Depression

Deel 19

"Daar is ze!" Shawn en Dennis zwaaiden vrolijk. "Sorry dat ik zo laat ben, het verkeer was echt een chaos" Dennis lachte. "Maakt niet uit, ik heb nu wel echt honger, dus laten we maar een gaan bestellen" 

"We dachten dat je misschien ook even van de aardbodem was verdwenen" Zei Shawn. "Ook?" "Ja, Lloyd is na de grammies niet meer thuisgekomen. Hij heeft alleen zijn vriendin nog een berichtje gestuurd dat het niks gaat worden tussen hen" 

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Net toen ik reactie wilde geven kwam er een serveerster bij ons. "Wat mag het zijn?" "Voor mij een warme chocomel en een stapel pannenkoeken, ik verga van de honger" Dennis en Shawn lachten. "Ik doe mee" Zei Dennis. "En ik dan ook maar" 

De serveerster knikte glimlachend en liep weg. 

"Enig idee waar Lloyd heen is?" Dennis schudde zijn hoofd. "David was nog langs zijn huis in Londen gegaan, maar daar was hij ook niet, dus ik weet het niet" 

"Ik heb eigenlijk geen zin om over hem te praten" Mompelde Shawn. "Oké, Kinzly, vertel eens wat meer over je nieuwe album" 

Ik knikte. "Jullie kunnen wel een geheimpje bewaren toch?" Ze knikten. "Tuurlijk, we zijn je besties" Ik keek Shawn vreemd aan. "Zeg dat nooit meer, alsjeblieft" David lachte. 

"Oké, de naam is simpel. Kinzly. Het album gaat namelijk gewoon om het laten zien van wie ik ben. Wie Kinzly nou eigenlijk is. Dus welke naam is er nou toepasselijker dan Kinzly?" 

David knikte. "Ik vind het sterk gekozen" Ik knikte. "We zijn ook al een beetje bezig geweest met de kleur van het album. Ik zal er in het zwart-wit opstaan, hoe weten we nog niet precies, maar er komt ook groot de naam van het album op te staan in ivoor kleur. Snap je? Kinzly Ivory?" 

"Ik moet toegeven, ik ben onder de indruk" "Ik eigenlijk ook wel, ik kan ook niet wachten tot het af is en ik het iedereen kan laten horen. Misschien kan ik binnenkort jullie wat laten horen" 

"Dat zou geweldig zijn!" 

~*~

Ik zette mijn tas op de keukentafel en luisterde lang naar de stilte in mijn huis. 

Waar zou Lloyd kunnen zijn? Hij is niet bij zijn moeder. Iemand die wegloopt gaat naar een plek die dierbaar is voor hem. Wat zou een dierbare plek kunnen zijn voor Lloyd?

Ik haalde mijn laptop tevoorschijn en begon met zoeken. 

...

Hier zou het moeten zijn... Ik keek naar de tijd en haalde diep adem... Zou het verstandig om hem op te zoeken? Wat als hij alleen wil zijn?

Ik stond op en begon met dingen in mijn tas te duwen en ging naar mijn auto. Ik moest op de eerste beste vlucht naar Engeland! 

~*~

Regen tikte hard op de ruiten van de taxi. Mensen maakten geen grapjes over het weer in Engeland. Ik keek naar buiten en nam de grijze omgeving in me op. 

"Eerste keer in Engeland?" De man keek me via zijn achteruitkijkspiegel aan. "Een keer lang geleden" Hij knikte. "Je hebt niet het beste weer met je meegenomen" Ik glimlachte. "Ik kom niet voor het weer" 

"Familie?" Ik schudde mijn hoofd. "Iemand veel belangrijker dan dat" Hij knikte. "We zijn er" Ik drukte een biljet in de hand van de man en stapte de zeikende regen in. 

Binnen enkele seconden was ik tot op de draad toe doorweekt. 

Ik hing mijn tas op mijn schouder en liep door. 

Begraafplaats

Adem in... adem uit...

Ik zette langzaam een stap vooruit en duwde de grote ijzeren hekken open. Een man keek op vanuit zijn kleine kamertje. "Kunt u mij misschien helpen?" Hij knikte. 

"Ik ben op zoek naar James Reynolds?" "Rij 29 vak 39" Las hij op. 

"Dank u" 

Voorzichtig volgde ik de bordjes. Toen ik dichterbij kwam zag ik het goed. Daar was Lloyd. 

Kort dacht ik na of ik op hem af moest stappen of toch nog weg zou gaan... Ik was te ver gekomen om terug te lopen. 

Langzaam liet ik me naast hem op het bankje zakken. 

"Hoe heb je me gevonden?" "Iemand die wegloopt gaat naar een plek of persoon die heel veel voor diegene betekent. Ik ben misschien een ontzettende bitch tegen je geweest maar ik heb wel naar je verhalen geluisterd. Met behulp van een beetje internet had ik zo genoeg informatie. Ik nam de gok en ben op een vliegtuig gestapt en hiernaartoe gekomen."

Hij draaide zich naar me toe. Pijn was over zijn hele gezicht geschreven. 

Hij was een lange tijd stil voor hij zijn mond opende. 

"Ik zou ook naar jou geluisterd hebben als je me alles eerder vertelde" "Dat weet ik" 

"Waarom ben je naar me toe gekomen voor je alles op de televisie vertelde? Weet je hoe moeilijk het was om alles op tv te horen. Alsof je mij niet vertrouwd maar de rest van de wereld wel" 

"Ik heb het je zo vaak willen zeggen maar ik kon het niet. Toen ik zover was om het je te vertellen merkte ik hoe erg ik het had verpest. Ik durfde je niet meer onder ogen te komen dus ben ik naar de televisie gestapt. Terwijl ik daar zat... het leek alsof ik met jou aan het praten was. Niemand om ons heen, alleen jij en ik" 

Hij legde zijn hand op mijn been. "Dank je dat je bent gekomen" Ik glimlachte en knikte. "Geen probleem, na alles wat je voor mij hebt gedaan.."