Η Αποστολή...

2 ώρες πριν

Ίσως να χρειάζεται κάποιες διορθώσεις, θα το ξανά κοιτάξω αύριο! Εσείς απλά απολαύστε τη συνέχεια! Ελπίζω να σας αρέσει! - Sparrowsgurl xx

" Μάρθα, σου είπα πόσο ωραίο χαμόγελο έχεις; "

ήταν ο Τζόνι και η Μάρθα, μόνοι, να βαδίζουν σε ένα μακρύ διάδρομο. Η Μάρθα περπατούσε πιο μπροστά τσιτωμένη μαζί με τον Τζόνι και προσπαθούσε να το κάνει όσο πιο εμφανές γινόταν. Ο Τζόνι από την άλλη δεν καταλάβαινε, ή τουλάχιστον  προσποιούταν... Βάδιζε χαλαρά πίσω της και μελετούσε την γυναικεία φιγούρα που βρισκόταν μπροστά του, να προχωρά ρυθμικά και να πατάει στο πάτωμα αποφασιστηκά.

" Λίγη απ'την όρεξη σου να είχα... " σχολίασε και σταμάτησε μπροστά από μία μαύρη πόρτα κι άρχισε να βάζει κωδικούς. 

" Αν είχες λίγη από την όρεξη μου, θα κάναμε πολλά πράγματα μαζί... " η μαγευτική φωνή του της ψιθύριαε στο αφτί και μετα βίας δεν χαμογέλασε η κοπέλα με το σχόλιο του.

" Νομίζω δεν έχεις καταλάβει καλά. Μιλάς σε α-νώ-τε-ρη-! Το συνειδητοποιείς; " του έριξε μία δολοφονική ματιά κι έσπρωξε άγρια την πόρτα για να περάσουν μέσα. Τα μάτια του Τζόνι άρχισαν να περιεργάζονται το χώρο. Επρόκειτο για ένα μεγάλο, σκοτεινό γραφείο με μαύρα έπιπλα και ασημί τοίχους. Το πάτωμα ήταν παρκέ και σε κάθε βήμα έτριζε, λες και ήταν κούφιο.
Πολλά βιβλία στόλιζαν τη βιβλιοθήκη απέναντι ενώ μαύρες κουρτίνες έκαναν το χώρο ακόμη πιο ψυχρό κι αποκρουστικό.

" Σε γραφείο κηδειών με έφερες; " ρώτησε ο Τζόνι κι άρχισε να πειράζει ένα σιδερένιο ανθρωπάκι που στόλιζε το ξύλινο γραφείο.

" Όχι, στο γραφείο μου ! " τον ενημέρωσε και κάθησε στην μεγάλη άσπρη καρέκλα( το μόνο φωτινό έπιπλο εκεί μέσα ) Ένας μικρός ήχος ξαφνιασμού βγήκε από το στόμα του και έπειτα επικράτησε ησυχία. Για περίπου ένα λεπτό δεν ακουγόταν τίποτα καθώς η Μάρθα πληκτρολογούσε κάτι στον υπολογιστή. Όταν όμως είχε τελειώσει, τα μάτια της στράφηκαν στου Τζόνι. " Κάθησε . " του είπε και έβαλε τους αγκώνες της επάνω στην επιφάνεια του γραφείου. Ο Τζόνι χωρίς δεύτερη σκέψη βυθίστηκε στην αναπαυτηκή πολυθρόνα μπροστά του και έβαλε τα χέρια του στο πλάι. 

" Λοιπόν ; "

" Τζόνι, θέλω να σταματήσεις θα μιλάς για τα αρχεία! Θέλω να ξεχάσεις ότι τα είχες διαβάσει, θέλω να διαγράψεις από το μυαλό σου την κάθε λέξ- " 

" Ήρεμα, ήρεμα ! Μάρθα περίμενε ... " την διέκοψε και έγειρε μπροστά το στιβαρό του σώμα. Η απορία ζωγραφίστηκε με ταχύτητα φωτός στο πρόσωπο της Μάρθας η οποία περίμενε κάποια εξήγηση. " Θα ξεχάσω όλα όσα διάβασα, όταν τα πω και στα παιδιά !!! "