The Story Of My Life........... (Ilse)

H21

Pov Ilse
Het loopt al een paar dagen niet lekker tussen mijn en Bart. Ik weet niet wat het is maar, Ondanks de zwangerschap waar we allebei heel gelukkig mee zijn doen we bot tegen elkaar. Zuchtend laat ik me ploffen op de keuken stoel. Bart moest even iets ophalen in de studio, maar hij is nu al 1 uur weg. Als ik tien minuten later de deur open hoor gaan storm ik op Bart af. 'WAAR WAS JE?!' Schreeuw ik. 'Jezus Ils doe eens even rustig.' 'WAT?!' 'Ilse ik stond gewoon even met JB die er nog was te praten.' Zegt Bart kalm. 'OJA JB, TUURLIJK, GELOOF JE HET ZELF?' Schreeuw ik terug. 'Ilse, Ik was inderdaad met JB aan het praten. Je weet dat je aan schreeuwen niks hebt en het ook niet goed is voor ons kindje?' Zegt Bart nog steeds ijzig kalm. 'ONS KINDJE?! WIL JE HET ÜBERHAUPT WEL?!' 'Tuurlijk Ilse! Waar slaat dit op?' 'DIT ZEG JE MAAR! ALS DAT KIND ER IS KAN IK OPROTTEN!' 'Ilse, schat, doe rustig ik hou van je!' Wil Bart mij gerust stellen. 'WIE ZEGT DAT? VOLGENSMIJ WAS IK BETER AFGEWEEST ZONDER JOU!' Schreeuw ik. Die opmerking kwam eruit zonder dat ik het zelf door had. Er valt een doodse stilte maar Bart's ogen spreken boekdelen. Ik heb hem echt gekwetst. Mijn ogen vullen zich langzaam met tranen. 'Sorry Bart.' Zeg ik zachtjes. 'Laat me maar Ilse.' Zegt Bart rustig. 'Nee Bart!' Roep ik hem nog na. Maar het is al te laat. Bart pakt z'n sleutels en loopt de deur uit. Huilend laat ik me tegen de muur zakken met m'n hand op mijn buik. Wat heb ik gezegd?

Na een paar minuten loop ik naar boven naar onze slaapkamer. Ik pak een grote weekend tas en prop al mijn kleding erin. Ik pak nog mijn telefoon en loop dan naar buiten. Ik loop naar mijn auto en kijk of ik bart's auto nog zie. Als dat niet het geval is weet ik zeker dat ik even weg moet. Ik start de auto en rij weg. De enige die mij nu kan helpen is mijn moeder.

Na een lange auto rit parkeer ik vlekkeloos mijn auto voor mijn moeders deur. Ik druk zachtjes op de bel en wacht af tot mijn moeder open doet. 'Ilse?' Zegt mijn moeder verbaasd als ze mij ziet staan. Als ze ziet dat ik gehuild heb ontarmt ze me snel. 'Rustig maar meisje.' Sust mijn moeder. Mijn moeder laat me binnen en pakt wat water voor me. 'Wat is er gebeurt Ils?' Vraagt mijn moeder bezorgd. 'Ik en Bart hebben ruzie, En ik heb iets gezegd waarmee ik hem echt gekwetst heb.' Veder kom ik niet, want ik barst weer in tranen uit. 'Rustig maar meisje, Alles komt goed.' Probeert mijn moeder me te troosten. 'Wat heb je dan gezegd Ils?' Ik besluit maar gewoon eerlijk te zijn en ook over de zwangerschap te vertellen. 'Oh god Ils, die had ik niet zien aankomen.' Zegt mijn moeder. Ik haal mijn schouders op. 'Ilse je moet niet boos worden, maar reageerde je niet te heftig tegen Bart? Hij was waarschijnlijk gewoon even aan het overleggen met JB.' 'Ik weet het mam! Alleen is het nu al te laat.' Reageer ik bot. 'Ilse doe eens rustig!' Schuldig kijk ik mijn moeder aan. 'Misschien moet je gewoon met Bart gaan praten.' Ik knik. 'Maar eerst slapen het is al hartstikke laat.' Zegt mijn moeder. Ik knik en wens mijn moeder weltrusten.

Langzaam loop ik naar de logeerkamer. Daar laat ik me op bed vallen en kijk naar het plafond. Is dit het? Heb ik het echt verpest? Ik hou van Bart, maar wil hij nog wel veder met mij? Ik leg me hand op me buik en begin zachtjes te snikken. Waarom is alles niet gewoon goed? Dan lag ik nu in de vertrouwde armen van Bart. Bart kon me troosten als ik bang of verdrietig was. Alleen hij kende mijn gevoelens. Niemand anders weet hoe ik me voel. Ik ga onder de dekens liggen en huilend val ik in slaap.

Ik heb het echt verpest.