KARMAŞIK!(Tamamlandı)

16. Bölüm

***4 Ay Sonra..

Namazımı bitirdikten sonra ellerimi Rabb'ime açtım beş vakit yaptığım gibi.

Normalde birisinden birşey isterken çekinen insan,Âlemlerin Rabb'inden isterken ne kadar da âciz ve rahat hissediyor.

Son üç dört aydır yaptığım gibi duamın başına Melek'i de ekledim.Estağfirullah çekip, salavatın arkasından devam ettim.

"Allah'ım sen hakkımızda en hayırlısını bilensin Melek'in hakkında hayırlısıysa mucize gibi ona şifa ver Rabb'im.

Anne ve babamın kalplerini dinimize ısındır ve aramızda soğukluk bırakma.

Allah'ım ileride evleneceğim insanın ahlâkını Peygamberimiz (s.a.v)'in ahlâkından eyle..

Bana da Efendimizin hanımlarına davrandığı gibi davranmasını nasip et..

Çocuklarımızı senin rızan,peygamberimizin sünneti ve Kur'an ahlakıyla ahlaklandır..

Rabb'im ilmimi artır..  bana ve çevremdeki insanlara samimiyet, takva, uhuvvet ve muhabbet nasip et.. Amin. "

Diyerek duamı sonlandırdım. Arkasından tesbihatımı da yaparak kaktım.Seccademi katlayıp, dolabıma yerleştirmek için sağıma döndüğümde kapıya tek omuzunu dayamış Enes abiyi görünce boş bulunup, baş parmağımı dişlerime götürdüm ve kaldırdım.

Biliyorum gereksiz bir takıntıydı ama yıllar boyu yerleşen birşey sonuçta. Hadi bak bu normalde kulak çekip sehbaya vurmak ne mantık bunu anlamış değilim.

Düşüncelerimden sıyrılarak ona döndüm. Bu burada ne arıyorsun bakışıydı tabiki.Omuz silkti. Burada kalmaya devam ettikçe rahatlamaya mı başlamıştım ki?

Neden rahatca gözlerine bakarak süzdüm onu?

Birkaç adımda odama girdi. Bu ama kabul edilemez birşeydi. Ben ağızımı açmıştım ki bana değil kitaplığıma yöneldiğini anladım.Tamam Sevde sorun yok!

Elini kitapların üzerinde gezdirip, birisinde durdu parmakları.Sahabelerin hayatı? Hızla yerinden çekerek eline aldı.

Bana hiç bakmadan çıkarken konuştu:"Bunu biraz ödünç alacağım.. "

Şaşkınlıkla bakakalmıştım. İyi de ne yapacak ki onu? Yiyecek! Pirzola güzel oluyormuş bu kitaptan! Duşünceme güldüm. Ne yapsın sanki?

Her neyse diyerek geçiştirdim beynimde soruları. Saatime baktığımda bir saate yetişmem gerek diye kendimi ayarladım.

Bugün önemli bir gündü. Melek'in sonuçları çıkacak ve tedavi yöntemi belli olacaktı. Hızla hazırlandım ve birşeyler atıştırarak evden çıktım.

Yolda Burak'ı düşündüm. Gerçekten dediğini yapıp, aylardır benimle konuşmadı. Bu davranışını takdir ettim tabiki. Benim de kafam rahattı.

Hastaneye girerken bankta oturan Burak'ı gördüm. Kafasını ellerinin arasına almıştı. Aklıma hemen kötü şeyler gelmeye başladı. Kalbim ve nefesim sıkışıyordu.

Ona doğru adım atmak istedim ama hem onun hem kendimin kararını bozamazdım.

Zoranarak içeri girdim. Yanından geçtiğim doktorlar bile sanki değişik duruyor gibilerdi. Daha çok korkmaya başladım ve bana bir yıl kadar uzun gelen koridordan geçerek odaya girdim.

Bunu kaldırabilecek miydim? Ne olmuştu? Aklımı kemiren düşüncelerle odaya girecekken Hatice teyzenin sesiyle ona döndüm.

"Sevde kızım.. "diyerek boynuma sarıldı. Bir yandan da ağlıyordu. Biri artık bana birşeyler demeliydi.