Mrs. Hemmings

3

"Τι στο καλό γίνεται εδώ???"φωνάζει η μητέρα μου μπαίνοντας στο σπίτι. Μισό...... Τι κάνει εδώ η μαμά μου????

"Τι κάνεις εδώ?" την ρωτάω προσπαθώντας να κρύψω την ανησυχία μου. Είμαι σίγουρος πως θα με σκοτώσει.

"Λοιπόν, η Rose μου τηλεφώνησε πριν τρεις μέρες και μου ζήτησε να έρθω γιατί θέλεις βοήθεια με κάτι. Δεν περίμενα με τίποτα ένα μωρό!!!"σχεδόν φωνάζει τις τελευταίες λέξεις.

"Η Rose την άφησε στην πόρτα. Δεν ήξερα τίποτα! Το υπόσχομαι!" προσπαθώ να δικαιολογηθώ.

Τα χαρακτηριστικά της χαλαρώνουν. Κοιτάζει την μικρή και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο της. Τεντώνει τα χέρια της προς τον Michael, που τώρα την κρατάει, και την σηκώνει στην αγκαλιά της. Της μιλάει και της τραγουδάει. Όπως κάνουν όλες οι γιαγιάδες. Σε αυτό το θέαμα δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο ωραία θα ένιωθα αν η πρώτη λεξούλα της μικρής ήταν "μπαμπάς". Αλλά δεν μπορώ να την μεγαλώσω. Θα είναι καλύτερα αν τη δώσω.

"Θα τη δώσω." της δηλώνω.

Γυρνάει και με κοιτάει με απορία. Όταν καταλαβαίνει πως σοβαρολογώ, αποδοκιμασία διαγράφεται στα χαρακτηριστικά της.
Γυρνάει πλάτη, ώστε να βλέπω το προσωπάκι της μικρής.

Τα μάτια της είναι μεγάλα και έχω την εντύπωση πως μου ψιθυρίζουν 'μη με δώσεις, θα είμαι ήσυχη'. Δαγκώνει την μπλούζα της γιαγιάς της.

"Μπορείς να δώσεις αυτό το ανθρωπάκι? Δεν το αγαπάς καθόλου?" με ρωτάει με παραπονεμένη χροιά στη φωνή της.

"Την αγαπάω. Και γι'αυτό τη δίνω. Για να ζήσει καλύτερα." απαντάω και φεύγω από το δωμάτιο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Οι κοινωνικές υπηρεσίες, θα έρθουν αύριο. Θα πάρουν τη μικρή." λέω.

"Καλά δεν πειράζει. Μικρός είσαι ακόμα, θα κάνεις άλλα παιδιά. Το πολύ πολύ να σε ψάξει όταν μεγαλώσει. Ξέρεις, γιατί θα γράφει το όνομά σου στο χαρτί υιοθεσίας." λέει προσπαθώντας για ακόμα μια φορά να μου αλλάξει γνώμη. Εν τω μεταξεί, παίζει με την μικρή.

"Δεν θα αλλάξω γνώμη!"της απαντάω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το ίδιο βράδυ...

"Ρε μαμά, σε έχω πάρει 20 φορές! Που είσαι? Έχω μείνει μόνος με ένα μωρό που κλαίει και δεν ξέρω τι να κάνω! Και ούτε η Grace απαντάει! Σε παρακαλώ πάρε με!" κλείνω το τηλέφωνο και κοιτάω την μικρή με τα χέρια μου στα μαλλιά μου. Τι διάολο κάνω?

Αποφασίζω να κοιτάξω την πάνα. Κόβω με ένα ψαλίδι τα πλάγια και την αφαιρώ. Αν η κόλαση είναι πραγματική, τότε μόλις την αντιμετώπισα...

Την βάζω στον νιπτήρα, αφού έχω ρυθμίσει το νερό στο ζεστό και προσπαθώ να την πλύνω. Συγνώμη Calum, αλλά η πετσέτα σου καταστράφηκε!

Τα πραγματάκια που πρέπει να κολλήσουν για να σταθεροποιηθεί η πάνα δεν κολλάνε με τίποτα, κι έτσι αναγκάζομαι να την κολλήσω με χαρτοταινία. Τουλάχιστον δεν πέφτει...

Συνεχίζει να κλαίει.

Που είσαι ρε μαμά? 

Αποφασίζω να την ταϊσω. Βγάζω ένα μπουκάλι με γάλα από το ψυγείο - το οποίο είχε αφήσει η μαμά μου εκεί - και προσπαθώ να της το δώσω.

"Έλα να φας."της λέω. Προσπαθώ να βάλω την πιπίλα στο στόμα της, αλλά δεν ανοίγει. Προσπαθώ για περίπου 10 λεπτά. 

"Φάε, είναι ωραίο!"λέω. Φέρνω το μπουκάλι στα χείλη μου και πίνω λίγο. Ξινίζω με τη γεύση του. Δεν είναι γάλα αυτό! "Ξέρεις, δεν σε αδικώ. Είναι αηδία!"

Κλαίει συνεχόμενα. Την βάζω σε εκείνο το πράγμα που βάζουν τα μωρά, που κάπως το είπε η μαμά μου αλλά δεν το συγκράτησα, και περπατάω μπρος και πίσω.

Όπως κάθε φορά που είμαι αγχωμένος, αρχίζω να τραγουδάω. Το πρώτο τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Nothing Else Matters των Metallica. Συνειδητοποιώ ότι η μικρή δεν κλαίει πια, αλλά με κοιτά να πηγαίνω πάνω κάτω. 

Παίρνω άλλη μια φορά το μπουκάλι στο χέρι μου και προς μεγάλη μου έκπληξη, εκείνη πίνει! Συνεχίζω να τραγουδάω μέχρι που τελειώνει. 

Την παίρνω στην αγκαλιά μου και της τραγουδάω ξανά, αυτή τη φορά το Lego House του Ed Sheeran. Τα ματάκια της κλείνουν.  

Την βάζω ξανά στο καλάθι της και απλά την κοιτάζω που κοιμάται. Είναι τόσο γαλήνια. 

Στο μυαλό μου έρχεται ξανά η ερώτηση της Grace: "Γιατί δεν θες να την κρατήσεις?". Η απάντηση ήταν απλή. Φοβόμουν να δεθώ μαζί της. Φοβόμουν μην την χάσω, όπως και την μητέρα της. Αλλά τώρα που πέρασα αυτές τις τελευταίες ώρες μαζί της, συνειδητοποίησα  πως δεν θέλω να την αφήσω να φύγει μέσα από τα χέρια μου. Θα την κρατήσω στη ζωή μου, όπως δεν κράτησα ποτέ κανέναν. Γιατί τώρα ξέρω. Ξέρω πως αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι είναι η μόνη μου ευκαιρία για ευτυχία. Και υπόσχομαι να μην την αφήσω να φύγει ποτέ....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~