Ayrılalı bir yada bir buçuk ay oldu.. Toparlanma çabalarım var hala.. Sana bir mesaj yazdım umutsuzca aşkımı dile getirir gibi..Bir umut ışığı gördüm cevap vermiştin mesajıma.. Sonra.. Sonra aradın beni sesini duydum. Sanki yıllardır duymamışım gibi bir özlem vardı içimde. Allahım ses tonun huzur gibiydi.. Bana geri dönmek istedin. Tüm kalbim sana geri dönmek istedi tekrar gözlerinin içine bakıp gülmek.. Yüzünü avuçlarımın içine alabilmek..Rüya gibi. Ama canımı çok yakmıştın ve korkuyordum. Hemde çok korkuyordum ya yine bana aynı acıyı yaşatırsan ne olacaktı bana? Bir daha kaldıramazdım aynı acıyı.. Keşke emin olabilseydim beni yine sensiz bırakmayacağından. O zaman işte o zaman sımsıkı sarılırdım sevgine.. Seni senden çok severken sana seni sevmiyorum dedim. Bunun acısını hangi kelime hangi cümle tarif edebilirdi ki. Kalbim kanıyordu.. Ve kalbim farklı dilim farklı konuşmaya başladı.Sessizce içimden çığlık atıyordum "Seni Çok Seviyorum" diyordum. Duymuyordun. Hiç bir anımızı atmadım. Atamadım hergün bakıp kendime daha fazla acı çektirdim. Sonra aklım başıma geldi. Ben sen beni üzeceksin tekrar acı çektirceksin diye korktum ama hala acı çekiyordum. Sensizken de bu kadar acı çekeceğimi bilsem sana gerçekten içimden geçenleri söylerdim.
