Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 20

Άννα'ς POV

Μαζεύτικα στον ηχο της γροθίας που έδωσε ο Στέλιος στην μύτη του αγνώστου. Ένας δυνατός ήχος σπασίματος ακούστηκε και ο άλλος μαχητής έπεσε στο έδαφος του ρινκ ενώ την ίδια στιγμή εκκωφαντικοί ήχοι επαίνων και ζητοκραυγές ακούστηκαν στην αρένα.

"Θεέ μου Στέλιο! Σε παρακαλώ πάρε με τώρα!" φώναζε μια κοπέλα που βρισκόταν κοντά μου και ο Δημήτρης απλά χαμογέλασε δίπλα μου όταν ο Στέλιος της έκλεισε το μάτι.

"Εσείς παιδία πως και δεν παλεύεται σήμερα?" φώναξα στον Δημήτρη για να με ακούσει και αυτός κοίταξε τον Αχιλλέα.

Είμαστε σε ένα μέρος που μοιάζει με τεράστια υπόγεια αποθήκη στην μέση της οποία υπάρχει το ρινκ. Ο κόσμος που ουρλιάζει και τραγουδά -κορίτσια κυρίως- με κάνει να νιώθω σαν να βρίσκομαι σε συναυλία. Δεν καταλάβατε? Τα κορίτσια όταν παθιάζονται τρελένονται.

"Γιατί αν παλεύαμε εμείς δεν θα σε άφηνα να το δεις. Έβαλα κάποιον άλλο στην θέση μας." απάντησε ο Δημήτρης και έγνεψα συνοφρωμένη. Ναι το πιθανότερο να σκότωνα αυτόν που θα προσπαθούσε να πληγώσει τον αδερφό μου.

"Μπορώ να φύγω πρωτού κάνω εμετό?" ρώτησα και ο Δημήτρης έκανε αμέσως ένα μεγάλο βήμα μακριά μου.

"Μισό λεπτό να ενημέρωσω τον Στέλιο και τον Άρη ότι φεύγουμε" είπε ο Δημήτρης γνέφοντας και ο Αχιλλέας με οδήγησε έξω πιάνοντας με απο το χέρι ενώ ο Δημήτρης μας ακολουθούσε. Αν πήγαινα μόνη μου, δεν θα κατάφερνα να βγω απο εδώ μέσα αφού ο κόσμος είναι τόσο άξεστος αλλά φαίνεται πως γνωρίζουν τον Αχιλλέα και τον Δημήτρη αφου τους περικυκλώνουν για να τους μιλήσουν.

Αφού βγήκαμε απο την πόρτα περνώντας απο τους φουσκωτούς τύπους, έκλεισα τα μάτια μου παίρνωντας μια βαθιά ανάσα. Δεν ξέρω τι λάθος πάει με εμένα, δεν είμαι κλειστοφοβική ή κάτι αλλά τέτοιοι πολύ μικροί χώροι με κάνουν να αρρωστώ και να φοβάμαι χωρίς λόγο. Αυτό το μέρος που παλεύουν σίγουρα με φοβίζει και δεν υπάρχει περίπτωση να πάω ποτέ ξανά.

"Θα σε πάει σπίτι ο Αχιλλέας, εντάξει?" μου είπε ο Δημήτρης δίνοντας μου μια σφιχτή αγκαλιά.

"Συγνώμη γλυκιά μου, δεν έπρεπε να σε φέρω εδώ. Μπορείς να με σκοτώσεις αργότερα." είπε αγκαλιάζοντας με ακόμα πιο σφιχτά κάνοντας με να χαμογελάσω ελαφριά.

"Είναι εντάξει, χαμένε." του έβγαλα την γλώσσα μου μόλις με άφησε. Χαμογελώντας μου, πέρασε το χέρι του μέσα στα μαλλιά του "Ίσως να μην έρθω σπίτι αργότερα, πρέπει να γαμήσω αφού στο πάρτι δεν με άφησες." σούφρωσε τα χείλη του και εγώ έξισα την μύτη μου απο αηδία και πήγα προς τον Αχιλλέα.

"Γεια!" με χαιρέτησε ο Δημήτρης και μπήκε πίσω στο κτίριο, αφήνοντας με, με τον Αχιλλέα.

"Είδα το μικρό σου σημείωμα." μου είπε ο Αχιλλέας με ένα χαμόγελο καθώς προχωρούσαμε προς την μηχανή του.

"Σημείωμα?" ρώτησα σμίγοντας τα φρύδια μου.

Ο Αχιλλέας έβγαλε ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού και μου το έδωσε ενώ την ίδια στιγμή έβγαλε το κλειδί της μηχανής ξεκινώντας την.

1) Να συνταντήσω τον Stitch

2) Να πάω σε κάποιο νησί

3) Να τραγουδήσω και να χορέψω όταν θα είμαι μόνη μου που δεν θα με ακούει ή θα με βλέπει κανείς

4) Να κάνω τατουάζ

5) Να τα φτιάξω με τον Αχιλλέα και να διαρκέσει για πάντα.

Έγινα πραγματικά κατακόκκινη όταν διάβασα την μικρή λίστα που είχα γράψει πριν καιρό "Αχιλλέα, αυτά τα έγραψα πριν δύο χρόνια. Που το βρήκες?" ρώτησα κοιτόντας τον.

"Μην με ρωτάς πως, το βρήκα στην τσέπη ενός παλιού παντελονιού μου που ήταν στο βάθος της ντουλάπας μου." χαμογέλασε σηκώνοντας τους ώμους "Εξακολουθείς να θέλεις να τα κάνεις όλα αυτά?" μου έκλεισε το μάτι.

Χαμογέλασα, "Εννοώ...Ναι...Αλλά-"

"Πάμε να κάνουμε την λίστα σου πράξη. Εκτός απο το να σε πάρω στην Disneyland σήμερα γιατί δεν έχουμε χρόνο, αλλά μια μέρα θα πάμε." με φίλησε στο μέτωπο.

"Καιρός να διασκεδάσουμε λίγο, πάμε να νοικιάσουμε μια βάρκα." είπε και με βοήθησε να ανέβω στην μηχανή πρωτού ξεκινήσουμε. Τον κράτησα απο την μέση πολύ σφοχτά ενώ τα μαλλιά μου ανέμηζαν παντού.

Αυτό κυρίες και κύριοι συμβαίνει όταν γράφεις πράγματα που δεν θέλεις να δουν άλλοι.

-----------------------------

Αγαπάκια πως σας φάνηκε?

Σε 2-3 κεφάλαια υπολογίζω πως θα γραφτεί και το τέλος.

Περιμένω τα σχόλια και το αστεράκι σας