Depression

Deel 25

"Ik kan geen eten meer zien voor de rest van de avond" Ik viel op de bank naast Lloyd. "Dat is jouw schuld, jij bleef maar pannenkoeken bakken" Ik keek hem beschuldigend aan. "Jij at alles anders zonder protest op" "Omdat je anders weer ging zeuren" Hij lachte even en viel toen stil en keek bedenkelijk voor zich uit.

"Wat?" Hij haalde zijn schouders op. "Mag ik iets vragen?" Ik knikte en ging recht zitten.

"Ik wil gewoon weten wat er in je hoofd speelde toen je je zo laag voelde, in de kliniek" Ik slikte even en keek ongemakkelijk naar mijn handen. "Ik snap het als je er niet over wil praten" Hij bewoog wat en pijn schoot door zijn ogen toen ik even niks zei.

"Nee, ik wil het je vertellen" Ik legde mijn hand op zijn hand. Ik had deze fout al eerder gemaakt. Ik moest hem dit vertellen. Ik wil hem dit vertellen.

"Zo lang ik het me eigenlijk kan herinneren had ik dat lege gevoel in me, dat ik niet zomaar van me af kon schudde, hoe hard ik het ook probeerde. Het eet je echt op, je hebt grote, vrolijke momenten en net wanneer ik dacht dat alles goed ging en ik gelukkig kon zijn... surprise" Hij pakte mijn hand steviger vast.

Hij wilde iets zeggen maar ik schudde mijn hoofd. "Wacht tot ik klaar ben, alsjeblieft?"

"Het gevoel kwam altijd weer terug. En ik weet dat het tijd kost voor ik me goed ga voelen bij mezelf en de dingen die ik doe. Maar het ergste wat er is, is de constante frustratie om die leegte te vullen, een constante pijn. Wat de oorzaak is weet ik niet goed. Tuurlijk mijn familie maar het ligt dieper dan dat. Ik voelde de leegte iedere dag. Het laat je zo leeg en down voelen alsof je iets op de een of andere manier mist"

Ik haalde diep adem. "Het was alsof ik een sleutel miste, ik wilde alles doen om daar mijn handen op te krijgen, zodat ik me compleet kon voelen. En ik heb het allemaal geprobeerd, een opleiding, vrienden zijn, allerlei dingen, maar hoe hard ik het ook probeerde het leek allemaal niet genoeg te zijn. Ik had het ooit tegen een meisje op school gezegd over hoe ik me voelde en ze zei dat ik gewoon positiever moest denken of dat dat de oplossing zelfliefde is maar zo simpel is het niet. Niet wanneer je op een punt komt waar je je alleen nog leeg kunt voelen.

Ik wilde mijn hart zo graag vullen met geluk zodat al het droevige weg zou gaan, maar daardoor zocht ik in alles het slechte zodat het me niet droeviger zou maken, maar dat zorgde ervoor dat ik er ook niet gelukkiger op werd. Mijn jeugd was zo donker en boos dat ik dacht dat ik in mijn andere leven dingen kon laten veranderen, maar ik neem verleden overal mee naar toe of ik dat nou wil of niet"

"Nu, na alle therapie die ik heb gehad voel ik me niet meer hetzelfde, het is minder intens maar er is geen ontkennen mogelijk dat dit gevoel er altijd is en ik wil gewoon dat het weg gaat. Ik dacht altijd dat als ik op zou groeien, dingen anders zouden zijn... Ik dacht gewoon... dat dingen anders zouden zijn...

Altijd als ik naar andere mensen kijk zie ik zoveel geluk. Het lijkt voor hen zo natuurlijk te komen en ik weet dat misschien misleidend is, maar wanneer je je zo leeg voelt kan je het niet helpen en denken, waarom kan ik dat niet zijn?

Ik wilde dat zo graag, en ik had het idee dat ik alle juiste dingen deed, rondhangen met vrienden, dansen in clubs op harde muziek, en op dat moment voel je je geweldig, je bent in een gelukkige plek, maar vroeg of laat gaat dat gevoel weer weg, en het lege gevoel komt weer. En daar ging ik toen over de lijn.

Klink ik nu als een gestoorde? Ik voel me soms zo gestoord als ik erover nadenk. Ik voel het vooral laat in de avond, dat is wanneer ik dan mijn songs schrijf en soms ben ik zo overweldigd met emotie dat ik het gevoel krijg dat er iets mis met me is.

En eerlijk het is makkelijker om te liegen en te doen alsof alles prima is. Dus dat is wat ik doe, ik zeg dat het prima met me gaat. Soms raakt alles zo in de war in mijn hoofd. Je kan niet vluchten, niet wanneer alles in je gedachtes gebeurd. Je kwelt jezelf ermee, net zo lang tot je zo klein voelt. Soms ben ik in een kamer vol mensen en kan ik me nog zo alleen voelen. Ik kan een act opzetten en doen alsof ik sterk ben, maar diep van binnen voel ik me nooit dapper genoeg.

Je kan je zo klein voelen in deze grote wereld, en soms is het alsof ik alleen mijn woorden heb, mijn songs om controle te bewaren. Zingen is mijn therapie. In de hoop dat de leegte minder wordt en het gat kan vullen. Op een dag wil ik terug kijken en hoop ik dat het niet meer zoveel pijn doet. Ik kan terug kijken zonder me zo te voelen zoals ik me nu voel. Ik weet dat het beter wordt, want het is al niet meer wat het ooit was, maar het is ook niet wat ik zou willen dat het was"

Ik keek Lloyd aan en hij glimlachte. Hij trok me naar hem toe en sloeg zijn armen om me heen. "Dank je dat je dit vertelde. Ik heb het idee dat ik het nu allemaal beter begrijp, maar je moet onthouden dat je altijd bij mij terecht kan. Alsjeblieft?" Ik knikte en leunde tegen hem aan. "Dat beloof ik"

Want ik moest toegeven. Het voelde goed om dit met hem te delen, heel goed.