De Wolf

13)

De vrouw die op me afkwam, was beeldschoon. Haar lange, goudblonde haren kwamen tot aan haar onderrug. Ze had een eenvoudige, witte jurk aan die bijeen gehouden werd door een klein riempje. Haar bloedrode lippen waren in een grijns geplooid. Mijn eerste reactie was: vluchten! Ik wou naar het bos spurten. Net toen ik in beweging kwam, hier de vrouw haar hand lui op. Plots stond ik stil. Ik kon me niet meer bewegen! Wat was dit nu weer! Met een nog grotere grijs (ik wist niet dat dat nog kon) kwam ze op mij afgestapt. Ze leek wel te zweven. Met een schok besefte ik dat dat ook zo was! Haar voeten zweefden een paar centimeter boven de grond.Toen ze vlak voor me stond/ zweefde, bekeek ze me van top tot teen. Ik wou mijn armen voor mijn borst slaan om mezelf tegen haar blik te beschermen. ze keek alsof ze alles kon zien wat ik ooit gezien of gedacht had. Daarom keek ik haar maar kwaad aan. Dat merkte ze op. Want haar lach schalde door het bos. 'Weet je wie ik ben?' vroeg ze. Ik wou iets zeggen, maar ik kon nog altijd niet bewegen. Dat leek ze weer niet te merken! Toen ze eindelijk doorhad dat ik niet kon praten, maakte ze met een simpel gebaar mijn mond los. 'Ik vraag het je nog eens,' zei ze 'Wie ben ik?' Wat had ik graag 'ik weet het niet' geantwoord. Maar als ik dat zou zeggen, dan zou ik liegen. Ik wist heel goed wie ze was! Ze was de heks die Jacob betoverd had. 'De heks' zei ik 'Jij bent de heks die Jacob betoverd heeft!' Ze keek me geamuseerd aan. 'Als je met Jacob die wolf bedoelt, dan ja, dat ben ik. Maar wie ben jij?' vroeg ze. Ha, dat wist ze nog niet. 'Ik ben diegene' begon ik 'die Jacob gaat verlossen van die vreselijke spreuk van jou!' Even keek ze verbaast, maar die blik veranderde al snel weer in haar zelfvoldane grijns. Opeens schalde haar lach, voor de tweede keer op een rij, door het bos. 'Eigenlijk' zei ze 'was het de bedoeling dat Jacob het kristal aanraakte dat mijn wolfjes in het bos hebben achtergelaten.' 'Maar aangezien jij het kristal het eerste aanraakte, zal ik het met jou moeten doen.' Ik slikte, wat zou ze met mij doen? ze zag de angst in mijn ogen want met een sussende stem, waardoor ik nog banger werd, ging ze verder. 'Maar omdat ik jou zo leuk vind, zal ik je sparen.' 'Het enige wat je moet doen' ging ze verder.'is een boodschap overbrengen naar mijn lieve, kleine wolfje.' Bij die laatste woorden wreef ze over mijn haar alsof ik een klein kind was. 'Wat is de boodschap?' vroeg ik met trillende stem. Ze dacht even na. 'Zeg hem maar' ze ze 'dat het hem niet zal lukken en dat als hij niet stopt met zoeken, iedereen die hij liefheeft zal sterven.' Nu werd het me echt teveel. Als dit spelletje nog lang zou doorgaan, zou ik vast en zeker een zenuw zinking krijgen! 'O-Oke' zij ik ' ik zal het doorgeven.' 'Ik zal je nu terugsturen' zei de heks vals 'of wil je nog wat langer blijven?' Ik moest me inhouden om niet 'Nee!' te schreeuwen. In plaats daarvan zei ik 'Dat hoeft heus niet hoor' Ze lachte nog een laatste maal naar me. Toen hief ze haar handen op en begon een toverspreuk op te zeggen. De pijn begon weer. IK wou het uitschreeuwen van de pijn, maar ik kom mijn mond niet openen. Opeens was de pijn weg, vaag voelde ik de vertrouwde bosgrond onder mijn voeten. Toen werd alles zwart.

Heey lezers,

heel erg sorry dat het zo lang duurde voordat ik weer kon updaten. De leerkrachten wouden mij pesten en gaven mega veel huiswerk op! en daarbovenop kreeg ik ook nog eens examens!

xxx Fiepien