GÖZLERINİ KAPAT

I.BÖLÜM "Uyanış"

..
Bu rüyanın bana anlattığı şey birdaha hiçbir şeyin aynı olmayacağı..

sırf bu yüzden sırf daha az göreyim diye şu sahneyi uykumdan bölüyorum
  Ama bugün hergünden farklı bugün  uyumalıyım hatta elimde olsa dünyadan ayrı biryerde olmalıyım ama bunu yapamadığım için tek kaçışım uyku..
 .
 .
 .
Al işte yine aynı şey lanet alice yine ağacın altında milyon kez uyandı..
  Sırf bu kız yüzünden gözlerimi açtım ve  odamın dışından gelen sesler yine aynıydı birsürü insan yapmacık yüzleriyle..
-"Canım çok üzüldük başınız saolsun ne zaman ihtiyacın olursa söyle"
-"Sedef hanım daha çok gençti allah sabır versin"
 Ya bu taziye ziyaretleri neden bu kadar uzun sürer daha fazla acı vermekten başka bi işe yaradığı yok.
Belki ben tek başıma bağıra bağıra ağlamak istiyorum, belki heryeri yerlebir etmek istiyorum .... Belkimi belkisi yok baya baya şuan bunu yapmak istiyordum ama şuan yapamam..

BABAM
BABA
BABA
BABA
Evet bu kelimeyi milyon kez söylemek istiyorum.. ama söylemem gereken kişiye bunu yapamam çünkü o artık yok..
Babam ...

Sesler yavaş yavaş azalıyor bi kaç kişi kaldığına eminim .. kapının önündeki sesleri dinlemeye çalıştım.

"Sedef hanım Rüya odasında sanırım onu görmek isterim" Ses çok tanıdık ama şuan kim olursa olsun yorganı kafama çekip ağlamaktan kızaran gözlerimi her zaman yaptıgım gibi yorganımın altına gizleyecektim.
"şuan kendini toparlaması için yalnız kalmak istedi" sana minnettarım anne .

Tek başımayken yaşadığım aksilikleri acıları ki bu zamana kadar hiç bu kadar büyük bi acı yaşamama rağmen tek başıma atlatabilirdim.

Ben en ufak bi olaya bile odasına kapanıp zarıl zarıl ağlayıp odadan çıktığında hiç birşey olmamış gibi güçlü gözükmeyi başaranlardanım..

Bu durumu başaramayan annem ev boşalınca kendini sıkmış gibi içinde kalan bütün kelimeleri haykırışları kusmaya başladı.. silkelenmeme sebep oldu artık toparlanmalı ve odadan çıkıp güçlü rolünü oynamalıydım çünkü annemin buna ihtiyacı var..

Annemin çığlıkları ile odaya girdim beni görünce kollarıyla sıkı sıkı sarıldı ve çekildi.
"Seni seviyorum bu zamana kadar kızım olduğun için teşekkür ederim"elleri ellerimi kavradı ve gözleri dolu dolu bana baktı 2 dakikadır söylediği tekşey
"Kızım"
bunu 120 saniyedir aynı ritimde söyledi.. ve ben hiç gözlerimi ondan ayırmayıp sadece dinledim susturamadım..

" hayatım boyunca sana söylemek  istiyorum"
"e zaten öyle olucak ben senin yanındayım ve sana hep annem diyicem "..

Annem geri çekildi ve sehpanın üzerindeki vazoyu alıp yere fırlattı..annemi hiç böyle görmemiştim daha önce .

"HAYIR ÖYLE OLMICAK"

içimde birsürü sorular oluştu ve bunları söyleyemeden aşırı ses tonu çeşmelerimin açılmasına sebep olmuştu..
"Öyle olmıcak çünkü çünkü.."
Koşar adımlarla yatak odasına gitti ve ben o gelene kadar şeklimi bozmadan bekledim. Ellerim titremeye başlamıştı.. gözlerim dünyadaki bütün  çocukların gözyaşlarını toplamış gibi akmaya devam ediyordu..
Annem elinde bi zarfla geldi ve bana sertçe uzattı.

"ARTIK HERŞEYİ ÖĞRENME ZAMANI GELDİ"

"Baban bu yükü kendi omuzlarına aldı ve
... al işte oku şunu"
...
Ne bu şimdi mektup ne babam gitmeden önce zaten benimle gereken konuşmayı yaptı.. Yüz yüze söyleyemicek kadar ne olabilir ki bizim hayatımızda annemi bi anda bukadar değiştiren şey ne ...
 
Babamın 7si dolmuştu ilk günlerin aksine daha dik duruşluydum çünkü babamında isteği buydu..