Κεφ. 25 "Νεκροταφειο "

290 47 7
                                    

Η επομενη μερα περασε γρηγορα.... και το σχολειο και το μεσιμερι και το απογευμα...

Το μονο που δεν ηθελα απο την σημερινη μερα ηταν να παω στο νεκροταφειο...
Δεν ειπα κατι στους γονεις μου γιατι θα με σκοτωναν αμα τους ελεγα οτι θα πηγαινα στο νεκροταφειο

Εβαλα γρηγορα τα μαυρα μου τα ρουχα και σιγα ..σιγα βγηκα απο το δωματιο μου..

Τοτε απο το δωματιο του αδερφου μου βγαινει ο Ορεστης...
Μολις με βλεπει χαμογελαει και με πλησιαζει...

- που πας εσυ τετοια ωρα;
Με ρωτησε και εγω δεν ηξερα τι να απαντησω...

- εεε παω μια βολτα με τον Αιντεν... θα γυρισω συντομα... του ειπα και πηγα να φυγω αλλα αυτος με κρατησε εκει..στην θεση μου..

- καλα τοσο γρηγορα και εσυ θες να φυγεις...κατσε να τα πουμε και λιγο...
Μην ξεχνας οτι ειμαστε φιλοι

- ναι δεν το ξεχναω αλλα πρεπει να φυγω... ο Αιντεν με περιμενει..
Του ειπα και αυτος εκανε γροθιες τα χερια του..

- ελεος..ο Αιντεν αυτο και εκεινο... χεστων πια.... ελεος...
Αρχισε να φωναζει.. μωρε αμα συνεχιζε ετσι θα ξυπναγε τους γονεις μου και αντε να φυγω μετα απο εδω...

- Ορεστη θα τα πουμε αλλη φορα...εγω τωρα πρεπει να φυγω...αληθεια συγνωμη αλλς δεν μπορω να κατσω.
Του ειπα και προχωρησα προς τις σκαλες...
Αμα πια δηλαδη ελεος... κολλημα και αυτος μαζι μου...

Ανοιξα την εξωπορτα και αντικρησα μια Ολιβια η οποια μιλαγε με τον Αιντεν..

- οο Να και η Λυδια... δεν το ηξερα οτι εδω ειναι το σπιτι σου...
Ειπε και χαμογελασε..

- ουτε εγω ηξερα οτι θα συναντησω ενα βρικολακα εξω απο το σπιτι μου...
Επρεπε να παρω σκορδα ειπα και την ειδα να γινεται κοκκινη...

Αυτα εχει η ζωη...
ειπα απο μεσα μου και κρατησα το χερι του Αιντεν...

- παμε;
Με ρωτησε και εκανε ενα βημα μπροστα...

- παμε
Του ειπα και αρχισαμε να περπαταμε...
Μακαρι να πανε ολα καλα...

Ο Αιντεν με οδηγησε στο αμαξι του και μετα μαζι φυγαμε για το νεκροταφειο...

Στην διαδρομη τα πραγματα ηταν ηρεμα... ο Αιντεν ειχε βαλει μια ωραια μουσικουλα που με ηρεμουσε...
Ολα οσο πλησιαζαμε το νεκροταφειο τοσο πιο πολυ σκοταδι υπηρχε μεχρι που καποια στιγμη ενιωσα  λες και ειχα κλεισει τα ματια μου...
Δεν μπορουσα να δω τιποτα..

ΔιαισθησηDonde viven las historias. Descúbrelo ahora