it can't be

13

Pov Lauren

We staan weer op de tribune voor de wedstrijd. We staan heel dicht bij de duckout dus we kunnen met James praten als hij dat wil. Ze komen het veld op. "Hee sis, zit je hier." Roept James naar me en klit een stukje omhoog om me een knuffel te geven. "dani wou niet mee, heeft ze dat vaker?" Hij knik en gaat weer naar beneden. "kom je er nog ik?" Hij schud zijn hoofd. "Champions League komt er weer aan." Ik lach en laat hem met rust. Ze krijgen eerst een doelpunt tegen waardoor iedereen real nog harder aanmoedigde. Het lukt ook wamt daarna scoort Cristiano uit een penalty en daarna nog eens. Als het rust is loopt Raphael naar ons toe, ik heb alleen geen behoefte om tegen hem te praten. "Lauren.." "nee ga weg." "Denk je dat ik bij je weg wou?" Eigenlijk kan ik het niet laten om hem in zijn gezicht te slaan, met vlakke hand. "Ik kon het alleen niet, die mannen waren te gevaarlijk." Oh nu gaat hij te ver. "Je hebt me twee keer laten zitten in de twee moeilijkste tijden in mijn leven, denk naar niet dat ik naar je terug ga. Je doet me alleen naar pijn." Met een hele grote zucht loopt hij weg. "Goed zo meid, hij mag je niet gebruiken." Zegt een vrouw naast me. "Ik kijk haar verbaast aan. "Dat is wel Raphael Varane die ik net afwees." Zeg ik tegen haar. "Dat weet ik, dat was mijn zoon." Wacht wat? "Annie Varane." Stelt ze zich voor. "En jij ben Lauren Rodriguez, zusje van James Rodriguez." Mijn ogen worden groot. "Raphael moet leren dat vrouwen niet iets van speelgoed zijn." Haar gezichtsuitdrukking verzacht. "Je bent een goed meid Lauren, en Raphael is ook een goede jongen. Ik kan aan je zien dat je echt van hen houd en hij houd ook van jou." Ik zucht. "zo meteen aan het einde van de wedstrijd ergens moet je naar hem het veld op rennen." Ik lach. "Ja je bent niet goed, dat ga ik toch nooit doorkomen." "Ooh nee? Jij wel.." ik schud mijn hoofd. "nu moet je gaan." Zegt ze ergens aan het eind van de wedstrijd. "Na de wedstrijd is het het veiligst." Zeg ik terug en wacht op het fluitsignaal. Als die klinkt spring ik over het hekje en ren ik zo hard als ik kan naar Raphael. De drie bewakers die achter me aan rennen houden me niet bij. Raph ziet me niet aankomen dus ik bots een beetje tegen hem op waardoor we op de grond vallen. "Lauren wat doe je.." zegt hij lachend. "Jou vertellen dat ik van je hou." Hij lacht en drukt zijn lippen op de mijne. Ik druk hen zacht van me af. "ik weet alleen niet of het wel verstandig is om zo verder te gaan." "En daarom kom je het veld op rennen, om me te vertellen dat het beter is als we geen relatie hebben.." "zoiets.." frons ik. De drie bewakers komen helemaal uitgeput aan. Er loopt een traan over zijn wang. Ik veeg hen weg en druk een kusje op zijn mond. "sorry.." zucht ik en loop bij hem weg. Er loopt ook een traan over mijn wang. James staat op me te wachten en knuffelt me als ik bij hem ben. "Dit is het beste schat." Ik veeg de rest van de tranen van mijn gezicht en loop naar Zidane. "Heei Zidane, ik heb een vraag." Zeg ik tegen hem. "Ja meid, wat is er." Ik glimlach. "Uuhm, voor mijn opleiding moet ik ook stage lopen, en toen dacht ik dat dat misschien bij real Madrid als fysiotherapeut kon. Ik wil graag sportfysio worden." Hij knikt. "Dan moet je eigenlijk niet bij mij zijn maar ik kan het voor je regelen." "Dank u wel" ik loop weer terug de tribune op naar Emiley die een shirt heeft gekregen van Alvaro. Ze is er helemaal trots open ze staat half te gillen. Samen lopen we het stadion uit om te wachten op James. "EMILEY!!" roept iemand als we net buiten komen. Natuurlijk is het Maaike. "Uuhm, wat.." "ben je boos op me?" "Is dat een serieuze vraag Maaike?" Zegt Emiley boos en loopt weg. Maaike kijk me verbaast aan. Ik haal mijn schouders op en loop achter Emiley aan. Mijn vader pakt mijn arm vast die ik ruw los trek en waarna ik doorloop. Even later zie ik James uit de kleedkamer lopen dus ik trek Emiley mee. Ze dacht eerst dat ik Michael was dus ze noemde me pap. "Ik heb de voorkeur aan Lauren, maar je kan me ook pap noemen als je dat wil." Zeg ik