In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

7 • What's wrong with me

Ik hoor allemaal stemmen om me heen en ik voel dat er iets zachtjes over mijn voorhoofd gaat. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. De stemmen worden steeds duidelijker en ik probeer iets te bewegen maar het lukt niet. Ik raak gefrusteerd en de paniek begint toe te slaan. Waarom kan ik niks bewegen? Ik probeer met al mijn kracht mijn vinger te bewegen en gelukkig merk ik dat die een heel klein beetje beweegt. De paniek begint langzaam weg te ebben als ik merk dat ik nog niet helemaal hopeloos ben. 

Ik voel dat hetgene dat eerst mijn hoofd raakte nu naar mijn hand grijpt en er langzaam in knijpt. De stemmen zwakken ook af en zijn nu gestopt met praten. Nu ik weet dat ik mjin vinger kan bewegen probeer ik mijn ogen te openen. Wanneer ze eindelijk open gaan kijk ik recht in de grijze ogen van Cedric. 

Hij glimlacht zwakjes als hij ziet dat ik wakker ben. Ik probeer terug te lachen alleen dat werkt nog niet zo goed. Gelukkig voel ik wel de energie door mijn lichaam vloeien en ik kan langzaamaan steeds meer dingen bewegen. Ik draai mijn hoofd om en ik zie dat Ginny aan mijn andere kant zit. Ze veegt snel een traan weg en glimlacht dan ook naar mij. 

Ik probeer recht op te zitten, maar mijn armen bezwijken onder mij. Ik val terug op het bed. Ik zie dat professor Snape en professor Dumbledore ook om mijn bed staan en ik merk dat ik rood begin te worden. Waarom zijn zij bij mijn bed? Ik probeer wat te vragen maar madam Pomfrey komt gelijk naar me gehaast en voelt naar mijn temperatuur. 

"Severus, ik denk dat wij nu wel kunnen gaan. Oh en Ashley?" Zegt professor Dumbledore en hij kijkt mij aan. "Zou je misschien naar mijn kantoor willen komen als Poppy vind dat je sterk genoeg bent? Ik wil even een woordje met je praten."

Ik slik. Ik zit nog geen week op school en ik heb nu al twee keer naar professor Dumbledore moeten komen. Ik open mijn mond om te antwoorden, maar er komt nog niks uit dus ik knik dan maar terug. Ik kijk toe hoe professor Dumbledore en professor Snape de kamer uitlopen. 

Ik merk dan dat mijn hoofd begint te kloppen en ik laat hem weer vallen in het kussen. Ik doe mijn ogen weer dicht. 

Ik lig nu alweer een paar dagen in de hospital wing en het gaat steeds beter. Ik kan me alweer normaal bewegen, en de wonden op mijn armen en gezicht zijn al bijna helemaal weggetrekt. Ik ben nu wel op het punt gekomen dat ik me begin te vervelen. Ginny is meestal aan mijn zijde als ze geen les heeft, en elke keer komt ze weer terug met de mooiste verhalen. Gelukkig zegt ze wel elke keer wat het huiswerk is, waardoor ik nog iets kan doen in de uren dat ik alleen ben. 

Ginny is weer naar me toe gekomen en verteld over de les defence against the dark arts die ze net had, en over hoe geweldig professor Lockhart is. Als ze klaar is met praten komen Fred en George binnen. 

Ze gooien dan snel een pakje Bertie botts every flavoured beans naar me toe en ik vang hem makkelijk. Het kwam helaas op een plek van mijn wond en ik bijt op mijn tanden. Ik laat het alleen niet merken en glimlach rustig verder. Fred en George komen erbij zitten en ik merk dan op dat ze in hun Quidditch robes zitten. Ik verlang nu gelijk naar het moment dat ik weer op mijn broom kan zitten, en ik vind het jammer dat ik niet in mijn eerste jaar kan vliegen voor het quidditch team. 

