YANDERE SIMULATÖR VE BİLİNMEYENLERİ!

Kasetler!!

BUGÜN SİZE HEM BODRUM KASETLERİNİN HEMDE OKULDAKİ GİZEMLİ KASETLERİN ÇEVİRİSİNİ YAPACAĞIM VE TEORİLERİMİ ANLATACAĞIM UMARIM BEĞENİRSİNİZ DJHFIERLUQHFUQ

1. KASET: Hala çalışıyor gibi, kayır ettiği sürece bir şeyler söyleyeceğim. Bu şeyi kullanalı ne kadar oldu? ( ses kayıt cihazından bahsediyor herhalde :d)  En az yirmi yıl olmuştur.. hatta otuz. O zamanlar daha iyi zamanlardı. Çok gençtim. Geleceğim parlaktı. Hayallerimi takip ettiğimi hatırlıyorum. Umut verici bir kariyer hatırlıyorum. Mutluluğu hatırlıyorum. O zaman geriye dönseydim neyi değiştirirdim? Biliyorum neyi değiştirmem gerektiğini. O davaya ve kıza bulaşmamış olmalıydım. Onu izlemek doğru bir şeydi... ama eğer ona bulaşmasaydım hala bir kariyerim vardı. Ne zaman başladım onu izlemeye? Sanırım 1989 Nisanı. Araştırmacı bir gazeteci olarak kariyerimin zirvesiydi. Yerel bir lisede cinayet duymuştum. Polis kanıt veya ipucu yoktu. Kendim araştırmaya karar verdim. ( iyi halt yedin) Kahraman olmaya çalıştım. Bu hayatımın en kötü hatasıydı. 

2. KASET: Okul bahçede araştırma yapmama izin vermedi. Şöhretlerini sürdürmeye çok meraklıydılar.  Polis ve gazetecinin olaya karışmasını ve cinayetten sonra bile okulun imajını bozmalarını istemiyorlardı. Belki de bir şeyler saklıyor yetkililerin bulmasını istemiyorlardı.  Okulun polisleri cinayeti aramaları için altı saat nasıl ikna ettiğini hala bilmiyorum. Okul müdürünün cinayeti daha hızlı araştırması için rüşvet verdiğini duydum, vay şerefsiz lkjhgfc Ortada okul müdürü ile ilgili birçok kötü söylenti var ama hiçbiri kanıtlanmış değil. Okulun etrafında dolaşamıyordum onun için öğrencilerden okul çıkışı bilgi toplamaya çalıştım. işte bu noktada kendinden büyük öğrencileri gözleyen tuhaf bir kız fark ettim. Onu gözlemlemeye karar verdim. Sonra rahatsız edici bir davranışını gördüm. 

3. KASET: Okul kapısında gözlem yapmaktan daha çok şeyler yapan bir kız gördüm. Onunla konuşan diğer kızları da gözetliyordu. Öğrenci görüşmelerinde o kızlara neler olduğunu yazdım. Zorbalığa kurban gidiyorlardı. Kovuluyorlardı ve okula gelmeyi bırakıyorlardı. Sık sık kova ve paspasla koşan bir kız gördüm. Kalabalığa karışıyordu. O kız manipüle ediyordu özdağı veriyordu ve çocuğun aşk hayatını sabotaj etmek için şiddet dahi uyguluyordu. Bu davranışları çok yapmasaydı cinayetin olasılığı bu kadar fazla görünmezdi. Bir öğrencinin bir erkeği bekar bırakmak için cinayet işleyeceğine inanmak istemiyordum ama kanıtlar bunu gösteriyordu. işte o zamanlar çok önemli bir bilgi edinmiştim. OKulun ilk başladığı zamandan beri katil aynı çocuğa aşıktı. Yapbozun son parçası da tamamlanmıştı. Suçluyu bulduğumu biliyordum ve polise gittim. Çok konuşmam lazımdı ama onları o kızı hapise atmaları için ikna edebilirdim. 

4.KASET: Ölüm saçan öğrenci fikri dikkat çekmek için rezildi. Onu tutuklamayı söylemek tüm ulusa yayıldı. Mahkeme bir medya sirkine dönüştü bir gecede ünlü oldum. Tanınmış bir kişi olmak istemedim sadece araştırma yeteneklerimi farkına varsınlar istiyordum.  Tüm bu dikkatlerin keriyerimi yükselteceğini sandım. Ortaya çıktığında ölümüne hatalıydım. O kız gördüğüm en iyi oyunculuğu sergiledi. Durmadan ağladı, cahil numaralı yaptı ona yöneltilen her suçlamaya bir bahane buldu. Medya ona aşık oldu, mahkeme ona aşık oldu, tüm ülke ona aşık oldu. Bana öğrencilere sırıtmaktan hoşlanan pis sapık dedi. Bana şöhret delisi gazeteci dedi. Benim ona sadece dikkat çekmek için katil olduğunu gösterdiğimi ilan etti. Ve mahkeme her şeyine inandı. Hakim onun suçsuz olduğunu bildirdiğinde tüm ülke bunu kutladı. 

5. KASET: O günden sonra ulusal bir rezalettim. Okuldaki kızları gözetleyen ve sırf kariyer için kızlara iftira atan bir zorba diye biliniyordum. Herkes benden tiksiniyordu.  Her gün evimi ve arabamı kırıp döküyorlardı. Bir daha asla gazeteci olarak çalışmayacaktım söylemeye gerek yok. Polisler kızı ulusal tepki olduğu için tutukladı. Kanıtları olmadan insanları tutuklayan beceriksiz salaklar olarak suçlandılar. O zamandan beri polisler itibarlarını korumak için hoş görülü taklidi yaptılar. Ve lisenin yakınlarına kısa aralıklar dışında gitmek istemediler. Ama en kötü kısım ne medyadan ne de toplumdan geldi. Mahkemeden sonra basına yakalanmamak için karakolun arkasındaki yolda kaçmaya çalıştım.  Beni orada tek bir kişi buldu ne gazeteci ne de muhabirdi. Masum olduğu açıklanmış o kızdı. O suratını asla unutmayacağım gülümsüyordu ama gözlerinde bir ifade yoktu. Boş, sanki bir oyuncak gibi... Tüm vücudunda insaniyetten bir zerre kalmamış olarak duruyordu karşımda. O gülümseyen suratla bana dediki: Ölümünü intihar gibi göstermek kolay olurdu bir daha yoluma çıkma. Arkasını döndü ve başka bir şey söylemeden gitti.