Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 21

Άννα'ς POV

Ξάπλωσα στην αμμώδη παραλία του νησιού που με έφερε ο Αχιλλέας. Εκτός απο εμάς τους δύο δεν έχει άλλο κόσμο και αυτό με αφήνει έκπληκτη γιατί το νησί είναι καταπληκτικό.

"Πως και υπάρχει σήμα εδώ?" ρώτησα καθώς έβλεπά τα βιβλία μου στην βιβλιοθήκη του wattpad.

"Δεν ξέρω. Τι είναι αυτό?" μου απάντησε και κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού μου.

"Είναι το wattpad." του εξήγησα.

"Watt..τι?" ρώτησε κάνοντας με να χαμογελάσω προσποιούμενη πως μου κόπηκε η ανάσα.

"Δεν ξέρεις τι είναι το wattpad? Θα σου δημιουργήσω ένα λογαριασμό. Πρέπει να βάλουμε μια φωτογραφία σου στο προφίλ σου." του είπα με ένα διαβολικό γελάκι.

"Εντάξει, αλλά στο φόντο θέλω να βάλουμε την φωτογραφία μιας πίτσας." συμβιβάστηκε και έγνεψα συμφωνώντας.

Είμασταν στο νησί εδώ και μερικές ώρες. Ο Αχιλλέας με ανάγκασε να τραγουδήσω πολύ δυνατά αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι είμαι εντελώς φάλτσα μου είπε να σταματήσω. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα τραγουδιού, με τράβηξε μαζί του στην θάλασσα αφού πρώτα σιγουρεύτηκε πως δεν κρατούσα το κινητό μου. Με ανάγκασε να αφήσω το κινητούλη μου. Το τέρας.

Τώρα προσπαθούμε να στεγνώσουμε για να φύγουμε γιατί θα με πάρει να χτυπήσω τατουάζ, αλλά δεν ξέρω τι. Χεχε και μετά θα τα φτιάξω με τον Αχιλλέα και θα κρατήσει για πάντα.

"Εντάξει διαμάντι μου, πρέπει να φύγουμε αν θέλουμε να προλάβουμε πριν κλείσουν. Αν και ο αδερφός σου θα με σκοτώσει αν το μάθει αυτό, για αυτό καλύτερα να κάνεις το τατουάζ κάπου που δεν θα φαίνεται πολύ, όπως πίσω απο τον λαιμό σου ή κάτι τέτοιο." είπε και σηκώθηκε τραβώντας με μαζί του.

---------------------------

"Τι σχέδιο θα ήθελες και που?" με ρώτησε ο νεαρός στο κατάστημα.

"Μπορώ να το κάνω αυτό... πίσω απο τον λαιμό μου?" αποφάσισα δείχνοντας του ένα σχέδιο απο τα πολλά που είχε στο βιβλίο που μου έδωσε μόλις ήρθαμε.

Υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά σχέδια που αν τα κοιτούσα όλα το πιθανότερο είναι πως θα μου έπερνε μέρες για να αποφασίσω οπόταν απλά έριξα μια φευγαλέα ματιά και διάλεξα αυτό που μου τράβηξε την προσοχή.

Ο νεαρός έγνεψε καταφατικά και πήρε στα χέρια του μια μηχανή που έμοιαζε σαν αυτές που έχουν στα δωμάτια βασανιστηρίων ή σε οδοντιατρεία. Το ίδιο πράγμα δηλαδή.

"Είσαι έτοιμη?" με ρώτησε ο νεαρός και έγνεψα, πιάνοντας αυτομάτως το χέρι του Αχιλλέα αφού κάθισε δίπλα μου.

Έφτασε η στιγμή να με σκοτώσει ο αδερφός μου...

"Α και Αχιλλέα, μπορούμε να παμε ξανά στην παραλία αύριο, αλλά να βάλουμε μαγιό για να μην μπούμε με τα ρούχα πάλι" του είπα και χαμογέλασε.

Ο Αχιλλέας χαμογελούσε μαζί μου νεύοντας μου καταφατικά ενώ εγώ προσπαθούσα να αγνοήσω τον πόνο που η μικρή βελόνα δημιουργούσε στο δέρμα μου ξανά και ξανά. Αχ Θεέ μου, γιατί συμφώνησα να το κάνω αυτό?

"Έτοιμο." ο νεαρός είπε και γύρισα να τον κοιτάξω με έκπληξη. Αυτό ήταν πιο γρήγορο απο ότι περίμενα. Ένιωθα τσιμπήματα στο μέρος που μου χτύπησε το τατουάζ. Έκανα τα μαλλιά μου αλογοουρά για να μην αγγίζουν το τατουάζ,αφού είμαι σίγουρη πως θα με πονούσε περισσότερο αν άγγιζε το οτιδήποτε πάνω.

"Μπράβο κοπέλα μου είσαι θαραλλέα. Μερικοί τύποι που έρχονται εδώ αρχιζουν να κλαίνε πριν καν τους ακουμπήσει η βελόνα. Ορίστε ένα γειφιτζούρι." μου είπε ο νεαρός κρατώντας στο χέρι του ένα κόκκινο γλειφιτζούρι ενώ ο Αχιλλέας πήγε να πληρώσει.

"Ώρα να πάμε σπίτι, ελπίζω ο αδερφός σου να είναι με καμιά γκόμενα και να μην είναι σπίτι, έτσι θα μπορέσουμε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί πριν μας σκοτώσει και μας θάψει στην μέση του πουθενά."

Γέλασα με την μελοδραματική δήλωση του ανεβαίνοντας στην μηχανή με προορισμό το σπίτι. Νομίζω τον στόχο για να τα φτιάξω μαζί του θα τον αφήσω για άλλη μέρα αφού τώρα το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου αγκαλιά με τον Αχιλλέα και να κοιμηθώ ή να δω καμιά ταινία.

Το φιλί θέλει μεγάλη προσπάθεια, χάνεις θερμίδες που σημαίνει πως είναι άσκηση επομένως αυτό δεν θα συμβεί απόψε.

"Σε ευχαριστώ για σήμερα Αχιλλέα." του είπα χαμογελώντας ενώ οδηγούσε.

"Όποτε θες πριγκίπισσα." απάντησε και ακούμπησα το κεφάλι μου στην πλάτη του, κλείνωντας τα μάτια μου και νιώθοντας τον αέρα να με διαπερνά.

---------------------------------

Αγαπάκια μου τι κάνετε?

Ένα χαλαρό κεφάλαιο χωρίς οποιαδήποτε σπουδαία εξέλιξη.

Πως σας φάνηκε?

Αστεράκι και σχόλιο (μην ξεχνιόμαστε)

Φιλάκιααααα