Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 19

Άννα'ς POV

Προσπάθησα να ξεφύγω αλλά η λαβή του είναι πολύ δυνατή. Νιώθω σαν να με έχουν δέσει με αλυσίδες στον τοίχο.

Ξαφνικά το χέρι κάποιου άρπαξε το καρπό αυτού που με κρατούσε κολλημένη στον τοίχο.

Αναποδογύρισε τον τύπο και τον έριξε στο πάτωμα.

"Άγγιξες την αδερφή μου?" τον έφτυσε ο Δημήτρης ενώ η φωνή του έσταζε δηλητήριο. "Δεν θα ζήσεις ούτε για να μπορέσεις να απολογηθείς." μούγκρισε κάνοντας πάνω τα μανίκια του έτοιμος να σκοτώσει.

Οι υπόλοιποι τύποι που στέκονταν γύρω έκαναν αναστροφή και άρχισαν να τρέχουν χωρίς δεύτερη σκέψη ενώ ο Αχιλλέας, ο Στέλιος και ο Άρης βγήκαν απο το κτίριο που ήταν λίγα δεύτερα μετά.

"Τι έγινε?" ρώτησε ο Αχιλλέας κοιτάζοντας τον τύπο που τώρα βογκά απο το πάτωμα.

"Ο Χρίστος" ο Δημήτρης κλώτσησε τον τύπο στα πλευρά "νόμισε πως μπορεί να ξεφύγει βιάζοντας την αδερφή μου." εξήγησε και ο Αχιλλέας γύρισε να με κοιτάξει.

"Είσαι καλά? Σου έκανε τίποτα? Σε πλήγωσε? Θέλεις να τον σκοτώσω και να κρύψω το πτώμα του?" ο Αχιλλέας με βομβάρδισε με ερωτήσεις.

Χαμογέλασα "Είμαι καλά Αχιλλέα." του είπα. Χαίρομαι τόσο πολύ που με άκουσε ο Δημήτρης να του φωνάζω.

"Γλυκιά μου," ο Στέλιος πέρασε το χέρι του γύρω απο τον ώμο μου "καλύτερα να γυρίσεις, δεν χρειάζεται να το δεις αυτό." μου ψυθίρισε καθώς ο Δημήτρης σήκωσε πάνω τον Χρίστο σπρώχνοντας τον στον τοίχο.

Είναι σοβαρός?

"Δεν αστιεύομαι, φαίνεσαι πολύ αθώα για να το δεις αυτό. Μην ανησυχείς, δεν θα τον σκοτώσουμε εκτός και αν το θέλεις..?" ρώτησε ο Στέλιος, σχεδόν ρώτησε.

"Όχι, όχι. Μην τον πειράξετε." είπα κουνώντας το κεφάλι μου, κοιτάζοντας το παιδί που είχε ήδη αίματα στο κεφάλι.

"Σε παρακαλώ, μη." είπα στον Δημήτρη και συνοφρυώθηκε.

"Μα αυτός..." διαφώνησε.

"Είμαι καλά, αφήστε τον να φύγει." πραγματικά σιχαίνομαι την βια, δεν με ενδιαφέρει τι μου έκανε ή τι πήγε να μου κάνει αυτός ο Χρίστος, δεν θέλω να πληγωθεί κανείς.

Ο Δημήτρης έσπρωξε ξανά τον τύπο στον τοίχο, σχεδόν κλοτσώντας τον και μετά τον έριξε στο πάτωμα "Αν σε ξαναδώ να είσαι έστω και ελάχιστα κοντά στην αδερφή μου θα ρθω να σε βρω. Να το θυμάσαι αυτό." ο Δημήτρης μούγκρισε  νευριασμένα και μετά ξεσκόνησε τα χέρια του πλησιάζοντας με.