Ich drogi nigdy miały się nie przeciąć ...
Ona miała nie wiedzieć o nim dla jego dobra, on miał nie słyszeć o niej, by nie mieć problemów.
Czy jedno przypadkowe spotkanie zmieni ich życie?
Co się stanie gdy jedno z nich będzie musiało wybierać...
Chwycił mnie za nadgarstek i wyprowadził z pomieszczenia. Miałam wtedy 18 lat, byłam młoda, popełniałam wiele błędów. Kupiony przeze mnie alkohol wylał do zlewu w swoim domu, a tabletki wyrzucił. Zrobił mi gorącą herbatę. Porozmawiał, poświęcił czas. I wtedy zdałam sobie sprawę, że tego potrzebowałam. Chciałam by ktoś po prostu ze mną był. Żebym dla kogoś się liczyła. Zostałam u niego na noc, na następny dzień miałam ogromnego kaca. Chłopak wrócił z pracy, zostałam u niego na obiad, później na kolację. Szybko złapaliśmy kontakt. Zaoferował swoją pomoc, przy jakichkolwiek problemach. Obiecał, że wspomni o mnie szefowi. I tak zaczęła się moja praca kelnerki w nocnym klubie. Kilka razy w miesiącu tańczę, dla mężczyzn. Samotnych, albo tych potrzebujących rozrywki. Łatwo zgadnąć, że za takie wieczory, dostaję kilka razy więcej pieniędzy niż jako kelnerka.
- Przypomniało mi się nasze pierwsze spotkanie – mówię cicho, uśmiechając się do chłopaka.
- Oj, byłaś wtedy dla mnie wyjątkowo nie miła. W sumie nic się nie zmieniło.
- Ejjj – zaczynam się śmiać i lekko uderzam go łokciem w brzuch.
Naszą zabawę przerywa dźwięk dzwonka.
- Spodziewasz się kogoś – zabawnie porusza brwiami.
- Nie żartuj – rzucam podnosząc się z kanapy.
- Steven? – syczę gdy moim oczom ukazuje się mój niedoszły morderca.
- To mój dom? – pyta kompletnie pijany.
- Nie – wykrzywiam twarz w uśmiechu – twoje mieszkanie jest po drugiej stronie – uściślam.
- Skąd wiesz?
- Bo ... Idź już sobie, jesteś pijany.
- Masz rację, a ty nie? Zapomniałem – unosi dłonie do góry- grzeczne dziewczynki nie piją, nie palą i biorą narkotyków – zaczyna się dziwnie śmiać.
- Udowodnić ci, że nie jestem grzeczną dziewczynką? – pytam zamykając swoje mieszkanie, by Kriss nas nie słyszał.
- Chcesz się zabawić?
- Zabawić się to mogę się ja twoim kosztem! Ostrzegam, jeśli ze mną zadrzesz będę twoim najgorszym koszmarem, z tą różnicą, że ode mnie się nie uwolnisz.
- Spokojnie, złość piękności szkodzi mała.
- Hola, hola! Bez takich. Możesz już iść do siebie!
- Ale.
- Ja już skończyłam - poprawiam włosy i wchodzę do siebie z impetem zatrzaskując drzwi.
- Kto to? Tylko nie mówi mi, że listonosz, albo pomyłka.
- Nigdy, cię nie okłamuję – mówię, lecz widząc jego rozbawione spojrzenie uściślam – prawie nigdy. To był sąsiad, niedawno się przeprowadził.
- Skończył mu się cukier czy co?
- Skończył mu się mózg. Idiota po prostu.
- Już cię poderwał?
- Powiedz, że żartujesz.
- Na pewno cię podrywał.
- Kriss, to nie jest zabawne.
- Rumienisz się.
- Kriss!
******
- Cześć Marcus! – w wyjątkowo dobrym humorze witam się z szefem, w sobotni wieczór.
- Adrienne! Kogo widzą moje oczy! Klienci pytali o ciebie.
- Nie żartuj tak nawet. Dla nich nie ma znaczenia, która z nas kręci tyłkiem.
- Dla niektórych może i tak, ale jeden pytał o ciebie.
- Nieważne – rzucam nie mogąc przestać się śmiać.
Wchodzę do garderoby i przebieram się srebrną spódniczkę i koszulkę.
- Powodzenia – woła Kriss i przesyła mi buziaka.
- Ten taniec jest dla ciebie – mówię podbiegając na wysokich obcasach do przyjaciela.
On wybucha śmiechem i mocno mnie przytula.
Wychodzę na scenę świetnych nastroju, jednak mina zrzędnie mi już na początku. Na sali zauważam jego ...
Steven ...
Kurwa.
Sam się w to wpakował.
Jak tylko nasze spojrzenia się spotykają na jego twarz wypływa niepewny uśmiech. Mogę się założyć, że nic nie pamięta z naszej wczorajszej rozmowy. Szkoda ...
Pomieszczenie wypełnia jedna z moich ulubionych piosenek. Odtwarzam układ, bez pomyłki. Uśmiecham się do mężczyzn, wręcz śliniących na mój widok.
Obleśne.
Na podeście lądują banknoty, które podnoszę z gracją i miną małej słodkiej dziewczynki. Roztrzęsiona wracam do garderoby. Nie potrafię opanować drżenia rąk.
Co jest?
- Adrienne – Kriss cicho wchodzi do środka.
- Ten pomyleniec tu jest. Ten świr, który o mało co mnie zabił!
- Zabije go!
- Kriss, Kriss, ej Kriss – nerwowo do niego podbiegam. – Już jest ok, naprawdę.
- Nie często widzę cię w takim stanie, jesteś zdenerwowana.
- Już mi przeszło – kłamię – po prostu ... Och rozumiesz. Zdenerwowałam się i tyle. Każdy tak ma ... Kriss obiecaj, że bez mojej zgody nic nie zrobisz.
- Idę.
- Kriss – wymuszam na nim by patrzył mi prosto w oczy – przyrzeknij, że nie zrobisz, żadnej głupoty! Kriss słuchaj mnie.
- Dobrze już dobrze, ale pamiętaj jedno twoje słowo i ten dupek do końca życia będzie jadł przez słomkę.
- Kocham cię – mówię niepewnie chichocząc.
*****
Po porannym bieganiu, wracam z uśmiecham na ustach do domu. Lecz wpadam na jakąś dziewczynę.
- Bardzo przepraszam – mówi zakłopotana.
- Nic nie szkodzi – przyglądam się jej przez moment.
I kieruję się w stronę swojego mieszkania, co dziwne ona idzie cały czas za mną. Może się pomyliła? Nie zostaje na trzecim piętrze, a czwarte jest ostatnim. Moje wszelkie wątpliwości zostają rozwiane, gdy jestem w trakcie otwierania drzwi.
- Rosalie kochanie! Myślałam, że przyjedziesz za miesiąc.
