Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Maya
Ik had het haar allemaal verteld. Ik had haar alles verteld, mijn verleden en mijn heden. Ze wist wat mijn oom deed, wat hij had gedaan en toch wou ze met mij blijven praten. Ik was gebroken, ik was verloren en ze bleef bij me. Ze bleef me verdedigen en blijf liefde uitstralen. Ze vertelde mij dat ik naar de politie moest gaan. Ik was bang, bang voor wat mijn oom zou doen als hij er achter zou komen. Naar de politie gaan was geen optie. Wat zou hij doen als hij er achter kwam dat ik of Julia hem hadden aangeven? Hij zou iemand sturen on Julia pijn te doen, of vluchten en ons daarna pijn doen. Misschien zou hij zelfs mijn ouders pijn doen. Ik kon dat niet laten gebeuren. Ik wou anderen geen pijn doen.
Toen mijn oom binnenkwam was ik doodsbang. Ik was bang dat hij door had dat ik iets voor Julia voelde. Iets meer dan vriendschap. Ik was bang dat hij haar pijn ging doen waar ik bij stond. Of mij pijn ging doen waar zij bij stond. Gelukkig liet hij haar gaan en schold hij mij uit voor vele woorden. Ik probeer te geloven dat zijn woorden geen pijn doen, maar dat doen ze wel. Zijn woorden zijn misschien zelfs pijnlijker dan zijn daden.
Ik kwam de dag later aan op school en ik was bang. Bang dat mensen iets zouden weten. Ik was bang dat Julia mijn geheim aan iemand had verteld. Of dat ze naar de politie was gegaan. Toen ze vertelde dat ze dat niet had gedaan was ik erg opgelucht. Ik was opgelucht, maar stiekem was ik ook teleurgesteld. Ik was teleurgesteld dat ik deze last langer moest dragen. Ik was teleurgesteld dat ik deze pijn langer moest voelen.
In de pauze waren we in het tekenlokaal, zoals we elke pauze waren. Ik zag Julia zuchtten en legde mijn boek even weg. "Kun je niks verzinnen?" Ze liet haar kwast vallen en keek mij aan. "Maya, ik heb nagedacht."
"Ja?" Vroeg ik. Ik wist eigenlijk al waar ze heen wou gaan met dit verhaal, maar ik vroeg toch door. "Ik vind dat je naar de politie moet gaan." Gelijk stond ik op, "nee!"
"Maya, luister eens. Als je niks zegt dan blijft het doorgaan. Straks slaat hij een keer te hard of val je verkeerd en moet je naar het ziekenhuis!" Ik wist dat ze gelijk had, maar ik had liever dat ik in het ziekenhuis dan zij.
"Ik kan niks zeggen Julia! Hij gaat iemand pijn doen als ik het zeg. Hij komt erachter en gaat voordat de politie hem kan oppakken jou pijn doen of iemand anders." Ik schreeuwde en ik was opgestaan.
We hadden nog nooit zo'n erge ruzie gehad. We schreeuwden naar elkaar en we waren beide razend. Julia maakte me zo kwaad op mezelf en op haar. Ik slaakte een gil en pakte mijn tas. "Ik ga! Ik heb genoeg van jou." Ik deed mijn boek in mijn tas en verliet het tekenlokaal. Ik hoopte dat Julia mij tegen zou houden, maar ze bleef in het lokaal zitten. Met tranen in mijn ogen rende ik door de school heen naar de balie toe. Ik melde me snel ziek en ben met de bus naar huis gegaan. Mijn oom was ook thuis, maar dat kon mij niks schelen. Ik liep naar boven en gooide mijn deur dicht. Ik was kwaad en teleurgesteld in Julia. Toch snapte ik haar ook, ze wou me beschermen. Ze wou niet dat ik pijn had en ik wou niet dat zij pijn had.
