Midnight

1-Limited

I walk along holding your 2-year-old hand,
basking in the glow of our magical relationship.
Suddenly I feel a kick from within,
as if to remind me that our time alone is limited.
-unknown

1-Limited

Δεν έβρεχε συχνά στο Brooklyn.Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που τώρα οι σταγόνες έπεφταν βαριές και διάφανες από τον μαύρο ουρανό,χωρίς να αφήνουν περιθώριο στους περαστικούς να κλείσουν τις ομπρέλες τους ή να βάλουν κάποιο πιο ανοιξιάτικο ρούχο εκτός από μπότες και πουλόβερ.Τα φώτα των ουρανοξιστών έλαμπαν θαμπά χάρης στα σύννεφα που τους περικύκλωναν κι έτσι η ατμόσφαιρα της πόλης έμοιαζε σκοτεινή και μελαγχολική.

Ταίριαζε με την διάθεση της Niveus κατά κάποιο τρόπο.

Είχε βγει από τη Σπηλιά πριν ένα τέταρτο κι έτσι τα ρούχα της ήταν βρεγμένα από τη θάλασσα και τα μαλλιά της κολλούσαν στο δέρμα της-έμοιαζαν με ατίθασα μαύρα πλοκάμια που έκρυβαν τα όμορφα χαρακτηριστικά της που τώρα είχαν πάρει μια σκούρα όψη για την οποία δεν έφταιγε μόνο ο καιρός.Σίγουρα,η βροχή δεν βοηθούσε να στεγνώσει ή να σταματήσει να τρέμει.Εκείνη έφταιγε,θα έπρεπε να είχε φανταστεί πως θα ήταν κακός ο καιρός πάνω από το σπίτι της,θα έπρεπε να είχε βάλει κάτι πιο χοντρό πέρα από ένα τζιν και μια τιραντένια μπλούζα.Αλλά,το να ζεις στο κόσμο των Δαμαστών είχε πολλά αρνητικά-μαζί πήγαινε και το γεγονός πως οι θνητοί δεν πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχεις,κι έτσι όλα τα σπίτια των Δαμαστών βρίσκονταν κάτω από το έδαφος ή τη θάλασσα,ανάλογα με την περιοχή.

Πήρε το βλέμμα της από το βρεγμένο πεζοδρόμιο και κοίταξε την παλιά πολυκατοικία μπροστά της.Πλέον λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στο δρόμο-μόνο μεθυσμένοι ή χρήστες ναρκωτικών.Μπορούσε να νιώσει τα μάτια τους πάνω της,να την μετρούν και να την εξετάζουν.Όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως δεν ήταν μια συνηθισμένη κοπελίτσα που περιπλανιόταν μόνη της στις δύο το πρωί.Και αυτό πολύ απλά γιατί δεν ήξεραν πως έκρυβε το σπαθί της και τα μαχαίρια της.Αν το ήθελε,θα μπορούσε να τους ξεριζώσει τα κεφάλια και να τους αφήσει εκεί να σαπίσουν-αλλά δεν θα το έκανε,τουλάχιστον όχι ακόμα.

Η Niveus πήρε μια βαθιά ανάσα και έσπρωξε την παλιά σιδερένια πόρτα που πλέον ήταν διακοσμημένη με μούχλα και ιστούς αραχνών.Άνοιξε και μετά έκλεισε γρήγορα από πίσω της βυθίζοντάς τη σε ένα απέραντο σκοτάδι.Η Niveus άπλωσε το χέρι της και είδε μια αδύναμη φλόγα να εμφανίζεται στην παλάμη της.Η αίθουσα ήταν αρκετά μεγάλη και δεν μπορούσε παρά να της θυμίσει λόμπι ξενοδοχείου του '40.Δεν παρέμεινε εκεί,μόνο ανέβηκε τα σκαλιά και τους ορόφους μέχρι να βρει το δωμάτιο που έψαχνε.