Less than Three [On-going]

Chapter 5

Ram's POV

Siya: Uyy, matutulog na ako ha? Inaantok na ako e. Goodnight Ram. Salamat sa oras ^^ Naubos pa load mo.

Ako: Hahaha. Ako rin matutulog na ako. Goodnight Z. Thank you din. And ok lang nakaplan naman ako. Goodnight ulit Z, Dream of me.  

Pinatay ko agad ang call. Dream of me? Saan ko naman nakuha yun? Tanga mo Ram. Sa isip mo lang dapat yun.

Pero napangiti ako, I never thought na ganito yung mangyayari. Parang kahapon lang nung nahihiya pa akong makipagkaibigan sa kanya.

Ang sarap niya pa lang kausap. Parang ayoko munang matapos yung conversation namin. Kaso inaantok na siya e.

Would you believe me kung sinabi kong she's the second girl na kinausap ko? Di talaga ako mahilig makipag-usap sa babae. I can't tell you right now kung sino ang first.

Ghad. Why Am I even thinking of that? Tsk.

Gusto ko ng matulog pero hindi ko kaya. Naiisip ko si Z. Parang may magnet talaga siya na pati ako nahahatak niya.

Pinikit ko mata ko ulit. Sleep Ram. Sleep. Inuutusan ko sarili ko na matulog.

After 2 hours.

"Argh! Nakakainis. Why can't I sleep?" Naiinis kong sabi.

I looked at the clock. Damn. It's 2 am already. Urgh. Where's the justice?

Si Z. Let me sleep Z please? I'm missing her voice already. What's happening to you Ram? Tumatakbo kasi siya sa isip ko.

Ginawa ko na lahat ng way para makatulog lang. I even counted sheeps. Desperate ey?

Napabuntong hininga nalang ako.

"Z, am I really starting to like you....

more than friends?"

Xylie's POV

Good morning Earthlingsss ^_^ Haaay. Ang ganda ng gising ko, dunno why.

Magsestretching muna ako.

*Stretch* *stretch*

*Hips to the left* *Hips to the right*

Naligo na ako.

While naliligo, nagrereminisce ako.

Can I share to you something?

Ok. The story goes this way.

Alam niyo kasi, I missed the half of my life. Yes. Sabi kasi ni mommy, nung nasa States kami, I met an accident. Nabangga ako ng sasakyan.

I was rushed to the hospital at nagkaroon daw ng malaking damage sa ulo ko. I was 40-60 that time. Sobrang dami ng dugo na nawala sa'kin.

Nung nagising ako sa hospital, I saw a lady. Siguro mga nasa 40's na siya.  Then I asked her "Sino ka?" 

The lady bursted into tears dahil hindi ko siya nakikilala. I had an amnesia daw sabi ng doctor. 30 percent lang daw ang chance na maalala ko yung past ko.

Mommy ko pala yung babaeng yun.

Napaiyak din ako. Paano yung mga taong part ng past ko? Will I still recognize them? Paano pag nakita ko sila pag-uwi ko sa Pilipinas?

Nang umuwi kami dito sa Pilipinas, first year highschool na ako nun. Inisip ko lahat ng mga memories ko dito. Pero wala akong maalala ni isa.

I always encounter migraine hanggang ngayon. Yung tipong halos mabiak na yung ulo ko. Sabi kasi ng doctor ko, bawal akong mag-isip masyado para hindi sumakit yung ulo ko. Pero I love breaking rules.

Nung lumipat ako dito sa Star University, parang nafeel ko ang salitang refreshing at enjoying.

Half of the population here are so approachable plus the environment na napakacool lang.

The first time I laid my eyes on Ram nung sa garden, parang may naalala ako. Parang kilala ko siya. He looks very familiar. His eyes. His smile.

"Is he a part of my past?" I asked myself.

Pero paano kung hindi? Kasi kung oo, malamang naaalala niya na ako.

Haaaay. Never assume unless otherwise stated.

Naaalibadbaran talaga ako. Ang daming tanong pumapasok sa isip ko.

Maaalala ko pa kaya sila? May mga naging kaibigan kaya ako dati? Saan na sila? Naalala pa kaya nila ako?

Nakakasakit ng ulo. :"(

I know this will be a very long journey for me.

My life will be a maze this time.

Maraming pasikot-sikot. Maraming tanong. And I know unti-unti na itong masasagot because I know in every game, there's an ending.

And I think that game will start, NOW.

A/N: Hehehe. Hello ulit. Done with Chapter 5. Keep on reading po. :)