Midnight

33-Shake Dreams

Awake.
Shake dreams from your hair
My pretty child, my sweet one.
Choose the day and choose the sign of your day
The day's divinity
First thing you see.
-Ghost Song,the Doors

33-Shake Dreams

Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στην ιδέα πως θα πέθαινε.

Μια μέρα,σύντομα,θα έπαυε να βλέπει με τα θνητά της μάτια,θα έπαυε να νιώθει ανθρώπινες αισθήσεις...Θα την έβαζαν σε ένα γυάλινο φέρετρο σαν λευκοντυμένη σπασμένη κούκλα,θα της έδιναν το νόμισμα που έπαιρνε κάθε νεκρός,θα της έψελναν ευχές και έτσι απλά θα την ξεχνούσαν.

Η Eos φαντάστηκε πως το τελευταίο θα ήταν μεγάλη ανακούφιση-ποτέ δεν της άρεσαν να ανησυχούν για εκείνη,παρ'όλο που δεν ήξερε αρκετά άτομα που το έκαναν.Μόνο ο αδελφός της υπερέβαλε κάποιες φορές.Αλλά τώρα που θα περνούσε το Ποτάμι των Ψυχών και θα έβρισκε τους γονείς της,ο Aether θα ανακουφιζόταν από το άγχος που του προκαλούσε η παρουσία της.Ήξερε πως θα πονούσε,όπως έκανε κι εκείνη όταν έχασαν τους γονείς τους,όμως στο τέλος θα το ξεπερνούσε.

Δεν την απασχολούσε το θέμα της λήθης.Σίγουρα,ο Aether θα ζούσε για αρκετά χρόνια στις μνήμες των επόμενων γενιών της οικογένειάς τους σαν ένας στρατιώτης του Αγγέλου,έτσι όπως είχε γίνει και με άλλους συγγενείς τους.Από την άλλη,η Eos θα κατοικούσε απλά στο νου σαν μια ιδέα ύπαρξης.Δεν θα υπήρχε τίποτα σπουδαίο για να εξιστορήσει ο Aether στα παιδιά του για την πεθαμένη του αδελφή.Όμως και πάλι,δεν την ένοιαζε.

"Eos"είπε ο αδελφός της από την πόρτα του δωματίου της,έχοντας στηριχτεί κουρασμένα στο κούφωμα."Πρέπει να φας κάτι,έλα έξω"

"Δεν πεινάω"απάντησε εκείνη,πιο αδύναμα από ό,τι ήλπιζε πως θα ακουστεί.

"Αυτό είπες και την προηγούμενη φορά που ήρθα.Έχεις να φας από το πρωί"επέμεινε εκείνος,η φωνή του λίγο πιο έντονη.

"Δεν μπορώ να φάω,δεν έχω όρεξη"

Αναστέναξε βαθιά και προς στιγμήν η Eos ένιωσε άσχημα που τον ταλαιπωρούσε.Ήδη ακουγόταν κουρασμένος και εξαντηλέμενος και ήταν σίγουρη πως αν γυρνούσε πλευρό στο κρεβάτι της για να τον κοιτάξει θα αντίκριζε κύκλους κάτω από τα μάτια του,ζαρωμένα ρούχα και ανάκατα μαλλιά.Μακάρι να είχε το κουράγιο να τον αναγκάσει να κοιμηθεί.

Άκουσε τα ελαφριά του βήματα στο ξύλινο πάτωμα να πλησιάζουν το κρεβάτι της και,στιγμές μετά,γονάτισε μπροστά της."Πόσες φορές θα πρέπει να κάνουμε αυτή τη συζήτηση;"την ρώτησε ψάχνοντας τα μάτια της.