Depression

Deel 14

"Kinzly." Ik keek naar Shawn. "Shawn" 

"Waarom zijn jullie zo privé?" "Wie?" "Jij en Lloyd. Mensen hebben jullie wel zien rondrennen afgelopen twee weken. Waarom gaan jullie niet gewoon in het openbaar? Nu moet je smoesjes bij de paparazzi verkopen, sneaky doen en zo verliezen jullie tijd samen" 

"Wat nou als ik niet naar het openbaar wil zijn?" "Waarom zou je dat niet willen?"

"Heb je ooit een relatie gehad in het openbaar terwijl je een beroemd persoon was? Of als een populair persoon?" "Beroemd nee, populair ja" 

"Oké, had je er toen geen last van dat mensen verhalen verzonnen, jullie uit elkaar dreven en uit eindelijk je als stront achter lieten?" Hij schudde zijn hoofd. "Paar roddels, maar daar ging de relatie niet kapot aan?"

Ik zuchtte. "Jullie zijn nog niet lang genoeg in de schijnwerpers daarvoor" 

Ik stond op en keek toe hoe al het apparatuur voor de avondshow werd geïnstalleerd 

"Hey" Ik schrok op toen Lloyd opeens achter me stond en zijn armen om mijn middel sloeg. "Ik ben het maar" 

Hij liet me los en kwam naast me staan. 

"Waarom schrik je telkens?" "Omdat je me iedere keer van achteren besluipt als ik met me gedachtes ergens ander zit." 

Hij keek me lang aan maar zei verder niks meer.

Ik draaide mijn blik weer terug naar de crew. 

"Wanneer ga je me nou echt inlaten in je leven?" Lloyd keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Je bent toch al in mijn leven?" Hij zuchtte. 

"Ik ben je geheime vriendje die werkelijk niks meer weet van je dan dat ieder mens op wikipedia kan vinden" Ik zei niks. 

"Kinzly, ik kan dit niet. Alsjeblieft?" 

"Er is niks te vertellen" 

"Dus je vertrouwt mensen gewoon zonder reden. Je schrikt als iemand je aanraakt zonder enige reden en je verbergt je achter je glimlach zonder een reden te hebben. Ik geloof het niet" 

Hij was gelijk maar ik vertrouwde niemand met mijn verleden. Paul weet een klein beetje en dat is dan alles. Emily weet dat ik een moeilijke relatie met mijn moeder heb omdat ze constant mijn nummer moet veranderen. 

Lloyd ging gefrustreerd met zijn hand door zijn haren. Iets wat hij wel vaker deed had ik gemerkt. "Ik hou dit niet lang vol, dus jouw keuze" Zei hij boos voor hij wegliep. 

~*~

"Kinzly" Paul en Emily kwamen mijn kamer binnen gelopen. "Het spijt me" Snikte ik zachtjes. "Het is al goed lieverd" Paul sloeg zijn arm om me heen en trok me in een omhelzing. 

"We gaan vandaag je nog naar huis brengen. Je zal nog wel iedere dag naar de therapeut moeten, maar dan ben je op zijn minst in een vertrouwde omgeving." Ik knikte. 

Emily ging aan de andere kant van mijn bed zitten. 

"We moeten een verhaal naar buiten brengen over hoe we nu verder gaan" "Ik wil de waarheid vertellen." Paul keek van Emily naar mij. "Is dat een slim plan?"

"Er zijn hier een heleboel mensen die nu mijn verhaal hebben gehoord. Ik wil degene zijn die de waarheid vertelt en niet dat andere mensen me voor zijn" Hij knikte. "Oké. Emily?"

"Ik denk dat het een slim plan is, aangezien we Kinzly opnieuw naar buiten willen brengen als het meisje dat ze echt is, mensen zullen Kinzly beter begrijpen als ze haar verhaal kennen. Kinzly, pas wel op. Het kan er heftig aan toe gaan" 

Ik knikte. 

"Ik heb net ook met het platenlabel gesproken. Ze zijn niet enthousiast aangezien je een tour hebt afgebroken, veel mensen kwamen namelijk voor jou en niet voor Up Sixteen. Ook dat je je hele imago wil veranderen is voor hen veel en moeilijk te accepteren. Ik wil je voorbereiden. Er is een grote kans dat zij niet achter je staan maar er zijn genoeg platenlabels." 

"Dan mag je nu je spullen inpakken" Zei Emily. 

Ik trok mijn koffer onder het bed vandaan waar al mijn kleren al inzaten. "Nooit uitgepakt?" Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn telefoon uit het matras. "Ik vroeg me al af hoe je dei tweets kon plaatsen en mij kon bellen" Ik glimlachte en stopte de telefoon in mijn kontzak. 

"Ik ga alle papieren wel tekenen" Zei Paul. 

Emily verzamelde al mijn kleine losse spullen. "Klaar om naar huis te gaan?" Ik knikte. "Klaar om eindelijk Kinzly Ivory te zijn"