Depression

Deel 21

"Wacht! Kom mee" Ik trok aan Lloyd zijn arm en duwde hem een pruikenzaakje in. 

"Deze tour moet in complete anonimiteit als we er echt van willen genieten" Lloyd knikte. "Oké, maar dan mag ik je pruik uitzoeken" "Zolang het niet spuuglelijk is" Hij lachte en knikte.

Ik liep naar de mannenpruiken en kwam terug met een pruik met bruine krullen "Alsjeblieft John" 

Hij keek me lachend aan. "John?" Ik knikte. "Nou alsjeblieft Amelia" Hij zette een pruik met lange rechte haren. "Hier kan ik mee leven" Ik deed de pruik goed op en ook Lloyd deed zijn pruik goed op. Hij deed nog steeds de pet erover. 

Ik rekende de pruiken af. Lachend liepen we weer naar buiten. 

"Stop nummer 1, Londen Eye" Ik knikte en pakte zijn hand vast. 

Terwijl we in de rij stonden tikte een stelletje bij Lloyd op de schouder. "Sorry dat ik jullie stoor" Lloyd keek kort naar mij voor hij zich omdraaide "Geen probleem" "Zou je een foto willen maken?" 

Lloyd pakte duidelijk met tegenzin de telefoon aan. Ik merkte direct waarom. "John, andere kant slimmie" Hij keek me even aan voor hij lachend knikte. "Ja, weet ik, maar ik drukte per ongeluk verkeerd" Hij zette een paar stappen achteruit en maakte een foto van het stel. 

Hij gaf de telefoon terug en kwam weer naast me staan. Hij sloeg zijn arm om mijn middel. "Even wennen" Ik glimlachte en legde mijn hoofd op zijn schouder. 

Eindelijk was het onze beurt om in te stappen. Verwonderd keek ik naar de stad van een hoogte. "Het is wel een geweldige stad" Zei Lloyd. "Als het niet regent" Zei ik lachend. Hij knikte. "Daar heb je gelijk in" 

De volgende stops waren de Big Ben, Buckingham Palace, Tower Bridge, Westminster Abbey en Central London

Lloyd sloeg zijn hand om mijn middel terwijl we over de donkere straten liepen. "Kom, laten we even wat gaan drinken" Hij trok me een klein café in en bestelde twee drankjes. "Ik ben hier al zo vaak geweest. De jongens en ik waren hier iedere zaterdag te vinden." 

Ik keek de kleine kroeg rond. "Het heeft wel een gezellige sfeer" Lloyd knikte. "Dat is het ook, de eigenaar is een man die al jaren hier werkt. Als je problemen hebt is hij net een therapeut." Ik glimlachte. 

"Mis je dat niet, je oude leventje?" Hij knikte. "Het lijkt eeuwen geleden dat ik normaal over straat kon. Het is fijn om nu even adem te kunnen halen. Maar nu wordt ik tenminste niet iedere minuut van de dag aan mijn vader herinnerd. Alles in deze stad herinnert me aan hem, het doet pijn" 

"Dat snap ik wel. Klinkt alsof je ook echt super close met hem was." "Hij was mijn beste vriend" 

Een bediende kwam de drankjes brengen. "Mooie pruik Lloyd" Lloyd lachte. "Ik weet het" De man draaide zich naar mij toe. "Ik zal me voorstellen. Ramon, ik ben de eigenaar." Ik glimlachte. "Kinzly" De man trok zijn wenkbrauwen op. 

"Wauw, eindelijk een echte ster in mijn tent" Lloyd trok zijn wenkbrauwen in verbazing op. "En ik en de jongens dan?" "Ach, jullie beginnen het pas net te maken. Zij hier heeft al een hoop prijzen binnen" Ik lachte om Lloyd zijn beledigde expressie. 

De man klopte op de schouder van Lloyd. "Manneke, je weet dat ik een grap maak" Ramon knipoogde nog een keer naar ons en liet ons toen alleen. 

"Dat is dus Ramon" Ik knikte. "Aardige man" 

Het was even stil voor Lloyd zijn mond open deed. "Ik denk dat we zo terug moeten naar LA, of niet?" "Ik ben bang van wel" 

In verdere stilte dronken we onze glazen leeg voor we vertrokken. 

Plots waren we niet meer Amelia en John, maar weer terug naar Lloyd en Kinzly. Ik verborg me in mijn jas tegen de kou. Lloyd liep een meter van me af en zei niks meer, op aanwijzingen terug naar het hotel na. 

Er zat opeens zoveel afstand tussen ons. Blijkbaar realiseerde we ons beiden dat het belachelijk was om ons als andere voor te doen. Want we waren Kinzly en Lloyd, en door Ramon bedachten we ons beiden dat we niet zomaar mensen zijn, we hebben duizenden mensen die toekijken, wachtend op een fout.

We waren twee sterren en dat maakte alles veel gecompliceerder dan het eigenlijk zou moeten zijn. Vandaag was niet gecompliceerd, maar terug in LA zou alles weer veranderen. 

Mensen konden me dan niet meer los zien van mijn verhaal en dat zou Lloyd alleen maar blijven herinneren aan het feit dat ik hem niet vertrouwde, niet genoeg om hem alles te laten horen, na alles wat hij voor me had gedaan. 

LA zou hem alleen maar herinneren aan alles wat niet juist was tussen ons.