lachend waardoor ze zelf ook lacht. We lopen naar James toe. Marco staat ernaast. James kijkt me lachend aan. "Heei Marco, dit is Emiley, mijn soort van nichtje." Zegt James met een knipoog naar emiley. Ik weet wat hij probeert. "Hoe kan je een soort van nichtje hebben." Vraagt Marco lachend terwijl hij zich voorstelt. "Nou, ik ben het nichtje van Lauren, en omdat ze broer en zus zijn is James een soort van mijn neef" zegt Emiley trots. Alvaro komt er ook bij staan. "Ik heb jou mijn shirt gegeven toch?" Zeg knikt en stelt zich ook aan hem voor. "Is Kristina eigenlijk ook mee?" Vraag ik aan James. Alvaro zijn gezicht betrekt direct. Alsof Kristina me gehoord heeft loopt ze onze richting op. "LAUREN!!!! IK HEB JE GEMIST!!" roept ze en springt op mijn rug. Nouja, ze doet poging tot want haar duim doet nog steeds pijn. "Jij spoort ook voor geen meter.." zucht Marco die steeds een stukje dichter naar Emiley toe gaat. "Alsof jij wel spoort, jij bent een voetballer geworden." Kris en ik zijn net omgevallen dus ik trek haar omhoog als ik zelf weer sta. "En bedankt.." zeggen de jongens tegelijk. Emiley begint te lachen. "Ooh hee, ik denk dat jij Emiley bent.." zegt ze dan tegen Emiley. "Uuhm ja, hoe weet je dat." Zegt ze verbaasd terug. "Lauren praat nogal veel over je.." "ja klopt, wat wil je dan van mijn leukste nichtje.." ik sla mijn arm over haar schouders. Daardoor sla ik Marco per ongeluk. "Ooh sorry Marco, dat was niet mijn bedoeling." Lach ik en laat Emiley weer los. "Dan hoef je me nog niet te slaan." Ik ga voor hem staan. "Jij hoeft niet steeds dichterbij haar te gaan staan, pas op. Familie is voor mij het belangrijkste dat er is, als je haar pijn doet, dan doe ik jou pijn." Dat laatste fluisterde ik zo zacht dat alleen Marco het kon horen. Hij knikt bijna onduidelijk. Ik zet een stap naar achteren waardoor ik struikel, iemand pakt me nog net vast voor ik de grond raak. "Kijk uit waar je gaat staan schat." Zegt Toni lachend als hij me weer rechtop trekt. "Tja, moet je maar niet achter me gaan staan." Zeg ik terug en laat hem los. Ik kijk naar het groepje die me een beetje raar aankijken. "Wat" zeg ik zacht omdat dit best wel ongemakkelijk is. "Je hebt Raphael gedumpt, waarom.." zegt Kristina verbaast. "Hij heeft me voor de tweede keer laten zitten op een van de moeilijke momenten in mijn leven. En nou ja, dan kan je verwachten dat je gedumpt word." Ze knikken, op dat moment komt Raph de kleedkamer uit en loopt hij direct door. Als hij me recht in mijn ogen aankijkt zie ik dat hij de tranen niet kan bedwingen. Ik zucht en went mijn blik af naar Emiley die nu helemaal tegen Marco aanstaat. Ze haalt haar schouders op terwijl Marco voorzichtig zijn arm rond haar middel legt. James begint te lachen. "Amai.." zucht hij en haakt zijn arm door de mijne. Ik druk een kusje op zijn wang. Kristina krijgt opeens een grote lach op haar gezicht. "Lauren, je weet Paulo Dybala ja wel?" Ik knik. "Hij heeft nee gezegd op zijn bruiloft om bij mij te zijn!" Mijn mond valt open. "Dat is zo lief! Je hebt hem toch niet afgewezen nu." Met grote ogen schud ze haar hoofd. "Waar komt hij ook alweer vandaan.." zeg ik. "Argentinië." Mijn gezicht betrekt. "Zoals Messi?" Ze knikt. "Maar daar denk ik niet aan. Paulo is nu helemaal van mij." Ik lach en knuffel haar. "Juventus toch?" Zegt Marco nadenkend. Kristina knik. "Ooh damn.. is dat wel zo handig.." zegt Emiley met haar hand voor haar mond. "Het is mijn leven, als Sergio er iets tegen heeft is het zijn probleem." Emiley lacht. "hoe weet je dat ik het daar over had." "Je bent familie van Lauren.. ik weet altijd direct waar ze het over heeft." Ik kijk haar ongelovig aan. "Ik ga..." "wedden dat er een paar zijn die expres zeggen dat je pijn hebt zodat jij ze kan helpen." "Dat wou ik niet zeggen. Ik wou zeggen dat..." ze onderbreekt weer. "Je wou niet zeggen dat je terug ging naar Frankrijk." Mijn mond valt open. "Hoe weet je dat." "Je bent gewoon te voorspelbaar. Nee grapje, ik had al gehoord dat je hier zou stage lopen." Ik draai met mijn ogen. Tuurlijk, hoe kan het ook anders...

