Depression

Deel 22

"Kinzly daar ben je!" Shawn sprong op van zijn stoel en kwam op me af. Ik stopte met lopen en glimlachte. 

"Gaat het wel, je ziet erg bleek" Ik haalde mijn schouders op. Hij legde zijn hand op mijn schouder en keek me bezorgd aan. "Laten we het erop houden dat ik mijn dag niet heb" Hij keek me lang aan. 

"Heeft dit te maken met alles wat in Londen is gebeurd?" Ik haalde mijn schouders op. "Meer om wat er niet is gebeurd" Shawn keek even naar de jongens die van een afstand toekeken. 

"Hij zei dat je opeens  afgesloten was" 

"Het ging perfect toen we andere mensen waren, maar als we onszelf lukt het niet. Hij zal altijd onthouden dat ik heb kapot heb gescholden en dat ik hem niet vertrouwde. Ik heb het te veel verpest om er nog iets van te maken. Tevens, we zijn niet meer de twee personen die we waren voordat ik naar de kliniek ging." 

"Hij heeft het je allang vergeven maar jij hebt het jezelf nog niet vergeven. Ik denk dat je hem juist alles voor de rest wilde vertellen maar je bent bang om je gevoelens te uiten, zeker nadat je hem pijn hebt gedaan. Dat is te begrijpen maar hij denkt er anders over. Hij wil je gewoon weer terug. Hij wil er echt voor je zijn maar het lijkt alsof je hem geen ruimte geeft. Je moet je hart open zetten" 

"Het is allemaal zo lastig. Ik kan dit allemaal nog niet. Het doet allemaal nog zo veel pijn. Ik denk niet dat ik door alles wat er gebeurd is heen kan kijken en hem gewoon kan zien als iemand zonder alle shit die is gebeurd." 

"Is dat nodig dan?" Ik haalde mijn schouders op en maakte aanstalten om te vertrekken. 

"Kinz..." "Nee, het is al goed, ik zal het gewoon allemaal moeten vergeten"

Ik gooide mijn tas mijn schouder weer op. "Ik moet gaan, mijn producer wacht op me" Ik gaf hem nog een kleine glimlach voor ik mijn weg naar de studio maakte. 

Mijn producer keek me glimlachend aan. "Klaar voor je nummer?" Ik knikte. 

Ik zuchtte en ging op de grond zitten. De producer stak twee grote duimen op. "Dat was geweldig. Dit is een korte dag zo" Ik haalde mijn hand door mijn haren. 

"Heb je tijd voor nog een nummer?" Hij knikte. 

"Ik heb de hele dag voor je vrij gemaakt dus we kunnen zo veel opnemen als je wil." Ik knikte en pakte mijn telefoon uit mijn zak. "Welke wil je nu?"

"For the love of a daughter" 

De muziek klonk door de koptelefoon. Ik trok de microfoon naar beneden en bleef op de grond zitten. Ik kon niet meer staan.

De producer kwam na het nummer binnen en kwam naast me op de grond zitten. "Wil je erover praten?" Ik schudde mijn hoofd. 

"Ik snap het gewoon niet. Hoe meer ik erover nadenk hoe meer vragen ik naar mijn vader toe krijg. Ik heb antwoorden nodig maar ik weet niet hoe ik ze kan krijgen" 

De producer haalde zijn schouders op. "Als je die antwoorden persé wil hebben, ga op zoek naar je vader. Vraag hem de vragen die je nog wil stellen, hij is je dat wel verplicht" "Wat als hij me niet wil zien? Hij is een verschrikkelijke vader"

"Je moet zelf kiezen wat het beste is. Weet je waar je hij is?" "Ik weet waar ik heb vijf jaar geleden voor het laatst heb aangetroffen, ik kan daar gaan vragen" 

"Zoals ik al zei je moet het zelf weten maar ik denk dat het je een hoop rust kan geven want zo te zien is het nog een open wond die nog niet de kans heeft gekregen om te genezen" 

"Filosofisch hoor" Ik lachte door mijn tranen heen. "Ja, ik denk dat ik dat maar eens moet gaan doen, we lopen nu tenslotte voor op het schema" Hij knikte. 

"Neem de rest van de middag en morgen de tijd om hem te zoeken en wat antwoorden te zoeken, dan zie ik je overmorgen weer voor het volgende nummer" 

Langzaam stond ik op. "Wil je dat er iemand met je meegaat? Emily ofzo?" Ik dacht even na maar schudde mijn hoofd. "Ik wil dit alleen doen" Hij knikte. "Succes meis" 

"Dank je" Ik glimlachte kort naar hem voor ik naar buiten ging. 

Ik gooide mijn tas op de passagiersstoel van mijn auto en reed weg. 

Op naar west LA.