De Wolf

2)

Ik schoot wakker. Met een luide grom sprong ik op. Het hert dat me had gewekt schoot weg. Eigenlijk was ik hem dankbaar. Hoelang was ik al op deze vervloekte wereld? 2000 jaar? En nog altijd bleven de beelden van die ene nacht door mijn hoofd spoken. Die nacht was ik voor het eerst mensen tegengekomen. Ik had ze wel al vaker gezien. Ze waren altijd lief en vriendelijk geweest, van ver toch. Maar die nacht vielen ze me voor het eerst aan. Ze vielen me aan met scherpe stukken stenen en speren. Ik was te geschokt om weg te lopen. Ze lieten me voor dood achter. Ik weet niet hoelang ik daar heb gelegen. Een dag, een week, een maand? Uiteindelijk vond iemand me. Een wondermooie vrouw. Had ik maar nee gezegd. Had ze mij maar laten liggen. Maar nee. De vrouw bleek een heks te zijn. Ze betoverde me en zei tegen mij dat ik vanaf die dag eeuwig zou leven en pas zou sterven als zij zou sterven. Natuurlijk had zei ook het eeuwige leven. Waarom niet? Een paar dagen later verdween ze.