman zarar veririm korkusuyla yanına yaklaşamadığım öz kardeşıme sen gerçek babası bile değilken nasıl vurursum pislik herif" az sonra çıkabilecek kavgayı bildiğimden aralarına girip Meriç'i tuttum. "Sakin ol." dedim korkuyla. Gözleri bana geldiğimde biraz olsun yumuşadığının farkına vardım.

---

Taburcu işlemlerini hallettikten sonra anneme bir süre Meriç'in yanında kalmak istediğimi söyledim. Annem babamdan dolayı kabul etmese de kalacaktım sadece kibarlıktan sormuştum zaten. Hiç bir şey demeden Meriç'in yanından gittiğimde babam sadece sinirle arkamdan bakabilmişti.