We zijn al snel verwikkeld in een gesprek over quidditch en we hebben ons vaak genoeg doodgelachen om bepaalde uitspraken. Madam Pomfrey heeft ons vaak dodelijke blikken gegeven met als waarschuwing dat we stil moeten zijn, maar we negeren het. Na een uur was ze er echter klaar mee en kwam ze boos haar kamertje uit.

"En nu is het klaar! Mensen moeten hier rusten." Zegt ze boos. We kijken elkaar snel aan.

"Het spijt ons madam Pomfrey, het spijt ons van het verstoren van de rust in deze geweldige ruimte." Zegt George deftig en Fred en ik schieten in de lach. Madam Pomfrey geeft ze wederom een dodelijke blik en de tweeling staat snel op. 

"Oke we moeten echt gaan, we zien je snel Ash!" Zegt Fred en dan lopen ze de hospital wing uit. Ik zie dat madam Pomfrey opgelucht ademnhaalt als de rust weer is teruggekeerd. 

Die avond komt Cedric ook weer op bezoek en deze keer heeft hij een brief bij zich van onze vader. Ik praat wat bij met Cedric tot madam Pomfrey aankomt om haar check te doen bij mij. Zonder iets te zeggen loopt ze weer weg en Cedric kijkt haar vragend na.

"Wat gebeurd er hier? Waarom zegt ze niet hoe het gaat?" Vraagt Cedric. 

Ik wuif het snel weg. "Het is niks, volgens mij is ze een beetje geërgerd aan mij aangezien de wonden niet weggingen na haar potion."

"Maar het is ook raar wat er met je aan de hand is. Hoezo kan niemand constateren wat er is gebeurd?" 

"Geen idee, ik heb mijn boek aan professor Snape moeten geven zodat hij kon achterhalen wat er is gebeurd. Maar ik heb niks meer van hem gehoord. Ik weet ook niet wat er allemaal aan de hand is." Zucht ik en ik kijk naar mijn armen waar je de wonden nog vaag kan zien zitten. Gelukkig doen ze geen pijn meer. "Wat is er mis mij..."

"Wat bedoel je kleine?" Vraagt Cedric bezorgt bij mijn laatste zin.

"Gewoon alles wat er deze week is gebeurd... het heel sorteer incident, dit gekke boek terwijl ik hem wel gewoon nieuw had gekocht. Waarom gebeurd dit allemaal bij mij?"

"Dat zijn grote vragen die zelfs professor Dumbledore niet kan beantwoorden kleine... maar als ik een ding wel weet is dat je niet heel voorzichtig bent geweest. Wil je me beloven dat je voortaan bij dit soort rare boeken ze niet gaat opvolgen en er wat over zegt bij andere mensen?"

"Ja Cedric, dat beloof ik. Ik heb geleerd van mijn fouten oke." Zeg ik met een beetje een geërgerde ondertoon. Dat is nu wel tien keer tegen me gezegd deze dagen. "En stop met me kleine noemen! Je zei dat je zou stoppen als ik ook op Hogwarts zou zitten"

Cedric had mijn kleine glimlach wel opgemerkt en grijnst terug. "Misschien stop ik er wel mee, maar je zal altijd mijn kleine blijven."

We glimlachen naar elkaar en dan komt madam Pomfrey weer naar me toe gelopen. "Ik zie niet in waarom je nog langer hoeft te blijven. Als je de komende dagen rustig aandoet dan kan je nu de hospital wing verlaten."

"Heel erg bedankt madam Pomfrey." Zeg ik snel en dankbaar. Ze knikt en loopt dan weer weg. 

Ik sla gelijk de dekens van me af en gooi mijn benen over de rand van het bed. Ik probeer op te staan maar ik voel dat ik redelijk instabiel sta. Ik heb een paar dagen lang niet gelopen en dat merk ik wel. Cedric helpt gelijk om te zorgen dat ik blijf staan en ik bedank hem. Ik probeer dan wat stapjes te zetten en ik heb al snel het gevoel weer terug. Ik kleed me dan snel om naar mijn normale kleren en dan verlaat ik vrolijk de hospital wing met Cedric.