Mrs. Hemmings

15.

Luke's POV

"Τιιι?"φωνάζω την στιγμή που συνειδητοποιώ τι άκουσα. "Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο!"

"Luke, ηρέμησε σε παρακαλώ και μην φωνάζεις."με παρακαλάει η σταθερή της φωνή από το τηλέφωνο. "Είμαι ενήλικη και έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω αν θέλω πραγματικά να μπω στον στρατό. Που ξέρεις, ίσως δεν γίνω δεκτή..."

Αναστενάζω και προσπαθώ ακόμα μια φορά να της αλλάξω γνώμη. "Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο? Μπορείς πολύ εύκολα να γυρίσεις εδώ μαζί μας. Ξέρεις, τώρα η Stella λέει και μαμά καμιά φορά."

Δεν απαντάει, δίνοντας μου το περιθώριο να της αλλάξω γνώμη. "Και μου λείπεις. Δεν σε έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν νομίζεις πως είναι ώρα να προσπαθήσουμε?"

"Σχετικά με αυτό...ήθελα να μιλήσουμε."διστάζει για λίγο και παίρνει μία βαθιά ανάσα. Δεν έχω καλό προαίσθημα γι'αυτό... "Δεν νομίζω πως πρέπει στ' αλήθεια να προσπαθήσουμε. Θέλω πολύ να δω την Stella αλλά μια σχέση αυτή τη στιγμή δεν είναι κάτι που χρειάζομαι και πιστεύω ούτε εσύ. Έχεις δίκιο πάντως. Ο στρατός ήταν μια πολύ ριψοκίνδυνη ιδέα. Μάλλον ήταν κάτι που σκέφτηκα για να αποφύγω αυτή τη συζήτηση. Αλλά τώρα που τα έβγαλα από μέσα μου, νιώθω καλύτερα."

Τελειώνει ότι έλεγε και εγώ έχω μείνει να κοιτάω τον τοίχο με κενό βλέμμα. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Ήθελα μόνο μια οικογένεια για τη Stella. Η Rose θέλησε να καταστρέψει κάθε ελπίδα που είχα. Θέλησε να με νεκρώσει μέσα μου. Δεν μπορώ να πιστέψω, πως το μικρό κοριτσάκι που καθόταν δίπλα μου και σχεδίαζε ένα κάστρο για να μείνουμε όταν θα μεγαλώναμε και θα κάναμε οικογένεια, έγινε τόσο άκαρδη. Κάποτε ήταν το μόνο άτομο που εμπιστευόμουν. Σήμερα μου απέδειξε πως όλα όσα φοβόμουν ισχύουν.

"Luke? Είσαι εδώ? Πες κάτι."η φωνή της με βγάζει από τις σκέψεις μου. 

"Θα μιλήσουμε άλλη στιγμή"της απαντάω κοφτά και κλείνω το τηλέφωνο πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση. Το πετάω με δύναμη στο κρεβάτι και το βλέπω να αναβοσβήνει. Δεν κάνω τον κόπο να το σηκώσω.

Το μόνο άτομο που μπορεί να με ηρεμήσει, δεν μπορεί καλά-καλά να μιλήσει. Κατευθύνομαι προς το σαλόνι για να βρω την μικρή. Είναι εκεί με τον Ashton και εκείνη την κοπέλα, την Daphne, που με άφησε να μπω από το διαμέρισμά της. Παίζουν με τη Stella και εκείνη τους χαρίζει μικρά χαμόγελα. Χαμογελάω ανεπαίσθητα κοιτώντας την μικρή. 

"Luke? Όλα καλά?"με κοιτάει με ανησυχία ο Ashton. 

"Όχι"απαντάω με σιγουριά. "Τίποτα δεν είναι καλά." Σηκώνω την Stella στην αγκαλιά μου και εκείνη, σαν να νιώθει τα συναισθήματά μου, τυλίγει τα μικρά χέρια της γύρω από το λαιμό μου. "Δεν σας πειράζει να την πάρω, έτσι?"

"Όχι απλά παίζαμε. Μου γεμίζει ένα κενό, ξέρεις"απαντάει η Daphne. 

Γνέφω καταφατικά, γνωρίζοντας από τα λεγόμενα του Ashton τι εννοεί, και φεύγω από το δωμάτιο. 

Αποφασίζω γρήγορα να πάμε μια βόλτα. Φοράω στη Stella άλλα ρούχα και την αφήνω κάτω να περπατήσει. Σκύβω αρκετά για να φτάσω το χέρι της, οπότε την αφήνω να περπατάει δίπλα μου. Δεν φοβάμαι μην φύγει. Ξέρω πως δεν θα το κάνει. Ακόμα. Γιατί ξέρω ακόμα πως μόλις γίνει 18, θα με αφήσει. Έχω χρόνο μέχρι τότε, αλλά τρέμω την στιγμή από τώρα. 

Πηγαίνουμε στις κούνιες. Την αφήνω να πάει όπου θέλει. Με κοιτάει για μια στιγμή, σαν να με ρωτάει αν είμαι καλά, αν θέλω στ' αλήθεια να φύγει από δίπλα μου. Της χαμογελάω και ανταποδίδει, δείχνοντας μου τα δύο μπροστινά της δόντια, τα δύο μοναδικά της δόντια. Μοιάζει με κουνέλι. Αμέσως, αρχίζει να τρέχει και να παίζει. Μάλιστα γνώρισε και ένα αγοράκι. Τον λένε Stefan και είναι στην ηλικία της, απ ό,τι μου λέει η μητέρα του μικρού, η Nasia (NasiaPitsikouli  😘😘😘). Θα ήταν παράξενο αν γινόταν το ίδιο με εμένα και την Rose. Δεν θα ήθελα η μικρή να πληγωθεί αλλά ούτε και να πληγώσει κάποιον.

Αφού έχει αρχίσει να νυχτώνει, την σηκώνω στην αγκαλιά μου και πηγαίνουμε σε μια καφετέρια. Διάφορες φανς είναι εκεί και μου ζητούν αυτόγραφα και φωτογραφίες. Μια μάλιστα λέει πόσο όμορφη είναι η Stella. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, όταν απαντάω βλακωδώς: "Ευχαριστώ, την έφτιαξα εγώ ο ίδιος!"

Αφού οι φανς φεύγουν μετά από λίγο και παραγγέλνω παγωτό για εμένα και για την Stella ακόμα και αφού δεν είμαι σίγουρος αν είναι σωστό. Την ταΐζω και φαίνεται πως της αρέσει. Μετά την παίρνω αγκαλιά ξανά και πηγαίνουμε σπίτι. 

Ανοίγω την πόρτα και η Stella τρέχει μέσα, μόνο για να την σηκώσει στην αγκαλιά της η μητέρα της.

~~~~~~~~~~~

Η αλήθεια είναι πως θα έγραφα νωρίτερα, αλλά είχα κολλήσει με τα Θανάσιμα Εργαλεία, τα 2 πρώτα βιβλία, και μια σειρά, το Orphan Black (τελείωσα τον 1ο κύκλο σε ένα απόγευμα).

Είναι επίσης αξιοθαύμαστο το γεγονός πως έγραψα αυτό το κεφάλαιο ακούγοντας Asking Alexandria - The Black, Let It Sleep και Papa Roach - Hollywood Whore, Getting Away With Murder....😜😜

 Ευχαριστώ πολύ για τις ψήφους και τα σχόλια. Ξέρω πως αυτό το κεφάλαιο είναι βαρετό αλλά θα προσπαθήσω να βρω ξανά την όρεξη και την έμπνευση μου.... 😘😘😘