Bu zamana kadar hep onunla konuşur gibi yazdım. Ama o kadar uzun zaman oldu ki onsuzluğa da onsuzluğun verdiği acıya da alıştım. Artık kendim için mutlu olmaya karar verdim. Ve o artık yok. Ondan vazgeçtim. İlerleyen bölümlerde de neden vazgeçtiğimi anlatacağım. Bundan sonra sizlerle konuşacağım. Bütün acılı kalplere kanayan yaralara sesleneceğim.. Sizede mutlu olmanın bir yolunun olduğunu ve umuda bir yolculuk yapmak gerektiğini anlatacağım. Şimdi biraz açıklama yapmak gerekirse sözlerime şöyle başlayayım;
Hepimizi hissizleştiren birileri oldu değil mi şu hayatta. Hep yarım bırakıldık. Tek başımıza tam olmaya, tamam olmaya çalıştık.. Yeri geldi herşeyden bir nebze usandık. Yeri geldi ne kadar acı çekip bıksakta hep bir yol aradık umuda doğru. Halbuki ufacık bir ışık görsek koşacaktık mutluluğa. Ama ne ışık çıktı karşımıza ne de bir umut.. O karanlık yolda yürümeye hep devam ettik. Hep inandığımız içimizde barınan bir ukte oldu. Pes etmiş gibi görünsek de içimizde ki savaş hep devam etti. Sonunda kazanan biz olacağız. Umuda doğru yürümek için yeni bölümleri bekleyin.. Ne demiş Edmond Jabes; " Umut belki de gelecek sayfadadır. Kapatma kitabı." Hepinizin mutluluğa koşması ümidiyle..
