Special BEINGS

(5) I'm Here

•◘○ I'M HERE ○ •

➳

     We're all running in our Maximum Speed even though we're so tired, kasalukuyan kami ngayong tumatakbo papataas ng building, hindi namin pinapansin ang abo na nadadala ng hangin dahil sa aming mga yabag at hakbang, daig pa namin ang mga taong hinahabol ng zombies at tumatakbo para sa kanya kanyang buhay at sa takot na mahawa at matulad sa mga patay na patuloy na lumalakad at walang ibang ginagawa kundi kumain ng karne ng tao, ang kinaibahan nga lang duon tumatakbo para sa sariling buhay pero sa takot na mainfect samantalang kami ngayon tumatakbo para sa buhay ng iba– buhay ng mga matatalik naming mga kaibigan.

     Magkakasunod kaming tumatakbo, nasa unahan ako, nararamdaman ko naman si Merf sa aking likuran habang magkapantay namang kumakaripas sina Nix at Liza.

    I can feel their tiredness, I can feel their fear, I can feel their breath, I can feel them. Pero ngayon wala kaming pwedeng gawin kundi magpatuloy buhay ng mga kaibigan namin ang pupuntahan namin at aalamin kung ano ang nangyayari.

     We're getting closer, I'm starting to sense their souls, kaluluwa nina Elle, Nika, Jessy at ng 6 pang tao, kaluluwa na kagaya ng sa amin na pagod na pagod, umiiyak, natatakot, nanghihina, kinakabahan at nangingilabot.

     Hindi kami maaaring huminto, buhay nila ang nakasalalay. Kasabay ng pagdama sa kanilang presensya ang pag amoy sa panganib, nararamdaman ko ito, Bakit? Kasi nga I'm cursed, naaamoy ko ang panganib, kaamoy ng nabubulok na karne na tao, pero alam ko ang pagkakaiba sa mismong decomposition at Danger. Pero ngayon alam kong panganib iyon at hindi ko mawari kung ano.

     "Guys, turn Left", my order to my friends while pointing out to the left.

     Naabot na namin ang pintuan kung saan nanggagaling ang hiyaw, dali dali ko itong sinipa at pumasok kasama sina Merf, Liza at Jean.

     Natagpuan namin sina Nika, Elle at Jessy, kasama nila ngayon sina Claudia, Yannie, Ker, Theryse, Mia, at Jeymi marahil ay natagpuan nila sila, umiiyak silang lahat habang nakaupo sa tabi ng pader, sama sama, takot na takot, basang basa na ang kanilang mga muka sa pag iyak, but where's Nix?. Hindi parin kami pumapasok sa loob nasa may pintuan lang kami, takot na takot sila.

     "Nasaan si Nix?!", lumapit kami sa kanila at tinanong ngunit hindi sila sumasagot, takot na takot sila.

    "Where is he?! Answer Me! What? PLEASE!!", inulit ko ang pagtatanong ko ngunit sa mas malakas na boses, hinawakan ako ni Merf sa kanang balikat dahil siguro napansin niya ang ginawa ko, ewan ko ba sa tuwing hinahawakan niya ang balikat ko, bigla na lang akong nagiging komportable, parang ang gaan gaan ng sarili ko at nariyan siya lagi.

     "A-a-anduon siya lu-lumabas, ni-niligtas niya ka-kami", takot na takot si Elle sa pagkakasabi niya, At last someone answered, but wait! What? Niligtas? Nagkatinginan kami nina Merf, Jean, at Liza, nagtataka ang mga mata namin, nagtatanungan, bumubuo ng kanya kanyang tanong sa isipan, at naghihintay ng kung ano mang sagot at mga salita sa kung sino man ang may naiisip.

     "Elle, nasaan siya ngay–", itatanong ko pa sana kung nasaan si Nix ngayon, ng biglang...

     "Arghhhh!! Ahhhhh!! Wag kang malikot!! Demonyo ka!! Damn it!", si Nix, pumasok siya sa pinto, habang hawak sa magkabilang braso ang–, what-is-that? Takang taka kami sa nakikita namin, tao ba yang pinipigilan niya? Hugis siya ng tao, walang damit, kulay gray ang buong katawan, blangko siya, walang mata, bibig, ilong at buhok, tanging tenga lamang ang meron, nagpupumiglas, malakas ngunit napipigilan siya ni Nix, malaking tao si Nix, ngayon naiintindihan ko na ang sinabi ni Elle na niligtas sila, pinilit ni Nix na ilayo ang nilalang na ito ngunit hindi niya napigilan at bumalik rin ito dahil sa lakas.