The Wolves (Teen Wolf)

#18 Kto kontroluje Jacksona ?

Obudziłam się w samochodzie Stilesa. Zdezorientowana rozejrzałam się dookoła. W głowie miałam totalną pustkę. Ostatnie moje wspomnienie sięga czasu kiedy siedziałam z chłopakiem w autobusie i przemieniłam się z powrotem w ludzką postać. Stilinski ze skupieniem prowadził samochód, podśpiewując jakąś piosenkę, która właśnie leciała w radiu. Czy ta noc się nigdy nie skończy ? Kiedy chłopak zauważył, że się w niego wpatruję, kąciki jego ust uniosły się do góry.
- Co się stało ? - Zapytałam.
- Nie wiem. Chciałaś porozmawiać z Derekiem, ale najwidoczniej ci się nie udało.
- Możesz być bardziej precyzyjny ?
- Kazałaś mi grzecznie czekać w samochodzie, ale po 20 minutach nie wytrzymałem i wróciłem po ciebie. W sumie to chciałem to zrobić po 5, ale bałem się, że uznasz mnie za jakiegoś desperata, czy coś. To było moje najdłuższe 20 minut w życiu, ale do rzeczy... Leżałaś na ziemi i byłaś nieprzytomna. Zaniosłem cię z powrotem do autobusu, ponieważ myślałem, że to jakiś efekt uboczny pełni. Isaac poinformował mnie, że od momentu, kiedy ich opuściliśmy w magazynie nie czuł obecności Dereka. Hale ulotnił się zaraz po tym, kiedy wszystkie jego bety się uspokoiły.
Usiłowałam przypomnieć sobie moment, kiedy opuściliśmy razem autobus i rzekomo poszłam rozmawiać z Derekiem. Nic totalnie nie pamiętałam. Zmarszczyłam nerwowo brwi i oparłam się o szybę.
- To dziwne... nic nie pamiętam.
- Zupełnie nic ? Nawet tego, że my...
- Chodzi mi o rozmowę z Derekiem. Jeżeli masz na myśli naszą przygodę w moim pokoju... to akurat pamiętam.
- Zaliczysz to do przyjemnych wspomnień ?
Stiles co jakiś czas nerwowo na mnie spoglądał. Czyżby bał się mojej odpowiedzi ? Uśmiechnęłam się szeroko do niego.
- Do jednych z najprzyjemniejszych. Oczywiście nie licząc tego, że miałam jakieś przywidzenia, rzecz jasna...
- Tak !
- Jak długo byłam nieprzytomna ?
- Niech no pomyślę, możemy założyć, że zemdlałaś od razu, kiedy cię opuściłem więc, masz tu dwadzieścia minut plus jeszcze jakieś półgodziny w autobusie i plus jeszcze dziesięć minut w samochodzie.
- Nie mogłeś od razu powiedzieć, że godzinę ?
- Miałem być precyzyjny !
Po jakimś czasie chłopak zatrzymał swój samochód pod moim domem. Impreza dalej trwała w najlepsze, aczkolwiek zauważyłam, że nie ma już dość sporej liczby osób.
- Nie mogę wejść do mieszkania w takim stanie...
- Chcesz moją koszulę ?
- I ty wejdziesz tam zaraz za mną z gołą klatą ? Wykluczone.
- Wstydzisz się mojej gołej klaty ?
- Nie ! Ale nie wiadomo co mogą sobie ludzie pomyśleć.
- W sumie racja. Zaczekaj tu.
Stiles wyskoczył z auta i pobiegł do mojego domu. Pomyślałam o tym, że w sumie mogłabym niepostrzeżenie wejść do swojego pokoju przez okno. Już raz mi się udało. Jednak byłam bardzo ciekawa co wymyśli Stiles. W końcu chłopak wyszedł z mojego domu z kocem pod ręką. Wysiadłam z samochodu, a chłopak założył mi koc na plecy. Szczelnie się nim opatuliłam i ruszyliśmy do mojego mieszkania. Myślałam, że uda mi się niepostrzeżenie przemknąć do pokoju, ale niestety... w drzwiach przywitała nas moja siostra. Na widok Lydii, przez chwilę przed oczami mignął mi jakiś obraz. Niestety trwało to tak krótko, że praktycznie nic z tego nie zrozumiałam. Siostra zmierzyła mnie wzrokiem.
- Gdzie się podziewaliście ? I dlaczego masz na sobie koc z mojego pokoju ?
Serio Stiles ? Wlazłeś do pokoju Lydii... zabiję go.
- Wiesz, niedawno miała miejsce przepiękna pełnia księżyca i postanowiliśmy, pooglądać ją sobie na pobliskiej polance... na kocu... - Stiles próbował wybrnąć z niezręcznej sytuacji.
