Mów mi Neko

Rozdział dziesiąty

     Do domu Uty trafiliśmy bez większych problemów. Po drodze napotkaliśmy na swojej drodze menela, który bełkotał coś o makarenie, kozach i krzaku. Na szczęście był on niegroźny.

    -Kawy? - Spytał mój współlokator po wejściu do budynku
-Tak, jasne- Bo co innego miałam  powiedzieć? Przecież niczego innego się nie napiję, bo od razu będę mieć problemy z żołądkiem.
-Może obejrzymy jakiś film?- zaproponowałam.
-Dobry pomysł, bo co innego mamy do roboty?
-Ja nie widzę lepszych opcji- odpowiedziałam
-Heh, co oglądamy?
-Nie wiem, a co jest?
-Hmm... może Boku No Pico? ( Ja wcale tego nie oglądałam xD)
- No chyba Cię pojebało.
-Dobra, niech Ci będzie, to co chcesz obejrzeć?
-Może jakieś yaoi...- powiedziałam nie myśląc zbyt wiele
-Dziewczyno! O czym Ty myślisz!
-O tym samym co cały twój gatunek przez większość czasu.
- Ghoule?
-Nie, faceci
-Heh, po dłuższej znajomości nie jesteś taka oschła, jaką udajesz.- STOP! Czy on właśnie stwierdził, że jestem... miła? Raczej nikt wcześniej tak o mnie nie mówił, wszyscy traktowali mnie, jak psychola, któremu w każdej chwili mogło odwalić . Nawet nie zauważyłam, że przestałam z nim rozmawiać tak sarkastycznie, jak przedtem, rozmawiam z nim jak... z przyjacielem, którego nigdy nie miałam. Z Itori widywałam się raz na ruski rok, co nie pogłębiało mojej znajomości z nią. Zawsze byłam raczej typem samotnika, co najmniej od czasu śmierci moich przybranych rodziców i stracie brata.
-Ty też.- odpowiedziałam z sarkastycznym uśmieszkiem.

    W końcu zdecydowaliśmy się na oglądanie "Piratów z Karaibów ". W końcu nadszedł czas na scenę jakże "namiętnego" pocaunku.
-Ugh. Czy oni muszą dawać do fimów  przygodowych "takie" sceny? Wyglądają, jakby mieli się zaraz połknąć.- W sumie to nawet mi się to podobało, też chciałabym kiedyś czegoś takiego doświadczyć. Może nawet to być w otoczeniu ciał funkcjonarioszy z CCG, bo co mi szkodzi? A no tak nie mam z kim w końcu zostanę starą panną z dziesiątkami kotów w domu. W sumie też w pewnym sensie jestem kotem. Neko znaczy kot, jestem typem samotnika, tak jak koty i "drapię".
-Nie wiem, ale wygląda to... ciekawie, nie sądzisz?
-Nie... nie bardzo- kłamałam

     Nagle zauważyłam, że siedzimy niebezpiecznie blisko siebie.
-Tylko żebym nic nie odwaliła- pomyślałam. Chciałam się trochę odsunąć, lecz on złapał mnie za rękę. O co mu chodzi? Czy... ja mu się podobam? Ja?! Jak można mnie lubić przecież ja nawet ładna nie jestem, za to jestem hamska, nie miła, groźna dla otoczenia, niestabilna emocjonalnie i niezbyt rozmowna, więc jakim cudem ktoś mógłby...

   Nie zdążyłam dokończyć tej myśli. Uta mnie przytulił. Zamknęłam oczy, nigdy wcześniej nie doznałam takiego uczucia. To było... niezwykłe...