Mrs. Hemmings

9

"Λοιπόν Stells, αυτό είναι το νέο σου δωμάτιο!"φωνάζει ο Ashton. 

"Μπορώ να πω, πως είμαστε πολύ περήφανοι με το αποτέλεσμα!"λέω κι εγώ. 

"Σου αρέσει?"την ρωτάει ο Michael λες και θα απαντήσει.

Την αφήνω κάτω και εκείνη μπουσουλάει μέχρι την κούνια στη μέση. Κάθεται στο πάτωμα, κοιτώντας προς τα εμάς. Γελάει και προσπαθεί να μιλήσει.

"Νομίζω πως της αρέσει!"λέει ο Calum κοιτώντας την. Μετά την παίρνει αγκαλιά και την βάζει μέσα στην κούνια. Γελάει πάλι. 

"Ναι! Της αρέσει!"λέει ο Ashton.

Την κοιτάμε να μπουσουλάει χαρούμενη σε όλο το δωμάτιο. Πειράζει τα πάντα γύρω της και παραλίγο να ρίξει τα κουρτινόξυλα! Μετά από λίγη ώρα μένουμε μόνο οι δύο μας. 

Η ανάμνηση μιας κουρασμένης και σχεδόν άρρωστης Rose καίει στο μυαλό μου. Τι έχει? Δεν θα μπορούσα να την βοηθήσω? 

Αποφασίζω να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά από το μυαλό μου και να επικεντρωθώ στην μικρή, χαρούμενη Stella!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Calum's POV - Αρκετό καιρό πριν 

Το καρότσι της Stella είναι παρατημένο στο σπίτι, επειδή σήμερα είμαι αποφασισμένος να βρω κοπέλα! 

"Λοιπόν, μικρό μου ξωτικό, τώρα θα βοηθήσεις τον θείο Calum να....δεν χρειάζεται να ξέρεις τι, αλλά θα με βοηθήσεις. Εντάξει?"λέω στην μικρή. Εκείνη γελάει. "Θα το πάρω ως ναι αυτό! Λοιπόν θα πας μέχρι εκείνα τα κορίτσια και θα προσπαθήσεις να τους μιλήσεις. Και μετά θα έρθω εγώ και θα γίνω ήρωας επειδή σε βρήκα. Να θυμάσαι, τίποτα από όσα λέω δεν είναι αλήθεια. Αααα, και αν μου βρεις κάποια, θα σου πάρω εκείνη την στολή για το Halloween που άρεσε στον μπαμπά σου!"την αφήνω κάτω και προς μεγάλη μου έκπληξη, όντως πηγαίνει προς τα κορίτσια. Ευτυχώς δεν πήρε το IQ του πατέρα της!

Το κινητό μου χτυπάει και έτσι η προσοχή μου αποσπάται από το μικρό τερατάκι που μπουσουλάει ανάμεσα από ανθρώπους. Πάντα πρέπει να απαντάς στη μαμά σου!

Μόλις η κλήση τελειώνει, συνειδητοποιώ την βλακεία μου. 

"Stella!!!"φωνάζω χιλιάδες φορές σαν υστερικό μες στο πάρκο.

"Δεν έπρεπε να την αφήσεις!"ακούω μια γνώριμη φωνή από πίσω μου. Η Rose...

Γυρνάω για να αντικρίσω μια πολύ άρρωστη κοπέλα. Αν κοιτάξει κανείς καλά την όψη της, ίσως να δει πώς έμοιαζε πριν γίνει έτσι, τώρα είναι σαν μια νεκρή - ζωντανή.

Από πίσω της μια κοπέλα κρατάει την Stella. Εγώ δεν την αναγνωρίζω, αλλά η μικρή γελάει μαζί της. Μπορώ να πω πως είναι πολύ όμορφη. Κοίτα να δεις που η Stella μου βρήκε τελικά κοπέλα! Δηλαδή αν δεχτεί να βγει μαζί μου...

Για ακόμα μία φορά, σκέφτομαι βλακείες. Αντί να είμαι ευγνώμων που κάποιος κοντινός της βρήκε την μικρή και εγώ δεν θα πεθάνω από τα χέρια του καλύτερού μου φίλου, σκέφτομαι αν θα βγω με κάποια.

"Ναι, το ξέρω..."απαντάω στην προηγούμενη δήλωση της Rose, χωρίς όμως να την κοιτάω. Για λίγη ώρα δεν μιλάει, οπότε αποφασίζω να κοιτάξω προς τα εκείνη. Έχει καρφώσει τα μάτια της προς την κατεύθυνση της Stella και την παρακολουθεί να παίζει με τα μαλλιά της φίλης της. Το βλέμμα της γίνεται μελαγχολικό. 

"Δεν θα του πω τίποτα"της λέω τελικά "Μπορείς να την κρατήσεις."

"Όχι...όχι. Μπορεί να της κάνω κακό..."είναι έτοιμη να κλάψει. Τελικά την κοιτάει για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα και φεύγει.

Η άλλη κοπέλα, μου δίνει τη μικρή. 

"Τι έχει?"αποφασίζω να ρωτήσω.

"Είναι ένα είδος κατάθλιψης που παθαίνουν μερικές γυναίκες μετά τη γέννα. Φοβάται μην κάνει κακό στη μικρή, γι'αυτό και την άφησε με τον πατέρα της."απαντάει

"Κατάλαβα..."λέω τελικά.

"Απλά μην την ξαναφήσεις, εντάξει?"μου λέει. 

"Δεν θα το ξανακάνω..."

"Ωραία..."

"Με λένε Calum"τείνω το χέρι μου σε χειραψία. Ανταποκρίνεται.

"Anne"

"Ξέρω ότι μόλις τώρα γνωριστήκαμε και πως κρατάω ένα μωρό στην αγκαλιά μου, αλλά θες να βγούμε καμιά φορά?"χαμογελάει

"Όποτε θες..."

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λοιπόν, ελπίζω να μην πιστεύετε πως είμαι υπερβολική με το θέμα της Rose, αλλά έχω γνωρίσει γυναίκα που είχε πάθει επιλόχειο κατάθλιψη και ξέρω πως είναι. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα χειρότερο για μια μητέρα, από το να είναι μακρυά από το παιδί της.   

Αυτά...

Καινούρια κεφάλαια θα μπαίνουν, όποτε έχω χρόνο. Βασικά, τα Σ/Κ. Μόνο τότε έχω χρόνο...