Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Julia
Die volgende morgen kwam ik vrolijker dan normaal naar school. Ik had deze nacht gedroomd over Maya en zo begon de dag al goed. Ik had veel zin om haar weer te zien. We werden steeds meer vrienden en deelden steeds meer met elkaar. Ik gaf heel veel om haar, op een andere manier dan zij dacht, maar op dit moment had ik aan vriendschap genoeg. Ik loog dat laatste deel misschien een beetje. Ik verlangde naar haar, ik kon niet wachten op het moment dat ik haar in mijn armen kom sluiten. Of dit moment ooit zal komen weet niemand.
Toen ik bij Frans aankwam zag ik de lege stoel van Maya. Dat verbaasde mij, want ik kwam al erg laat aan. Toen realiseerde ik me dat Maya bijna elke les te laat kwam, dus ze zou nog wel naaf binnen strompelen. Misschien had ze de bus gemist of besloot ze met de fiets te gaan. Ze had soms plotseling hele rare ideeën die ze dan perse wou uitvoeren. Maya was nou eenmaal een beetje impulsief.
Mevrouw de Lange begon de les en scheef Maya als absent op. Ik zuchtte, Frans was niet mijn favoriete vak. Maya hield juist van de taal, ze kon het bijna vloeiend. Ze was zo geïnteresseerd in de Franse taal en cultuur dat ze soms tijdens het Nederlands frans begon te praten. Dan was het opeens, "oui oui mademoiselle" Terwijl je bij Duits zat.
De bel ging en Maya was niet komen opdagen voor Frans. Het tweede uur had ik geschiedenis en dat had ik zonder Maya. Zuchtend liep ik naar het lokaal. Misschien had ze zich verslapen? Misschien moest ze naar de tandarts? Ik bedacht me om haar een bericht te sturen om te vragen waar ze bleef. Toen het bericht was verstuurd legde ik mijn mobiel weer in mijn tas en liep ik met grote passen door.
+
De hele schooldag was Maya niet komen opdagen en ze had ook geen antwoord geven op mijn bericht. Ik maakte me aardig zorgen, maar wist ook dat ik me aanstelde. Maya was mij geen verklaring schuldig om niet naar school te komen. Ik wist niet eens zeker of we wel vrienden waren. Tenminste vanuit mijn oogopslag wel, maar vanuit die van Maya's? Geen idee.
Toen ik eerden dan normaal uit was, door een docent die verviel, besloot ik om naar Maya toe te gaan. Ik wist waar ze woonde door Nena die het de school rondbazuinde. Ik wist alleen het nummer niet zeker. Op deze moment was ik blij dat ik goed gevoel van richting had. Ik stapte op mijn fiets en wist bijna altijd zeker waar ik langs moest. Totdat ik net buiten de stad was en allemaal grote villa's zag staan. Het waren enorme dure gebouwen en in een van die gebouwen woonde Maya. Het nummer zat tussen de tien en twintig en ik wist ongeveer hoe die er van uit de buitenkant uitzag. Ik fietste langs een paar huizen en stopte bij nummer 11. Nog steeds twijfelend stapte ik van mijn fiets af. Ik liep de oprit op en stopte bij de voordeur. De deur was wit en het glas leek wel mozaïek. Ik ademde diep in en belde aan. Het was een soort liedje dat door het huis galmde. Toen ik beweging aan de andere kant van het glas zag ademde ik weer uit. De deur werd open gedaan door een man die mij eigenaardig aankeek.
"Ja?" Vroeg de man. Hij leek een vooroordeel over mij te hebben. "Hallo, ik ben Julia." Ik stak mijn hand uit om hem te schudde, maar hij wees hem af. Verbaasd trok ik hem terug en herpakte ik mij weer. "Is Maya thuis? We moeten een project doen voor Nederlands?"
De man keek mij voor geen seconde aan, "wat voor project? Maya heeft niks over een project gezegd." Ja dat komt, omdat ik dat net heb verzonnen. "We moeten een betoog schrijven voor Nederlands. Is ze thuis?" Ik probeerde het gewoon opnieuw. De man leek even te twijfelen, maar keek daarna weer vastberaden.
