In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

27. *\St Mungo/*

Ik word langzaam wakker en ik lig in een onbekende kamer.

Ik zie Cedric op een stoel tegenover mij zitten met zijn handen in zijn haren en papa is aan het ijsberen door de kamer, de tranen stromen over allebei hun wangen.

Ik draai mijn hoofd om en kreun "P-papa..... Ce-edric?"

Papa stopt met ijsberen en kijkt mij aan en Cedric kijkt mij ook aan. Ik glimlach zwakjes en ik voel een hand in de mijne gaan.

Ik kijk papa aan die mij dolgelukkig aankijkt. De tranen stromen nog steeds over zijn wangen maar ik zie dat deze van blijdschap zijn.

Ik zeg dan met grote moeite "Waarom huilden jullie? Ik leef nog." Ik wil er luchtig over doen en Cedric zegt door zijn tranen heen "Je bent doodziek, en toch blijf je grappen maken." Ik zei de glimlach op Cedric's gezicht en ik glimlach ook met moeite.

Maar ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag en Cedric en papa kijken elkaar aan en Cedric zegt dan "Ze hadden je net 5 minuten geleden opgegeven. Ze hadden gezegd dat ze vonden dat je dood was en geen aandacht meer aan je zouden schenken."

Hij slikt met de laatste woorden en ik vraag dan "Hoe lang ben ik hier dan?"

"Al bijna de hele zomer. Dit weekend gaan we alweer naar Hogwarts." "De hoeveelste is het?" "28 augustus." Zegt papa.

Ik knik, ik heb gewoon mijn eigen verjaardag overgeslagen, ik ben ongeveer een maand buiten westen geweest. Waarom ik toch altijd?

Er zijn al allemaal helers langs gekomen om allemaal testen te doen en ik weet het allemaal niet meer.

Ze vonden het allemaal een wonder dat ik nog leef. Toen Molly hoorde dat ik weer wakker ben is ze gelijk naar mij gekomen samen Ginny. Ik mag nog niet heel erg veel bezoek dus daarom kwamen ze maar met zijn 2en.

Ik moet helaas nog een á twee weken blijven en dan mag ik weer naar Hogwarts.

Papa heeft al mijn boeken gekocht en mijn cadeautjes voor mijn verjaardag gegeven. Ik mocht helaas zelfs niet Cedric uitzwaaien toen hij naar Hogwarts gaat.

Ik lig hier nu al een week en ik verveel me kapot. Ik ben begonnen met het lezen van mijn schoolboeken en ik ben van elk boek al op de helft. En ik was zo blij toen Ginny mij een brief stuurde met het huiswerk. Ik had het gelijk gemaakt!

Ik verlang zo veel om weer naar school te gaan. Misschien zelfs wel om Snape te zien, dan weet ik tenminste dat ik weer normaal ben en niet doodziek.

Papa is elke dag bij mij en dan vind ik wel fijn. Ik heb al duizenden potjes toverschaak gespeeld en knalpoker. Ik heb veel boeken gekregen die ik lekker kan lezen. Het klink allemaal heel fijn maar de pijn in mijn buik is nog steeds niet weg.

Ik ben weer eens wakker geworden in de nacht en staar naar boven. Ik bedenk allemaal beelden voor die op het plafond gebeuren.

Dan veranderd mijn broom, waar ik op dat moment mee aan het vliegen was, opeens in een slang en komt op mij af. Ik gil en ik sluit mijn ogen.

Dan gaat het licht aan en vraagt een Heler "Gaat alles goed?" Ik doe mijn ogen open en zie dat er niks aan de hand. Ik knik en zeg "Sorry, een nachtmerrie." "Geen probleem."

Ik hoor haar toch mompelen en doet de deur dicht. Ik ga dan rechtop zitten en kijk naar het raam. Ik doe dan mijn benen uit het bed en voel de koude vloer tegen mijn voeten tintelen.

Ik ga voor het eerst in weken staan dus ik haal diep adem en zet me af van de grond. Ik voel allemaal tintelingen door mijn been heen gaan, alsof mijn benen verlamd waren en ik nu eindelijk mijn gevoel terug heb.

Na 10 keer vallen en opstaan sta ik eindelijk een beetje stabiel en loop ik naar het raam toe. Ik ga op de vensterbank zitten en trek mijn knieën op.

Ik zit ongeveer 5 hoog en kijk naar beneden. Ik zie wat dronken muggles over de straat lopen en niemand merkt dat er een ziekenhuis is in dit gebouw. Volgens mij hebben ze een dichtgespijkerd gebouw ofzo van dit gemaakt.

Ik zit al een uurtje te kijken en ik zie de zon langzaam naar boven kruipen vanaf de horizon. Het begint drukker te worden op de straten van muggles die naar hun werk moeten.

Ik zit er weer een tijdje te zitten en kijken naar de mensen die langskomen. Dan hoor ik een geluidje achter mij en ik schrik me dood en kijk om.

Ik zie papa in de deuropening staan en hij glimlacht en zegt "Hoe ben jij daar gekomen?"

Hij komt naar me toe en ik zeg "Lopend." Ik kijk weer naar buiten en zie dan dat er allemaal auto's aan het toeteren zijn en ik zie dat er iemand is die het verkeer ophoudt.

Ik moet lachen en papa komt achter mij staan en vraagt "Wat is er aan de hand?" "Kijk, iemand houdt het verkeer op." Ik wijs naar buiten en papa kijkt over mijn schouder mee en moet ook lachen.

Dan zegt hij "Ik moet je wat vertellen." "Wat dan??" Papa klinkt heel erg bezorgd en dan zegt "Ik heb net de hoofd Heler gesproken en uuh."

Hij krabt achter zijn oor en dan veranderd zijn bezorgde gezicht in een glimlach en zegt "Je mag morgen al naar huis!" "Jaaa!!!" Ik spring op en knuffel papa. Ik negeer vol de pijn in mijn buik die nu ernstig toe neemt.

Ik ben mijn spullen aan het inpakken en neem afscheid van deze kamer die ik hopelijk nooit meer hoef te zien.

Ik pak dan papa's hand vast en dan lopen we naar buiten. Papa steekt zijn hand uit en dan komt er opeens een paarse triple dekker aanrijden. Ik lees bovenaan "Knight bus".

Ik haal mijn schouders op en papa loopt naar binnen. Hij begroet de conducteur en zegt ons het adres.

Dan gaan we zitten en ik kijk mijn ogen uit. Ik had nooit verwacht dat dit in een bus zou zitten. Papa en ik gaan zitten.

We praten wat bij en dan zijn we al binnen no time bij ons huis. Ik laat het maar achter mij en stap uit.

Ik zeg "Tot ziens." Tegen de conducteur en dan loop ik samen met papa naar binnen en ik ben zo blij dat ik weer eens thuis ben. De laatste keer was tijdens de kerstvakantie en het is nu september.

Ik pak al mijn spullen uit en ik ga dan naar beneden en ga tegen papa aanliggen. Ik voel mijn ogen zwaarder worden en dan val ik slaap tegen papa aan.