Depression

Deel 20

Verzopen kwamen we aan op zijn hotelkamer. "Hoe heb je zo lang in dit land kunnen leven?" Hij lachte. "Dat vraag ik mezelf ook wel eens af." 

Ik zette mijn tas op het tafeltje naast de deur en schopte mijn schoenen onder het tafeltje. Lloyd hing onze jassen op de verwarming aan de andere kant van de kamer terwijl ik bij de deur bleef staan. 

"Heb je droge kleren bij?" Ik knikte. Ik trok een gefrommelde legging en shirt uit mijn tas. "Ga maar even douchen, dan ga ik beneden wat eten halen."

"Moet jij niet douchen?" "Ik ben de kou wel gewend, ik douche straks wel" Ik knikte en liep richting de badkamerdeur. Lloyd kwam me tegemoet en pakte mijn hoofd tussen zijn twee handen. 

"Ren niet weg" Fluisterde hij zacht. Hij drukte zijn lippen teder op die van mij voor hij losliet en de kamer uit liep. 

Voor een moment sloot ik mijn ogen en leunde ik tegen de deur aan voor ik het serieus koud begon te krijgen en toch maar ging douchen. 

Toen ik de douche uit kwam stond Lloyd met borden lasagne in de kamer. 

"Ik had het zo koud dat het me niet is opgevallen hoe veel honger ik had" "Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" 

Hij ging aan tafel zitten en ik nam plaats tegenover hem. 

"Gistermiddag lunch met Shawn en Dennis" Lloyd zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Ook al is dat met tijdsverschil, is het nog lang!" Ik haalde mijn schouders op. 

"Ik kwam terug van de lunch en ben toen op mijn laptop bezig geweest, heb mijn spullen gepakt, in een vliegtuig gestapt met de taxi hierheen en toen hebben we nog best lang daar gezeten" 

"Je kan echt niet zolang zonder eten" "Het is niet zo zeer dat ik het niet kan, ik moet ermee stoppen met eten overslaan, ook al ging het dit keer niet expres" Hij knikte. 

"Echt doen!" "Ja, ik zal braaf mijn bordje opeten" Ik nam mijn eerste hap en slikte overdreven door. 

"Oké" 

Een stilte viel terwijl we aan het eten waren. Het enige geluid dat je hoorde was het geluid van het bestek op de bord en de mensen buiten op straat. 

"Lloyd, ga je mee terug naar LA?" Hij keek verbaasd op. "Natuurlijk" "Ik bedoel... ga JIJ echt mee, want die jongen die ik de afgelopen keren in LA heb gezien was niet de jongen die ik heb leren kennen" 

Hij zuchtte. "Ik weet het"

"Beloof het" 

"Als jij je bord leeg eet, ga IK mee terug naar LA" Ik knikte. "Dat is een deal" 

"Had je in de gaten dat je de band uit elkaar aan het drijven was?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik dacht er niet echt bij na. Ik... ik wil de band niet uit elkaar" "Misschien moet je dat duidelijk maken tegen de jongens want ik weet wel dat zij het niet zo zien" 

"Hebben ze dat gezegd?" 

"David en Dennis twijfelen of ze dit nog wel willen en Shawn is bang dat jij er vandoor gaat net nu het goed gaat" 

Lloyd staarde lang naar zijn bord. Ik zei even niks meer en at mijn bord leeg. "Maar dat kan je ze straks allemaal vertellen!" Hij keek op en keek naar mijn bord. 

"Een deal is een deal" Ik knikte. 

"Ik zal zo kijken voor beschikbare vluchten" "Nee, waar is je gevoel voor avontuur, gewoon daar heen gaan en een ticket kopen" Hij zuchtte. "Ik wil niet de hele nacht daar liggen als ik ook hier kan liggen" 

"Kom!" Ik duwde mijn klamme kleren weer terug in mijn tas en liep naar mijn jas. "Je wil nu gaan?" "Ja, wat moet ik hier doen?" 

"Ik kan je Londen laten zien, de regen is gestopt" Ik keek naar buiten. "Kom op Kinzly, waar is je gevoel voor avontuur" 

"Dat is gemeen!" Hij lachte. "Ik zal de minder uitgebreide tour nemen" "Vooruit" Ik dumpte mijn tas en deed mijn jas aan en mijn pet op. 

"Vooruit" 

Hij pakte mijn hand vast en trok me mee de kamer uit terwijl hij ook een pet opdeed. 

Even waren we geen Kinzly en Lloyd mee maar twee normale jongvolwassene die samen over straat liepen. Even waren er geen ingewikkelde dingen tussen ons. 

Even was alles perfect