Twee dagen later zit ik weer gewoon in Frankrijk op school. Will zit zoals gewoonlijk naast me en heeft altijd wel iets te vertellen. Ik ben er niet helemaal bij met mijn hoofd. "Ooh ja, mijn kat is ook aangereden." Zegt hij. "Leuk.." antwoord ik. "Huh wat??" "Leuk.." zeg ik weer. "Morgen is zijn begrafenis, kom je ook?" "Gezellig.." dan pas drinkt het tot me door wat er al die tijd gezegd werd. "Wacht even, poekie is dood?" Vraag ik. "Nee, ik wou weten wat je zou antwoorden omdat je er niet helemaal bij bent."  Ik lach. Ik word gebeld door Maluma.

I: heei
M: heei, hoe is het. Ik hoorde dat je weer in Spanje bent..
I: nou, ik was in Spanje, gisteren zat ik in het vliegtuig terug.
M: ooh, dan heeft Kris me niet goed geïnformeerd.
I: nee dat denk ik ook niet Juan.

Want dat is zijn echte naam

M: ik heb een hekel aan die naam, dat weet je..
I: waarom.. ik vind het juist een mooie naam.
M: echt waar? Dan mag je me ook zo noemen
I: ooh oke.. maar ik zig in de les en mijn leraar kijkt me niet al te vrolijk aan, dus ik denk dat ik ga hangen.
M: goed idee, zie je later wel weer. Als je weer in Madrid bent kom dan langs de winkel.
I is goed, doei..

Ik hang op en stop snel mijn mobiel weg. "mevrouw Blue, inleveren." Hij kijkt me streng aan. Alleen ik kijk vragend. "Mevrouw Blue zit niet in deze klas. Welke van de drie bedoelt u, ik kan u zo naar één van hun toe brengen.." "Mevrouw Varane ook goed." Ik frons. "Welke bedoelt u nu? Mevrouw Varane uit Rijsel of de mevrouw Varane die hier in het bejaardentehuis zit." "Ach laat ook maar..." ik ben echt goed...

Heihei. Ik vind dit echt een stom hoofdstuk al zitten er wel een paar leuke stukjes in. Ik g weer, Love yaahh