His Love Story Ft. Dylan O'Brien

4

Ik liep school uit met een pijnlijke vuist. Waarom kon ik mezelf nooit een keertje inhouden. Dan denk je misschien dat ik van boeken en muziek hou, dat ik gelijk rustig ben en nooit een vlieg kwaad doe. Fout! Dat zijn de dingen die ik gebruik voor mijn woedeaanvallen. Ik kan om de kleinste dingen boos worden, maar als ik lees of muziek luister ben ik de rustigste jongen ter wereld.

Ik deed mijn oortjes in en luisterde naar het liedje Don't You Worry Child. Dit was één van mijn lievelingsliedje. Ik keek om me heen en zag dat Elizabeth alleen zat te wachten op een bankje bij onze school.

Ik vroeg me af waarom ze zo alleen zat en bedacht me snel dat ze nog nieuw was. Ik liep naar haar toe en deed mijn muziek wat zachter.

'Hey, Elizabeth', zei ik iet wat opgewekt. 'Gaat het nog?'
'Ja hoor, ik neem het hen niet kwalijk hoor...', zei ze zacht dat ik naar voren moest leunen om haar te horen. 'Dit gebeurt wel vaker. Ik heb mezelf al verteld dat ik iets wijders moest aantrekken, maar...', ze moest om iets lachen. Heb ik iets gemist?

'Kijk mij nou... Ik bespreek mijn kleedproblemen met een jongen die ik nauwelijks ken'

Heb ik mezelf al voorgesteld? Ik wist het niet meer dus deed ik het opnieuw.
'Nou ik heet Dylan. Ik ben 16 jaar oud en ik woon alleen... Omdat mijn ouders zijn gestorven toen ik 12 was moest ik bij mijn oom wonen, maar die mishandelde mij en toen ben ik bij een vriend blijven wonen die eigenlijk nooit thuis is...'
Ik hapte even naar adem. Waarom kon mijn hart al zo snel luchten bij het meisje dat ik misschien leuk vind?

Ze keek me verbaasd aan en toen ik haar aankeek besefte ze dat ze staarde en keek snel naar de grond. Ik weet niet wat ik me op dat moment bezielde maar doordat ik haar ineens op de een of andere manier vertrouwde kon ik meer dingen doen.

Ik pakte met mijn duim en wijsvinger haar kin op en keek verward in haar ogen. Ik wou ze inspecteren en ik likte mijn lippen, omdat ze zo mooi waren.

Nu pas zag ik hoe mooi ze was. Haar huid was vlekkeloos en haar haren waren mooi blond met stukjes bruin ertussen.

'Je hoeft je niet te schamen voor mij...', ik denk dat ik haar nu alleen maar ongemakkelijker heb gemaakt.

Ik haalde mijn hand weg en toen pas merkte ik haar rooie wangen. Ik moest glimlachen. Ik keek rond en zag dat ze wachtte op iemand.

'Op wie wacht je?'

'Mijn moeder', antwoord ze en vervolgde snel, 'maar ze is advocaat en komt pas over ander halfuur.'

Wat?! Wie doet zijn kind dat nou weer aan? Ik schudde mijn hoofd en vroeg waar ze woont. Ook weer een pluspunt voor mij, want nu weet ik ook nog haar adres: Londonstreet 143.

Ik wuifde haar en ze liep met me mee. Maar ze was toch nog onrustig. 'Wat doe je?'

'Ik ga je naar huis brengen', zei ik resoluut. Ik wil niet dat ze zo lang gaat wachten voor een rit naar huis. Ik liep snel naar het fietsenhok en pakte mijn fiets.