Lydia przez dłuższy czas przyglądała się nam tak, jakby szukała w naszym zachowaniu, choć najmniejszego śladu, który wskazywałby na to, że ją okłamujemy.
- Więc byliście na randce ? Podczas mojej imprezy ?
- Tak !
Mój krzyk sprawił, że na twarzy mojej siostry pojawił się ogromny uśmiech.
- Wiedziałam ! Idealnie do siebie pasujecie.
Przewróciłam oczami. Jakaś grupka ludzi postanowiła już zerwać się z imprezy urodzinowej Lydii. Razem ze Stilesem wykorzystaliśmy moment, kiedy dziewczyna była zajęta kimś innym i przemknęliśmy do mojego pokoju. W pomieszczeniu, na łóżku czekał na nas Scott. Był smutny.
- Co się stało ?
Stiles od razu podszedł do przyjaciela, a ja poszłam się ogarnąć do łazienki.
- Mama Allison... nie żyje.
Wróciłam się do pokoju, ponieważ myślałam, że się przesłyszałam. Niestety jednak była to prawda. Zakryłam dłońmi usta i usiadłam obok chłopaka. Ten spojrzał na mnie i po jego minie wywnioskowałam, że naprawdę źle wyglądam. Dziwne, że Lydia tego nie skomentowała.
- Jak to się stało ? - Zapytałam.
- Wtedy, kiedy nas zaatakowała... Derek ją ugryzł. Kiedy łowca zostanie ugryziony przez wilkołaka, musi odebrać sobie życie. Takie mają zasady.
- Nie wiedziałam, że Derek...
- Zrobił to podczas walki, bronił się. Sama dobrze wiesz jaka była mama Allison.
- Była okropną kobietą, ale... to jest straszne...
- Wiem...
Scott wstał z mojego łóżka i podszedł do Stilesa, który opierał się o ścianę.
- Zawieziesz mnie do domu ?
- Jasne.
McCall opuścił mój pokój, a Stilinski postanowił się ze mną pożegnać. Przytulił mnie mocno i pocałował mnie w czoło.
- Zobaczymy się jutro, a właściwie dzisiaj...
Wtulona w jego tors, podniosłam głowę do góry, tak by móc przez chwilę popatrzeć w jego niezwykłe, brązowe oczy. Dziwne, że dopiero teraz dostrzegłam ich urok. Postanowiłam pocałować Stilesa w usta. Chłopak chyba tylko na to czekał, ponieważ bardzo zaangażował się w ten pocałunek. W końcu jednak musieliśmy się od siebie oderwać. Jakby nie było, Scott czekał... Gdy Stilinski wyszedł z mojego pokoju, mimowolnie sama się do siebie uśmiechnęłam. Tyle czułości w jeden dzień. W domu dalej rozbrzmiewała muzyka. Rozebrałam się z sukienki, która nie nadawała się już do dalszego użytkowania. Zwinęłam ją w kulkę i z wielkim bólem w sercu wrzuciłam ją do kosza, który znajdował się w moim pokoju. Przypomniałam sobie, że pod moim łóżkiem leży zakrwawiony ręcznik. Szybko wyciągnęłam ręcznik i dorzuciłam go do sukienki. Wzięłam prysznic i przebrałam się w pidżamę. Wzięłam śmieci z mojego pokoju i postanowiłam wrzucić je do większego pojemnika, który znajdował się przed naszym mieszkaniem. Lydia właśnie, żegnała ostatnią grupkę osób. Dziewczyna z ciekawością w oczach spojrzała na worek na śmieci, który trzymałam w dłoni.
- Takie nocne porządki. - Wyjaśniłam.
- Rozumiem...
- Jutro czeka nas wielkie sprzątanie.
- Oj tak.
Siostra ruszyła po schodach do swojego pokoju. Coś jednak dalej nie dawało mi spokoju.
- Lydia ? Byłaś tu cały czas ?
- O co ci chodzi ?
Dziewczyna wyglądała na zaskoczoną moim pytaniem.
- Kiedy ze Stilesem... wymknęliśmy się z urodzin. Byłaś tu cały czas ?
- Tak. Jakiś idiota wsypał coś do moich drinków i musiałam nieco zająć się osobami... które dziwnie się zachowywały.
Siostra nie była ze mną szczera. Słyszałam, jak wali jej serce. Postanowiłam jednak nie drążyć tego tematu dalej. W tę część, o czymś w drinku, mogłabym uwierzyć, ale to, że była tu... Czemu mam takie dziwne wrażenie... Przestań Ellie ! Jesteś przewrażliwiona. W końcu położyłam się do swojego łóżka. Przez chwilę jeszcze próbowałam przypomnieć sobie okoliczności mojego tajemniczego omdlenia. Niestety nic to nie wskórało. Dalej była to dla mnie wielka niewiadoma.