His Love Story Ft. Dylan O'Brien

5

Je moet er niet zo veel bij nadenken

Dylan

Toen ik de bocht uit reed zag ik Londonstreet. Ik bekeek alle nummers en kwam uiteindelijk uit bij 142. Het was een best ruim huis. Groter dan de mijne tenminste. Dus dit meisje is eigenlijk best rijk...

Ze had nog steeds haar armen om me heen en nu leunde ze met haar hoofd tegen mijn rug. Het grappige is: we kennen elkaar niet eens. Dus dat we nu al een close band hebben doet me goed. Ze was tijdens de rit best stil. Niet dat ze saai is ofzo....

'We zijn er', zei ze tegen me. En inderdaad daar was nummer 142. Ik knikte en fietste de stoep op. Terwijl ze er afsprong deed ik mijn fiets in het slot.

'Wat doe je?', vroeg ze zenuwachtig. Ik vond het best schattig dat ze bij alles moest vragen wat er aan de hand was. Nieuwsgierig Aagje dus...

'Ik ga met je mee naar binnen...'

'Hoezo?', onderbrak ze me. Ik schudde mijn hoofd en moest om haar lachen.

'Omdat we, oftewel ík, net een kilometer heb gefietst', zei ik serieus maar toch nog steeds glimlachend, 'En omdat er toch niemand thuis is, neem ik aan.'

'Oké, mijn broer werkt denk ik nu en ook mijn ouders... Je kan wel een uurtje blijven of zo', zei ze zacht maar net hard genoeg om het te kunnen verstaan.

'Bedankt', zei ik met een twinkeling in mijn stem. Ze schudde glimlachend haar hoofd en deed de deur open. En ik had gelijk: het huis was mijn huis maal twee. Jezus, het leek bijna de aula van onze school... En dan was dit nog de hal!

Ik keek met open mond rond het huis en zag allemaal schilderijen. Het leek wel een museum...

'Ja, ik weet het... Onze huis is heel groot.'

Ik schaamde me een beetje, omdat ik als een halve gare rond me keek alsof er een vliegende cupcake om heen zweefde.

Ik keek haar aan in haar ogen en bedacht me dat de muren net zo blauw waren als haar ogen. Het had een mooi effect en het leek of ze sterren verborgen had in haar ogen.

Ik knikte en ze wuifde me naar de trap. Het huis had wel vier etages. Wie maakt dit allemaal schoon?, dacht ik in mezelf. Helemaal boven zat kennelijk Elizabeth's kamer.

Ik sprong gelijk in het tweepersoonsbed en rustte uit naast miljoenen kussens. Elizabeth kwam lachend de kamer binnen en ging toen aan het voeteneinde zitten. Ik keek rond. De kamer had niet als de andere kamers een blauwe kleur, maar een bordeaux kleur en het fascinerende van allemaal was haar boekenkast. Hij zat helemaal met boeken waarvan ik ongeveer drie kwart van heb gelezen.

'Lees jij ook boeken?', vroeg ik tot mijn verbazing. Ze keek achterom en knikte.

'Ja, ik heb alle boeken in deze kast al uit, denk ik', zei ze trots, 'Maar in de kamer van mijn ouders zitten nog twee van deze kasten en daar moet ik nog 50 boeken uit lezen.

Ik had een grijns van oor tot oor gekregen en zei heel blij: 'Ik hou óók van boeken', schreeuwde ik bijna. Ze moest lachen en plaatste haar hand op mijn knie. Ze was er misschien niet van bewust dat ze dat deed en haalde haar hand weg.

Ik kon er niet tegen dat ze zich zo schaamde voor mij. Ik wil dat ze haar gekke, leuke kant laat zien. Ik moest denken aan het liedje Confident van Demi Lovato.

Ik opende mijn armen als teken dat ze naast me moest komen liggen. Ze keek me met opengesperde ogen aan van verbazing. Ik rolde met mijn ogen en probeerde het opnieuw.

'Je moet er niet zo over na denken', zei ik en vervolgde snel, 'We zijn toch vrienden?' Dat klonk meer als vraag dan antwoord.

Ze zuchtte en viel in mijn armen. Dat voelde zo ontzettend fijn en haar warmte was ook overweldigend. Ik snoof haar heerlijke parfum op en liet mijn hoofd zakken.

Toen ik omlaag keek zag ik dat haar hoofd op mijn borst rustte. Ze snurkte zachtjes, dat ik echt heel schattig vind. Ik rustte mijn hoofd op de kussens en viel in slaap.

Gewoon inbeelden dat de muren blauw zijn :)

Ik zie dat mijn verhaal nu al vieuws heeft dus voor de mensen die het lezen: ik ga m'n best doen met uploaden!!!
~Chaser~