Mrs. Hemmings

1

"Σου λέω γαμώτο, πως έχω δουλειά!"της φωνάζω. 

"Κι εγώ σου λέω πως έχω κάτι πάρα πολύ σημαντικό να σου πω!" φωνάζει κι εκείνη, πιο συγκρατημένη.

"Θα σε ακούσω, μόλις τελειώσω."της απαντάω πιο ήρεμος αυτή τη φορά.

"Ναι, έτσι λες συνέχεια και στο τέλος καταλήγω να τα λέω στις φίλες μου!"τώρα πια κλαίει. "Και εκείνες σε βρίζουν. Δεν θέλω να σε βρίζουν."

"Τώρα που κολλάει αυτό?"ρωτάω αγανακτισμένος. Πρέπει να δώσω το τραγούδι μέχρι αύριο το πρωί και δεν έχω γράψει τίποτα.

"Κολλάει. Συνέχεια με αγνοείς. Μόνο το σεξ σκέφτεσαι!"

"Ψέματα!"σηκώνομαι όρθιος με το που ακούω αυτές τις λέξεις. "Το ξέρεις πως σε αγαπάω ρε Rose! Το ξέρεις!"

"Δεν με αγαπάς! Αν με αγαπούσες, θα με άκουγες."τα λόγια της με τρυπούν σαν μαχαίρια και με κάνουν να συνειδητοποιήσω πως έχει δίκιο. Δεν την ακούω. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της σε μια προσπάθεια να την καθησυχάσω. Είναι πολύ πιο κοντή από εμένα, οπότε πρέπει να σκύψω για να την φιλήσω. 

"Πες μου."λέω τελικά, κοιτώντας τη στα μάτια.

"Σήμερα το πρωί..."ξεκινάει να λέει, αλλά η πόρτα του δωματίου ανοίγει και ο μάνατζέρ μας μπαίνει μέσα. 

"Λοιπόν παιδιά, θα πρέπει να σταματήσετε να το κάνετε αυτό, διότι φεύγουμε για περιοδεία!!!φωνάζει. Όλες μου οι προηγούμενες σκέψεις, ξεθωριάζουν και το μόνο που έχει σημασία, είναι η περιοδεία.

10 λεπτά μετά από τους πανηγυρισμούς, θυμάμαι πως η Rose ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό. Ψάχνω να την βρω μέσα στο σπίτι. Κάθεται στην καρέκλα δίπλα από τα κάγκελα και κοιτάει την θέα. Τα καστανά μαλλιά της λάμπουν στον ήλιο. Γονατίζω δίπλα της.

"Τι ήθελες να μου πεις?"

"Δεν έχει σημασία πια"απαντάει θλιμμένα.

"Για εμένα έχει"

"Όχι. Όχι δεν έχει. Αν είχε, θα καθόσουν να με ακούσεις. Αλλά, έχεις και την περιοδεία τώρα. Θα πρέπει να φύγεις."

"Πες μου"απαιτώ για ακόμα μια φορά. 

"Ξέρεις κάτι, εγώ απλώς θα φύγω. Να μην είμαι μες στα πόδια σου!"σηκώνεται και κάνει να φύγει. Αρπάζω το μπράτσο της και την τραβώ προς το μέρος μου. 

"Δεν μπορείς να φύγεις!"φωνάζω για χιλιοστή φορά σήμερα. Κανείς δεν είπε πως αυτό θα είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε πως ανήκουμε μαζί. Απλώς το ξέρω. Κανείς, ποτέ, δεν θα την αγαπήσει, όπως την αγαπώ εγώ. Και εύχομαι να μπορούσα να της τα πω αυτά. Αλλά είμαι ένας εγωκεντρικός βλάκας που καταστρέφει αυτούς που αγαπάει. 

Ελευθερώνει το χέρι της από την λαβή μου, και αρχίζει να απομακρύνεται. Πες κάτι. Πες πως νιώθεις. Αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν. 

Γυρνάει να με κοιτάξει. Τα πράσινα μάτια της είναι βουρκωμένα και τα χείλη της τρέμουν. Πες κάτι.

"Αν θες να ξέρεις, κάθε ευκαιρία να είσαι χαρούμενος, χάθηκε σήμερα." Γυρνάει και χάνεται μέσα στο σπίτι.

Όλες οι αναμνήσεις που χτίσαμε μαζί, πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Και ακόμα δεν μπορώ να πω κάτι.