Depression

Deel 18

Up Sixteen kwam net van het podium toen ik backstage kwam. Ik zag aan de hele groepshouding dat het niet lekker liep tussen hen. Het waren niet meer de vier beste vrienden die ik heb leren kennen tijdens de tour. Dit leken wel vreemden van elkaar. 

Ik twijfelde kort of ik wel op ze af moest lopen, maar voor ik me kon bedenken zag Shawn me al en kwam hij op me af. Hij trok me in een knuffel. Lloyd keek ongemakkelijk onze kant op terwijl zijn vriendin om zijn nek hing, vragend om aandacht. 

"Dadelijk jouw beurt?" Vroeg Shawn terwijl we naar de rest van de jongens liepen. "Ik ben eigenlijk nog nooit zo nerveus geweest voor een optreden" Hij glimlachte breed naar me en legde zijn hand op mijn schouder. "Je kan het, wij gaan zo het publiek terug in en je kan altijd naar ons kijken als je angst krijgt. We zitten in het midden op de derde rij" 

Lloyd zijn vriendin rolde overdreven met haar ogen. "Stel je niet aan" Mompelde ze terwijl ze Lloyd zijn arm stevig vast pakte en hem mee richting de uitgang trok. Dennis zuchtte geërgerd. "Zij is de aanstelster, ze is zo bang voor alles en vindt alles vies. Ze is zo vervelend" Uit ergernis brak hij de drumstokken in tweeën.  

Ik besloot er geen reactie op te geven en richtte mijn aandacht weer op Shawn. "Het zou wel echt ontzettend fijn zijn als jullie er tijdens de optredens zijn" Shawn knikte. "Dan gaan we vast naar voren toe. We moeten niet te laat na Lloyd komen, anders gaan mensen de breuk opmerken" Ik knikte en gaf de jongens nog snel een knuffel. "Dank jullie wel voor alles" Ze knikten en David aaide me zachtjes over mijn haren. Lachend keek ik hoe ze uit het zicht verdwenen.

Emily kwam op me aflopen en gaf me mijn microfoon met zwarte diamantjes. "Je bent een andere Kinzly maar deze mag je niet wegleggen. Je hebt te vaak een microfoon laten liggen" Ik glimlachte. "Dankjewel, voor alles" 

"Laat ze zien wie Kinzly nu werkelijk is" Ze gaf me nog mijn oortje en kneep kort in mijn hand voor ze me een zetje gaf richting het podium. 

Adem in... adem uit... alles komt goed...

De lampen gingen langzaam aan terwijl ik op mijn plek in het midden ging staan. 

"Voor vandaag heb ik twee nummers voorbereid, maar ik ga een nummer veranderen. Iemand vroeg een paar maanden geleden aan me waarom ik nooit een eigen gezongen nummer zing. Een eerlijk antwoord heb ik nooit kunnen geven, want het eerlijke antwoord durfde ik een paar maanden geleden niet te zeggen. Het eerlijke antwoord is dat ik bang was, maar niet langer. Dit nummer heb ik geschreven voor alle mensen die kritiek geven om me omlaag te halen, inclusief mijn vader. Niemand kan je vertellen wie je moet zijn, en daar ben ik eindelijk achtergekomen"

"Het volgende nummer is net een paar dagen oud. Voor mij is het lastig mijn gevoelens te uiten, maar met dit nummer wil ik iedereen laten weten hoe ik me voel. Het is moeilijk om dit hoorbaar te maken, maar ik weet ook dat veel mensen me steunen en er voor me zijn in moeilijke tijden, daarom dat ik dit nummer nu durf te zingen." 

Shawn sprong op van zijn stoel en begon hard te klappen en te juichen. De zaal volgde hem al snel  en de reacties waren ongelooflijk. Mensen begonnen hard te joelen en te fluiten.

Terwijl ik naar de jongens keek zag ik Lloyd zijn vriendin van hem afduwen en de zaal verlaten. Shawn keek me recht aan en maakte een klein gebaar naar backstage waar hij kort daarna heen rende. 

Backstage rende hij op me af en gaf hij me een dikke knuffel. Alle emoties kwamen eruit en voor het eerst liet ik bij hem mijn muren zakken. Dikke tranen rolden over mijn wangen en lieten zwarte strepen achter op mijn wang en op het shirt van Shawn. 

"Hey, kijk me eens aan. Ik weet hoe moeilijk het voor je is je muren te laten zakken en je gevoelens te uiten. Dit nummer was voor Lloyd, of niet?" Ik knikte kort. "Je hebt hem eindelijk verteld wat hij al lang geleden wilde horen. Misschien ben je nog niet te laat. Dit kan hem wellicht uit zijn verschrikkelijke bui halen."

Ik haalde mijn schouders op. "Ik denk eerlijk gezegd dat ik het daar helemaal voor heb verpest"

"Hé, dat is niet waar. Misschien krijg je hem niet terug, dat is waar, maar misschien ook juist niet, want ik zie ook wel hoe hij naar je kijkt en ik zag ook wat jouw verhaal met hem deed. En ook al krijg je hier Lloyd niet mee terug, je hebt iedereen daar laten zien dat je echt kan zingen en ook zelf goed kan schrijven. Je hebt laten zien dat je je gevoelens ook kan tonen. Je hebt ze laten zien wat je wilde laten zien. Je hebt ze laten zien wie de echte Kinzly Ivory is."

Ik glimlachte klein door mijn tranen heen. "Ik weet hoe moeilijk het voor je was om daar te gaan staan en die nummers te zingen en ik ben zo ongelooflijk trots op je" Ik knikte. 

'Weet je wat, ga even je gezicht opfrissen en dan gaan we daarna lekker ergens wat eten en drinken. Want de prestatie die jij vandaag hebt geleverd is verbazingwekkend en daar moet op gedronken worden"