Inne Czasy (zakończone)

Rozdział 8

Severus miał dość ślęczenia nad niesamowicie zakurzonymi księgami, które jakimś cudem nagromadził w ciągu kilku ostatnich lat. Oczywiście nie wszystkie kupił, niektóre pochodziły z domu jego matki, a parę udało mu się zdobyć w niezbyt zgodny z prawem sposób. Warknął zirytowany i zamknął podniszczone już tomiszcze, które skończył właśnie przeglądać. Nic nie znalazł, ani jednej wzmianki o czymkolwiek powodującym takie, niezbyt zachęcające objawy. Czarne włosy zafalowały lekko, gdy gniewnie wstał, aby sięgnąć po kolejną księgę do przejrzenia. Niedoczekanie. Znał je wszystkie na pamięć, a czuł nieprzyjemny przymus ponownego przejrzenia ich, aby upewnić się, czy aby dokładnie je przeczytał. Kurz połaskotał go w nosie i poczuł kolejny przymus. Kichnięcia. W ostatniej chwili udało mu się powstrzymać przed wyrzuceniem z siebie irytujących pyłków i ostrożnie wziął, no oko już dwudziestą tego dnia, zniszczoną i zdecydowanie zbyt grubą księgę. Barwne opisy czarnomagicznych klątw, uroków i zaklęć odżywały w jego pamięci. Niektóre sam wykorzystał służąc Sami-Wiecie-Komu. Co za dureń wymyślił tę nazwę? Rozumiał, że można bać się czyjegoś imienia, ale żeby na jego zastępstwo wymyślać coś dwa razy dłuższego od oryginału, było subtelnie mówiąc przesadą. Delikatnie przewracał kartki i niechętnie chłoną zawartą w nich okrutną i wyniszczającą Czarną Magię. Pamiętał zgubną euforię, która niegdyś towarzyszyła jej używaniu. Teraz to minęło bezpowrotnie. Samo myślenie o niej przyprawiało go o nieprzyjemny ból głowy. Kruche kratki szeleściły, gdy pochłaniał zawartą na nich wiedzę i nawet nie zauważył, gdy w jego gabinecie pojawiła się niezbyt mile widziana osoba.

-Severusie oderwij się na chwile od tych ksiąg i chodź coś zjedz.-usłyszał surowy głos McGonagall

Wzdrygnął się wręcz niezauważalnie i obdarzył nauczycielkę Transformacji niechętnym spojrzeniem.

-Minerwo daj mi pracowa...- nie zdążył dokończyć, ponieważ kobieta bezceremonialnie zamknęła księgę, którą właśnie czytał, wprawnie zaznaczając miejsce, w którym skończył

-Idziemy na obiad.-zarządziła i nie oglądając się za siebie wyszła

Snape niechętnie i z widocznym ociąganiem ruszył za straszą kobietą do Wielkiej Sali, pełnej rozwydrzonych, pozbawionych inteligencji studentów. Nieśmiertelna peleryna powiewała za nim, a blada i zmęczona twarz kontrastowała z czarnymi włosami. Wiedział, że wygląda gorzej niż zawsze i nie był pewien czy na pewno mu się to podoba. Usiadł koło pochłoniętej jakąś lekturą Marinę, której włosy były w jeszcze gorszym stanie niż zawsze, ale postanowił tego nie komentować i śledzony przez uważny wzrok Minerwy po prostu zaczął jeść. Posiłek stawał mu w gardle, a chwilami miał wrażenie, że się krztusi, więc czym prędzej skończył obiad i już chciał wstać od stołu, gdy poczuł czyjąś rękę na ramieniu. O nie. Tylko nie on. Severus odwrócił się w stronę nauczyciela starożytnych run. Niestety on.

-Witaj Aleksandrze.-przywitał się, zaciskając szczękę

-Severusie już idziesz?-zapytał wesoło czarodziej

-Tak.-Mistrz Eliksirów wstał od stołu i uwolnił się z uścisku Aleksandra

-Ależ ty jesteś drażliwy.-do jego uszu dobiegł cichy głos Marine

Parsknął zirytowany i ruszył do swoich komnat, odprowadzany przez uważny wzrok trójki nauczycieli.

***

Hermiona podniosła zmęczony wzrok sponad książki i zerknęła na jedzącego pośpiesznie Severusa. Miał zmęczony wzrok i był bledszy niż zwykle. Zdecydowanie był bardziej zmęczony od niej. Nie umknęło to także uwadze McGonagall, która tak jak ona obserwowała go z niepokojem. Zadziwiająco szybko skończył niewielki posiłek i chciał zapewne wrócić do zajęcia, które przerwała mu Minerwa ściągając go na obiad. Powstrzymał go jednak nieświadomy niezbyt dobrego samopoczucia oraz humoru profesora, Aleksander. O ile Snape miewał dobry humor. Czasami był znośny, ale to zdawało się być szczytem jego możliwości, dzisiaj miał on jednak wyjątkowo paskudne samopoczucie.