Eenenzeventig

399 20 10
                                    

Rosalie Thomas
Ik lag na drie uur nog steeds huilend op mijn bed. Liz riep om te eten. Ik liep naar beneden. Ik keek naar de grond. Er stond een hartje van allemaal kaarsjes op de grond. In het midden lag een rood dekentje.

Er zat een klein beertje op de deken met een hartje in zijn handen. Er stond 'sorry' op. Ik pakte het op en zag Luke uit de keuken komen met twee borden met eten. "Sorry" zei hij. Ik glimlachte. Hij zette de borden neer in het hartje en pakte mijn hand. "Het spijt me" zei hij. Ik keek hem recht aan.

Hij bracht zijn gezicht dichtbij mijn oor. "Vanavond zal ik je goed laten voelen. Zo goed, dat je komt, meerdere keren" fluisterde hij. Ik glimlachte en zoende hem. "Laat me nooit meer alleen" zei ik.

"Niet om zo'n stomme reden" zei hij. We gingen in het hartje zitten. We voerden elkaar stukjes eten en gaven elkaar kleine kusjes op onze neus. Hij hield mijn hand vast. De hele avond keken we naar de kaarsjes. Lekker knus en samen.

De rest van de avond lagen we in bed en oH My gOd, hij had gelijk. Het was amazing!!

✔That Boy ~ lrh✔Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu