Mrs. Hemmings

17.

Luke's POV

Η διαδρομή από το σπίτι στο νοσοκομείο, πέρασε βασανιστικά αργά μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μου. Οι λέξεις που είχα προφέρει νωρίτερα χωρίς δισταγμό, τώρα κρέμονταν απειλητικά από τα χείλη μου, θέλοντας να με πληγώσουν με τον ίδιο τρόπο που πλήγωσαν και την Rose. Τα φώτα του δρόμου, έλαμπαν τόσο πολύ, που σχεδόν με τύφλωναν. Το μόνο που ήθελα, ήταν να φτάσω δίπλα της και να της ψιθυρίσω όμορφα λόγια, να την κάνω να νιώσει καλύτερα.

Στην αίθουσα υποδοχής, συνωστίζονταν πολλά άτομα, με όλων των ειδών τα προβλήματα. Είχε πολλή φασαρία, σε σχέση με τον όροφο που βρισκόταν η Rose. Η ησυχία τρυπούσε τα αφτιά μου, με εκείνον τον συνεχή βόμβο του απολύτως τίποτα.

Φοβόμουν. Όχι για εμένα. Όχι για το τι θα γινόμουν εγώ αν συνέβαινε κάτι στην Rose. Για το τι θα συνέβαινε στην Stella. Είχε μόλις αρχίσει να γνωρίζει την μητέρα της. Το να την στερηθεί πριν προλάβει να κλείσει τον πρώτο της χρόνο, θα ήταν καταστρεπτικό για εκείνη. Άλλωστε, εγώ από μόνος μου δεν θα ήμουν ποτέ αρκετός.

Έψαξα λίγο, μέχρι που είδα από μακρυά ένα γνώριμο πρόσωπο. Για μία μόνο στιγμή, ξέχασα τον φόβο μου και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Λίγα μέτρα μπροστά μου, στεκόταν ο πατέρας της Rose, ο Blake, όπως με είχε αναγκάσει να τον φωνάζω. Πάντα με συμπαθούσε. Δηλαδή έτσι νομίζω.

Πλησίασα λίγο ακόμα, ευχόμενος να ήμουν αόρατος, ώστε να αποφύγω την συζήτηση μαζί του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, γύρισε το κεφάλι του και μου χάρισε ένα θλιμμένο χαμόγελο. Είχα καιρό να τον δω. Έμοιαζε πολύ γερασμένος και τα μούσια που είχε πάντα ήταν σχεδόν άσπρα.

"Luke! Χαίρομαι που είσαι εδώ."έρχεται προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει. Ανταποδίδω διστακτικά.

"Είναι καλά η Rose?"ρωτάω ανήσυχος. Δεν θα έπρεπε να νιώθω τόσο άβολα κοντά του, γιατί ουσιαστικά με μεγάλωσε και αυτός όπως οι γονείς μου. Έμπαινα και έβγαινα από το σπίτι του, όσο συχνά και η Rose στο το δικό μου. Ήμασταν μια οικογένεια.

"Οι γιατροί είπαν πως τα τραύματά της δεν είναι τόσο σοβαρά. Μόνο το κεφάλι της έπρεπε να δέσουν, γιατί είχε ανοίξει. Θα ξυπνήσει σύντομα, αλλά δεν με αφήνουν να πάω να την δω."μου εξηγεί.

"Πως χτύπησε? Έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου?" αναρωτιέμαι.

"Δεν ξέρω ακριβώς. Περιμένω να ξυπνήσει να μου πει. Πάντως έπεσε με το αυτοκίνητο πάνω σε ένα δέντρο και χτύπησε το κεφάλι της στο μπροστινό παράθυρο."με κοιτάζει εξεταστικά. "Αλλά αρκετά. Τουλάχιστον είναι ζωντανή. έχω ειδοποιήσει και την μητέρα της. Θα πάρει το πρώτο αεροπλάνο και θα έρθει."