Death Note: Alternate ending

Death note Ending Part 6

Έτρεχε σε ένα δρόμο, σκοτεινό χωρίς φωτισμό, το μόνο φωτεινό ήταν το ολόγιομο ματωμένο φεγγάρι που φώτιζε το μονοπάτι του. Ένα μονοπάτι που έμοιαζε σαν μια ατελείωτη διαδρομή, λουσμένη με αστέρια από το πορφυρό χρώμα της Σελήνης. Δίχως ανθρώπους να περπατάτε, μαζί η χώρια και να ατενίζουν τον κόσμο γύρω τους. Ήταν με την κοπέλα στην αγκαλιά του και τους μαυροφορεμένους άντρες να τον καταδιώκουν άνευ συμπόνιας. Ένιωθε τα πόδια του να ολιγοψυχούν μπροστά σε αυτή την αχανή απόσταση με τερματισμό τη σωτηρία. Τα λευκά καλοδιατηρημένα χέρια του, τυλιγμένα από το άσπρο πουκάμισο και παρά την επιβάρυνση που είχαν από το χλωμό κορμί της, έδειχναν κραταιά απέναντι στον κίνδυνο της αναπόφευκτης και άσπλαχνης κόπωσης που σαν νερό πότιζε το σώμα του. Η εφίδρωση, ως αποτέλεσμα του γοργού τρεξίματος, έκανε την εμφάνιση σας, σαν αόρατος μανδύας πάνω στο δέρμα του και οι παλμοί της καρδιάς του ήταν τόσο δυνατοί, που θα μπορούσε να τις ακούσει ακόμα και το αεράκι, που σαν άρωμα τον άγγιζε.

Ο ''μοναχικός'' δρόμος κατέληγε σε δύο δρόμους, ο δεξιά ήταν πλατύς, κεντρικός με πολλά φώτα, που σε οδηγούσε προς το κέντρο της πόλης, απεναντίας ο αριστερός, ήταν σχετικά στενός, σκοτεινός και κατέληγε σε ένα απόμερο και εγκαταλελειμμένο σπίτι, με ένα κήπο γεμάτο άγρια χόρτα και κάποια φυλλοβόλα δέντρα. Η επιλογή του αριστερού δρόμου ήταν ''μονόδρομος'', καθώς η σωματική εξάντληση αποτελούσε πλέον τον χειρότερο εχθρό του. Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να γίνει η σωτηρία της ψυχής ή αντίθετα, η κατάρρευση της επιτυχίας του, ανάλογα με τα σχέδια της μοίρας. Μπαίνοντας μέσα στο παλαιό τεράστιο σπίτι, ένιωσε τον οργανισμό του σφόδρα αδύναμο να κρατήσει αυτόν όρθιο και έγειρε την πλάτη του στον τοίχο. Ταυτόχρονα γύρισε το κεφάλι του στο παράθυρο, για να βεβαιωθεί πως οι άντρες δεν τον ακολούθησαν ως εδώ. Η Θέα τύχη όμως, όπως φάνηκε ήταν στην δική του όχθη, αφού εκείνοι ατένιζαν το σπίτι αλλά δεν έκαναν ούτε ένα βήμα να το πλησιάσουν, σκεπτόμενοι πως θα ήταν πολύ ανόητο εκ μέρους του Light, να ζητήσει καταφύγιο σε ένα τόσο προφανές μέρος και με τούτο το σκεφτικό συνέχισαν να τρέχουν προς τον αντίθετη κατεύθυνση. Η Misa τότε άνοιξε τα κουρασμένα μάτια της και στάθηκε με πολύ προσπάθεια στα δύο της πόδια. Τον κοίταξε με ένα βλέμμα κενό, δίχως να αποτυπώνεται καμία έκφραση στο πρόσωπο της και τον αγκάλιασε, με τα δάκρυα τα τρέχουν στα ροζ μαγουλά της.

- Μου έσωσες τη ζωή, για λίγο πίστεψα πως δεν θα ερχόσουν να με απελευθερώσεις από αυτό το μαρτύριο. Συνέχιζε να δακρύζει και να τον αγκαλιάζει σφιχτά. Όσο και να επιθυμούσε να τον απομακρύνει από τη ζωή της, βγάζοντας αυτό τα μυτερό γυαλί από την αιμόφυρτη καρδιά της και να μεταμορφωθεί η εικόνα του σε μια λησμονημένη ανάμνηση, προερχόμενη από το τεθλιμμένο παρελθόν της, γνώριζε πως μόνο η δική του αγκαλιά μπορούσε να κατευνάσει την φουρτουνιασμένη θάλασσα της ψυχής της.