Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 23

Αχιλλέας POV

Μπήκα στο δωμάτιο μου και κάθισα στο πάτωμα δίπλα απο το κρεβάτι μου, κλείνοντας τα μάτια. Ίσως να μην είναι αληθινή, ίσως να είναι photoshop ή κάτι.

Το σφίξιμο στο στήθος μου μειώθηκε λίγο όταν πήρα το τηλέφωνο πληκτρολογόντας τον αριθμό της Άννας.

"Αχιλλέα που είσαι? Εγώ-" η Άννα άρχισε αμέσως να μιλά μόλις απάντησε αλλά την διέκοψα.

"Είναι αλήθεια? Η φωτογραφία είναι αληθινή?" ρώτησα και η Άννα έμεινε σιωπηλή.

"Είσαι στο δωμάτιο σου?" ρώτησε και μόλις το είπε αυτό, η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και μπήκε η Άννα τερματίζοντας την κλήση.

Σηκώθηκα και την κοίταξα, έχοντας μια απαθή έκφραση στο πρόσωπο μου "Η φωτογραφία είναι αληθινή?" είπα.

"Ναι." ψυθίρισε και αμέσως ένιωσα χειρότερα απο ότι πριν.

Το αμφισβητούσα στο μυαλό μου γιατί ήλπιζα πως έγινε λάθος και για αυτό δεν ήθελα να ρωτήσω αλλά ήταν αλήθεια. Το έκανε στα αλήθεια.

"Με απάτησες?" ρώτησα ενώ η φωνή μου άρχισε να τρέμει.

"Αχιλλέα, εννοώ, δεν ήμασταν όντως μαζί σωστά? Ήμασταν απλά-" την διέκοψα υψώνοντας το χέρι μου και κοιτόντας αλλού.

Ήθελα να την διακόψω και να γελάσω μαζί της αλλά δεν μπορώ ούτε να χαμογελάσω ψεύτικα. Θέλω να χαμογελάσω, έστω και ψεύτικα, αλλά νιώθω τόσο βαρύς. Απλά δεν μπορώ.

Γιατί πονάει τόσο πολύ? Δεν θα έπρεπε να με ενοχλήσει τόσο πολύ αφού το έκανε προφανώς επειδή δεν είμασταν μαζί. Όχι, όχι προφανώς, στην ουσία ποτέ δεν είμασταν μαζί.

Το πιθανότερο αυτό να μην σήμαινε τίποτα για την ίδια αφού πήγε και φίλησε ένα τύπο που δεν τον είδα ποτέ ξανά πριν.

Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να πω τίποτα της Άννας γιατί δεν έχω λόγια, γιατί δεν ξέρω τι να της πω. Τώρα που χρειάζομαι τις λέξεις περισότερο απο ποτέ, δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μια.

Αντίθετα απο τα αισθήματα μου που εύχομαι να εξαφανίζονταν όλα αυτή την στιγμή.

Τα νιώθω... απλά... όλα. Δεν είναι τίποτα. Τα νιώθω όλα, νιώθω σαν να είμαι νευριασμένος και απογοητευμένος και συγχισμένος και θέλω να της φωνάξω αλλά ταυτόχρονα θέλω και να την αγκαλιάσω τόσο σφιχτά και να της πω ότι την συγχωρώ εφόσον δεν θα το ξανακάνει επειδή είμαι τόσο τρελά ερωτευμένος μαζί της αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Δεν μπορώ να κινηθώ. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να την κοιτάξω καν στα μάτια.

"Αχιλλέα, ήταν απλά ένα φιλί, στο ορκίζομαι δεν έγινε τίποτα άλλο." η Άννα έσπασε την σιωπή αλλά αυτή την φορά γέλασα.

Πονάει τόσο πολύ, αλλά κατάφερα να πιέσω τον εαυτό μου να γελάσει "Απλά ένα φιλί? Μόνο αυτό ήταν? Εντάξει Άννα αυτό είναι υπέροχο για σένα. Βγες έξω." είπα χαμογελώντας ακόμα.

Ποτέ δεν πόνεσα περισσότερο, να χαμογελώ ενός είμαι ράκος.

"Σε παρακαλώ-"

"Βγες έξω!" φώναξα ενώ τα χέρια μου έτρεμαν. Γύρισα και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να διώξω κάθε σκέψη απο το μυαλό μου.

Σε απάτησε και έπαιξε μαζί σου ηλίθιε. Είναι δικό σου το λάθος που την ήθελες, κανενός άλλου. Δικό σου λάθος. Το έκανες. Κάτι έκανες λάθος διαφορετικά γιατί να σε απατήσει. Τόση απογοήτευση. Είσαι ένα λάθος. Το πιθανότερο και αυτή να πιστεύει το ίδιο, το κατάλαβε πως δεν έπρεπε να της αρέσεις ποτέ γιατί δεν είσαι αρκετά καλός. Ποτέ δεν είσουν αρκετά καλός.

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου και κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να καθαρίσω τις σκέψεις μου αλλά δεν έλεγαν να φύγουν.

Σε απάτησε το ίδιο δωμάτιο που χτες κοιμόσασταν μαζί. Ποτέ δεν νοιάστηκε για σένα γιατί είσαι ένας άχρηστος player. Σου άξιζε αυτό, εσύ το έκανες στον εαυτό σου. Σταμάτα να κλαις σαν μυξοπαρθένα, είσαι ηλίθιος! Οι αληθινοί άντρες δεν κλαίνε, η Άννα μάλλον δεν σε είδε ποτέ σαν άντρα. Είσαι τόσο χαμένος.

"Αχιλλέα..." ψυθίρισε η Άννα και πήγα κοντά της βγάζοντας την έξω απο το δωμάτιο μου και κλειώνοντας της την πόρτα στα μούτρα κλειδώνοντας.

Σε απάτησε επίτηδες και δεν είπες τίποτα? Σε απάτησε γαμώτο.

Κοίταξα έξω απο το παράθυρο και την είδα να μπαίνει στο σπίτι της, ενώ δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο της.

Δεν νομίζω πως ούτε και αν κοιμηθώ ια καταφέρω να την βγάλω απο το μυαλό μου. Δεν νομίζω να καταφέρω καν να κοιμηθώ. Χρειάζομαι ένα αντιπερισπασμό, χρειάζομαι αλκοόλ.

Τώρα καταλαβαίνω πραγματικά γιατί λένε πως πέφτεις στην παγίδα του έρωτα. Νιώθεις σαν να πέφτεις και δεν υπάρχει κανείς στο τέλος να σε αρπάξει.

Με απάτησε στα αλήθεια.

------------------------------

Δεν μπορώ να το πιστέψω πως τον απάτησε. Γιατί άραγε?

Πως σας φάνηκε το POV του Αχιλλέα?

Θα τα βρούνε λέτε?

Αστεράκι και σχόλιο

Φιλάκια