"Ze is ziek." Ik knikte, "oh daarom kwam ze niet op school." Hij knikte nu ook en deed daarna de deur dicht. Verbijstert stond ik op de oprit. Wie was die man? Was dat naar vader? Waarom deed hij zo raar en geheimzinnig? Ik wist niet waarom, maar ik vertrouwde het niet. Ik wist zeker dat Maya niet naar school kwam door een andere reden. Daarom besloot ik om op de schutting te gaan klimmen en via de schutting op het dak van de garage te gaan staan. Even verklaarde ik mezelf voor gek, maar ik besloot om die stem in mijn hoofd te negeren.
Ik liep over het dak heen en zag een aantal ramen. Eentje had zwarte gordijnenen en alle andere ramen witte. Maya leek mij wel het typetje dat anders wou zijn dan de rest. Daarom besloot ik om op het raam de kloppen. Ik ging door mijn knieën en gaf een tikje tegen het raam. Niet lang daarna keek er iemand door een spleetje mij aan. Ik wist meteen dat het Maya was. Ik kon het zien aan haar ene oog. Ik gebaarde dat ze het raam open moest doen. Ik wist gewoon dat ze nu aan het zuchten was, maar ik wist ook dat ze het ging doen. Niet lang daarna schoof ze de gordijnen opzij en trok ze het raam open.
Ik klom door het raam heen en belande zachtjes op de vloer van haar kamer. Toen schrok ik heel erg. Ik zag Maya op haar bed zitten met een mega blauwoog en vele schrammen op haar hoofd en armen. Ze had een grote wond op haar voorhoofd en ze keek mij vermoeiend aan. "Sorry, dat je dit moest zien." Ik liep meteen naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. "Maya, wat is er gebeurd?" Vroeg ik verbaasd. Haar ogen waren niet aan het stralen. Ze keken hopeloos en verdrietig. Ze kon elk moment instorten.
"I-ik-" toen barste ze in tranen uit. De stoere Maya waarom iedereen haar vriend wou zijn. Die Maya die voor niets en niemand bang was. Die Maya die zo sterk leek, ze stortte in. Ik raakte met mijn vingers kort haar rode wang aan. Ze kneep haar ogen even dicht van de pijn. "Hoe is dit gebeurd?" Fluisterde ik. Ze trilde en kon niet uit haar woorden komen. Ik wist dat ze het niet durfde te vertellen, maar ik wou haar zo graag helpen. Ik had pas door dat ik ook aan het trillen was toen ik haar hand pakte. "Rustig blijven," zei ik. Ze moest rustig en kalm worden. "Ik ben er voor je Maya."
Langzaam werd ze weer een beetje kalm en begon het trillen te stoppen. "B-bedankt, " stotterde ze nerveus. Ik stond op en deed het raam dicht, want het begon koud te worden. Daarna deed ik de kachel aan en pakte een deken die over een stoel gaf. Ik haf de deken aan Maya en zij sloeg hem om haar heen. "Ik wil je graag helpen," begon ik. Ik maakte me zoveel zorgen. "Maar dat lukt pas wanneer je mij het verhaal verteld." Ze bleef stil en frunnikte aan haar haar. Ik raakte zachtjes een wond aan op haar voorhoofd. "Wat is er gebeurd? Hoe is dit gebeurd? Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?" Ze schudde haar hoofd en deed haar ogen dicht. Toen werd alles warm van binnen. "Heeft iemand dit gedaan?" Ik zag haar in elkaar krimpen, ze schaamde zich voor haar wonden. "Ja." Antwoordde ze.
Ik balde mijn vuisten en werd zo kwaad. "Wie?" Ze bleef weer stil en twijfelde of ze het moest zeggen. "I-ik-" ze zweeg weer. "Maya, wie heft dit gedaan?" Ik herhaalde mijn vraag en hoopte op een antwoord. Toen was het stil, heel erg stil. Je hoorde alleen het snelle geklopt van onze harten. We waren beide bang, kwaad en verdrietig. Ze keek mij aan met rode ogen van het huilen.
"Mijn oom." Meteen daarna hoorden we voetstappen de trap op komen en ontstond er paniek.
Dit was een erg belangrijk hoofdstuk en het volgende hoofdstuk is erg heftig. Sorry dat het allemaal erg lang duurde. Ik streef naar perfectie, maar ik besloot toch om te uploaden.
